Hipomania: objawy i związek z chorobą dwubiegunową

Euforia, hiperaktywność, problemy ze snem i odpoczynkiem, gonitwa myśli, nadmierna empatia, słowotok… Hipomania to przejaw choroby dwubiegunowej,który jednak trudno zdiagnozować, gdyż zwykle nie przykuwa uwagi w dostatecznym stopniu.

Często postawienie diagnozy trwa latami, co oznacza dla hipomaniaków lata życia z poczuciem, że są inni od reszty, ale nie potrafią swojego problemu nazwać. Ich świat pulsuje w odmiennym, szybszym rytmie,  w którym brak miejsca na odpoczynek fizyczny i psychiczny. To stan nadmiernej emocjonalności prowadzący do nienawiści do samego siebie.

Wczesne wykrycie hipomanii jako przejawu choroby dwubiegunowej ma duże znaczenie kliniczne. Brak odpowiedniej diagnozy, wzięcie tego stanu za klasyczną hiperaktywność lub koncentracja jedynie na fazie depresji może doprowadzić do ekstremalnych przypadków.

Poznajmy bliżej ten stan nadmiernego pobudzenia.

Hipomania: charakterystyka i symptomy

Wszyscy doświadczamy zmian nastroju. Czasami czujemy się pełni pozytywnej energii, a czasami ogarnia nas szara rzeczywistość. Którędy przebiega granica? Jak odróżnić normalny stan od patologii wymagającej leczenia?

Różnica tkwi we wpływie stanu emocjonalnego i zachowania na nasze życie. Problem w tym, że czasami “normalizujemy” sytuacje, na które powinniśmy reagować i klasyfikujemy je jako przejawy stylu bycia danej osoby.

Dynamika ta jest typowa dla kontaktu z hipomanią. Oto przykład: brat twojej najlepszej przyjaciółki nie robi sobie nigdy przerw od pracy albo wychodzi nocą pobiegać zamiast iść spać. Możesz uznać, że “zawsze był nadaktywny”. Możliwe jednak, że za jego zachowaniem stoi zaburzenie psychiczne. Przeanalizujmy to.

Czym jest hipomania?

Hipomania to stan charakteryzujący się słowotokiem, intensywnymi emocjami i gonitwą myśli prowadzącą do nadmiernej ekstrawersji. Pojawia się przy tym nadmierna empatia, czyli zdolność do współodczuwania emocji innych.

Naszą uwagę powinien przykuć przedrostek “hipo”. Ten drobiazg odróżnia to pojęcie od klasycznej “manii”. W takich przypadkach zachowanie jest mniej skrajne niż przy klasycznej manii. Innymi słowy, nie ma objawów psychotycznych i zachowanie mieści się w granicach normy.

Warto podkreślić, że hipomania to typowy przejaw choroby dwubiegunowej.

Objawy

Zachowanie osób z hipomanią mieści się w granicach normy. Co to oznacza? Możemy takich ludzi spotkać w pracy i obserwować ich dobre wyniki. Ich nadaktywność może przekładać się na kreatywność, produktywność itp.

Oto objawy hipomanii:

• Lekka euforia.
• Słowotok, przeskakiwanie z jednego tematu na drugi.
• Wysoka kreatywność.
• Przyspieszone myślenie.
• Impulsywność.
• Wysokie poczucie własnej wartości.
• Niska potrzeba snu.
• Orientacja na osiąganie celów i sukcesów (więcej przyjaciół, partnerów, przeżyć seksualnych, osiągnięć w pracy).
• Problemy z koncentracją uwagi.

Znaczenie poprawnej diagnozy

Hipomania to jedna z faz choroby dwubiegunowej. Niełatwo jednak ją zdiagnozować. Osoby z tym problemem zwykle nie szukają pomocy, gdyż czują się w tym stanie dobrze, dopóki nie pojawi się depresja.

Zwykle też otrzymują pomoc skoncentrowaną jedynie na depresyjnej stronie zaburzenia. Dlatego zalecenie jest proste: należy szukać objawów hipomanii u każdego, kto miewa epizody depresyjne.

Badania takie jak to przeprowadzone przez wydział psychiatrii madryckiego szpitala Puerta de Hierro zalecają stosowanie odpowiedniej skali i narzędzi do wczesnego wykrywania hipomanii.

Klasyfikacja chorób DSM-5 wyróżnia następujące kryteria:

• Doświadczenie przynajmniej 4-dniowego epizodu podwyższonego nastroju i nadmiaru energii.
• Występowanie przynajmniej trzech z poniższych symptomów przed dłuższy czas:
  • Podwyższona samoocena.
  • Obniżona potrzeba snu (poczucie bycia wypoczętym po jedynie kilku godzinach snu).
  • Słowotok.
  • Gonitwa myśli.
  • Problemy z koncentracją.
  • Obsesyjne dążenie do celu.
  • Nieodpowiedzialne zachowanie.
• Zachowania te nie powinny występować jako konsekwencja zażycia pewnych substancji czy leków.

Jak leczyć hipomanię?

Hipomania sama w sobie nie jest zaburzeniem, to przejaw choroby dwubiegunowej. Co więcej, warto wiedzieć, że nie brak zasobów psychiatrycznych do jej leczenia.

Dysponujemy skutecznymi lekami zarówno na samą hipomanię jak i na epizody depresyjne. Psychoterapia także bywa pomocna przy nabywaniu nowych umiejętności, zarządzaniu emocjami i myślami oraz relacjami z innymi.

Najważniejsze jest więc  wczesne wykrycie tego problemu.