Ciężar otwartej rany: kiedy ofiara zostaje katem

Ciężar otwartej rany może czasem stać się otchłanią zainfekowaną urazą, wściekłością i wrażliwością. Niektóre osoby, które padły ofiarą znęcania się, porzucenia lub wykorzystywania, mogą doświadczyć tego zjawiska. Trwały ślad tych doświadczeń i niemożność wyleczenia często powodują, że przenosimy nasz ból na innych.

Czasami ciężar otwartej rany kończy się więc przejawem niewłaściwego zachowania.

Każdy traktuje ból inaczej. Niektórzy radzą sobie z nim lepiej niż inni. Niemniej jednak są osoby, które robią to w najgorszy możliwy sposób: za pomocą agresji. Co jest tego powodem? Są pewne przypadki, w których różne czynniki determinujące mogą nagle się połączyć.

Jednym z nich może być stopień traumy. Tego typu zachowanie może być także trudniejsze dla osoby, która nie ma odpowiednich zasobów społecznościowych lub grupy wsparcia, aby sobie z tym poradzić. Musimy także pamiętać o znaczeniu czynników biologicznych i genetycznych.

Biorąc to pod uwagę, najważniejszym czynnikiem jest osobowość jednostki. Wiemy na przykład, że niektórzy ludzie z reaktywnym narcyzmem używają bólu jako broni dystansowej. Ich tożsamość jako ofiar i ciężar przeszłości wypełnionej przemocą często zmienia ich w zamaskowanych katów.

Może się to zdarzyć nawet bez ich woli. Stają się ludźmi, którzy nie mogą kontrolować swoich impulsów do represji i na różne sposoby rzutują swój gniew na innych.

„Ból jest nieunikniony. Cierpienie jest opcjonalne.”

– Budda –

Gdy ciężar otwartej rany zmienia się w agresję

Pojęcie „ofiary” jako takiej bywa kontrowersyjne. Przede wszystkim musisz zrozumieć, że nie wszyscy doświadczają traumy w ten sam sposób. Niektórzy ludzie, dzięki swoim zasobom psychologicznym lub silnej grupie wsparcia, którą mają, odpowiednio radzą sobie z dramatycznymi wydarzeniami w ich życiu. Osoby te pozbawiają się tożsamości ofiary.

Inni natomiast przyjmują tę krzywdę, tę otwartą ranę, przez większość swojego życia. Rana ta wywołuje z kolei jeszcze bardziej negatywne konsekwencje. Jednym z przykładów jest zespół stresu pourazowego. Jedno pytanie, jakie możesz mieć, to dlaczego tak się dzieje.

Dlaczego są ludzie, którzy zamiast przezwyciężyć bolesne wydarzenie z przeszłości, noszą je na ramieniu jako ciężar?

Kolejne pytanie, które możesz sobie zadać, brzmi: „Dlaczego osoba doświadczająca traumatycznych wydarzeń może reagować w sposób nieprzystosowawczy lub gwałtowny?” Na uniwersytecie w Monterotondo we Włoszech badacze przeprowadzili interesujące badanie w celu przeanalizowania tego problemu.

Projektem badawczym kierował Doktor Giovanni Frazzetto. Zespół uzyskał następujące dane:

Wczesne traumy i gen MAOA

Według tego badania przeprowadzonego w 2007 roku, bycie narażonym na pewne negatywne wydarzenia w ciągu pierwszych 15 lat życia zwykle pozostawia ślad na Twojej emocjonalnej i psychologicznej strukturze. Oczywiście, niektóre osoby będą miały większe szanse na pokonanie tych wyzwań, niż inni.

• Ludzie, którzy mają trudności z tymi problemami, posiadają zazwyczaj gen MAOA, związany przede wszystkim z płcią męską. Gen ten wiąże się także z wyraźnym fenotypem behawioralnym – z większą agresją.
• Naukowcy odkryli, że dzieci, które dorastały bez rodziców, były zaniedbywane, wykorzystywane lub dorastały wśród alkoholików, wykazywały bardziej agresywne i aspołeczne zachowania w wieku dorosłym.
• Gen MAOA był również związany z większą tendencją do nadużywania narkotyków. Poza tym, osoby posiadające ten gen miały wyraźne trudności w nawiązywaniu trwałych i znaczących relacji społecznych i emocjonalnych.

Ciężar otwartej rany i wrażliwość, która powstrzymuje Cię przed odczuwaniem bólu innych ludzi

Otwarta rana to problem, którego nie rozwiązałeś. Pochłania Cię z dnia na dzień. Czyni Cię ofiarą, ponieważ tak naprawdę zmusza Cię do przedefiniowania samego siebie. Widzisz siebie nie jako produkt tego, co robisz w tym momencie, ale tego, co Ci się przydarzyło w przeszłości.

Jest wielu ludzi, którzy wpadają w pułapkę własnej bezbronności, tłumionej furii, duszącego strachu i ciężaru wspomnień. Wszystko to, niemal nieznane dla nich, zaczyna tworzyć „emocjonalną ślepotę”.

Osoby te stają się niezdolne do zobaczenia lub poczucia rzeczywistości emocjonalnej, która nie jest ich własną. Ten brak empatii wynika z ich rany, z traumy, która powoduje zmiany w ich mózgu. Ostatecznie modyfikuje osobowość osoby dotkniętej tą chorobą. Jak na ironię, w pewnym momencie ktoś, kto uważa się za ofiarę, może nawet zamienić się w kata.

• Jest tak na przykład w przypadku nastolatka, który jest molestowany lub wykorzystywany w domu. Może on opuścić dom rodzinny i wykazywać gwałtowne zachowania w szkole.
• Dotyczy to również tych, którzy czują się tak bezsilni i bezbronni, że reagują ma różne sytuacje w ekstremalny sposób, aby się ochronić.
• Otwarta rana może również sprawić, że zobaczysz przemoc jako formę komunikacji. Jeśli jako dziecko byłeś świadkiem agresywnego zachowania lub sam byłeś jego ofiarą, prawdopodobnie jako osoba dorosła będziesz używać tych samych modeli jako odniesień.

Otwarte rany i traumy – jak możesz je leczyć?

Obecnie idealnym sposobem leczenia jest bez wątpienia terapia poznawczo-behawioralna zorientowana na traumy. Obszerny zbiór prac naukowych potwierdza skuteczność tego narzędzia (Echeburua i Corral, 2007; Cohen, Deblinger i Mannarino, 2004).

Z drugiej strony, dostępna jest także terapia akceptacji i zaangażowania (Hayes, Strosahl, Wilson, 1999, 2013). Jest to terapia poznawczo-behawioralna trzeciej generacji. Ma na celu zmniejszenie lęków i strachu, aby pomóc pacjentowi lepiej radzić sobie z groźnymi sytuacjami.

W podobny sposób, ważne jest, aby popracować nad swoim gniewem, jeśli jest on dla Ciebie problemem. Tendencje do okazywania gniewu zaczynają pojawiać się już od dzieciństwa. Eksperci wiedzą na przykład, że około 45% dzieci będących świadkami przemocy domowej ma problemy z zachowaniem.

Otwarta rana powoduje niepokój, smutek, wściekłość i serię obrazów mentalnych, których nie można usunąć. Za radzenie sobie z tego rodzaju dramatycznymi realiami powinni być odpowiedzialni specjaliści. Nikt nie zasługuje na życie, w którym cierpienie pozbawia nas zdolności do szczęścia.