Bycie zbyt skromnym nie jest zbyt wskazane. Możesz stać się w ten sposób niewidoczny i uniemożliwić pokazanie siebie z najlepszej strony. Poczucie własnej wartości i osobistej dumy nie są arogancją, ale sprawiedliwym uznaniem naszych osiągnięć, które się nam przecież należy.
Bycie zbyt skromnym jest tak samo szkodliwe, jak każdy inny aspekt, który doprowadza do skrajności. Kluczem jest „za dużo”. Przez to słowo wielkie cnoty mogą stać się wadami, a wielkie przyjemności mogą zostać przekształcone w tortury. Nadmiar prawie zawsze prowadzi do wypaczenia natury rzeczy.
Skromność jest wielką cnotą, która wiąże się z ważnymi wartościami ludzkimi, takimi jak prostota, pokora i umiarkowanie. To przeciwieństwo próżności i zarozumiałości. Tych dwóch cech, które są tak powszechne w dzisiejszym świecie. Kto jest skromny nie musi się niczym chwalić. Ale kto jest zbyt skromny, minimalizuje swoje osiągnięcia i zalety.
Podczas gdy nadmierna duma wywołuje niechęć i tworzy barierę dla innych, nadmierna skromność nie prowadzi do zdrowych relacji, ani z innymi, ani z samym sobą. Każdy, kto umniejsza to, kim jest i co robi może uzyskać pewne korzyści. Ale zamiast tego traci szansę na pokazanie siebie i zdobycie uznania, na które zasługuje.
“Skromność polega na tym, by zasłaniać wizerunek postaci: daje wigor i ulgę”.
-Jean de la Bruyere-
Bycie zbyt skromnym: zahamowanie
To prawda, że bycie zbyt skromnym ułatwia pewne aspekty relacji społecznych. Kto zachowuje się w ten sposób, jest postrzegany jako nieszkodliwy, co pozwala uniknąć zazdrości, zawiści i konfrontacji.
W dzisiejszym świecie istnieje wiele osób, które są nadmiernie ambitne. W rzeczywistości sieci społecznościowe sprawiły, że jesteśmy jeszcze bardziej ambitni. Ktoś, kto jest bardzo skromny, może uniknąć tych napięć.
Kto czuje się pewny siebie, nie musi się pochwalić, ani walczyć o uznanie innych. Dlatego może być skromny w naturalny i spontaniczny sposób. Jednak, gdy ktoś stara się być zbyt skromnym, dzieje się coś innego. Nie chodzi po prostu o niewyróżnianie się, ale także o chęć ukrycia, skurczenia się, a nawet bycia niewidzialnym.
Można zatem powiedzieć, że nadmierna skromność nie jest oznaką pokory, ale zahamowania. Obawiamy się reakcji innych, a jednym ze sposobów radzenia sobie z tym jest zapobieganie byciu widocznym. To tak, jakbyś pod żadnym względem nie miał prawa być taki sam lub lepszy od innych. W ten czy inny sposób reprezentujesz poczucie wstydu w stosunku do siebie samego.
Duma nie jest niczym dobrym
Często myli się dumę z poczuciem wyższości, ale w rzeczywistości są to dwie bardzo różne rzeczywistości. Duma mówi nam o wzniosłej miłości do samego siebie. Poczucie wyższości jest bardziej związane ze zranioną samooceną.
Miłość własna jest wynikiem akceptacji siebie i własnych wartości. Z kolei duma rodzi się, gdy w oparciu o tę rzeczywistość osiągamy coś, co jeszcze bardziej zwiększa poczucie wewnętrznego komfortu.
Z drugiej strony poczucie wyższości jest w zasadzie oszustwem. Szuka uznania i wyniesienia, które pochodzi od innych. Ustanawia dystans, który pozwala poczuć się lepszym, a dzięki temu poprawia opinię o sobie. Poczucie wyższości pokazuje osiągnięcia, zamiast je udostępniać. W jego esencji jest trochę goryczy, której nic nie może osłodzić.
Ta arogancja jest zatem próbą zrekompensowania braku miłości własnej. Zwykle jest sztuczna i agresywna. Jeśli inni nie rozpoznają wartości aroganta czuje się głęboko sfrustrowany. Nie jest w stanie dobrze myśleć o samym sobie niezależnie od tego, co myślą inni.
Duma jest potrzebna
Skromność i duma nie leżą daleko od siebie. Te rzeczywistości się nie wykluczają. Wręcz przeciwnie, wzajemnie się uzupełniają. Człowiek może być dumny z tego, kim jest, ze swoich osiągnięć, a mimo to zachować skromność.
Oznacza to, że nie przechwalamy się, ani nie staramy się uzyskać podziwu lub uznania innych, ale także nie minimalizujemy niczego, ani nie stajemy się niewidzialni.
Będąc zbyt skromnym lub zbyt aroganckim, przypisujemy nieproporcjonalne znaczenie opinii innych. W pierwszym przypadku, ponieważ się jej boimy i ponieważ czujemy wstyd oraz niemożność zmierzenia się z nimi.
W drugim przypadku, ponieważ istnieje zainteresowanie zwycięstwem nad innymi. Arogancja oznacza, że musimy się porównywać, być zwycięskimi i bardzo widocznymi dla innych.
Duma z tego, kim jesteśmy i co osiągamy jest pozytywna i zdrowa. Wszystko, co wymaga wysiłku i co osiągamy zasługuje na nasze uznanie. Dobrze jest też dzielić się nim z innymi, tak jak dzielimy smutek lub porażkę. Opinia innych ma niezwykłe znaczenie. Nie powinniśmy jednak dać się mu przytłoczyć. To nasze własne kryteria powinny być standardem, za pomocą którego się sami oceniamy.
Bibliografia
Wszystkie cytowane źródła zostały dokładnie sprawdzone przez nasz zespół, aby zapewnić ich jakość, wiarygodność, trafność i ważność. Bibliografia tego artykułu została uznana za wiarygodną i posiadającą dokładność naukową lub akademicką.
- Nakano, K. (1996). La felicidad de la pobreza noble: vivir con modestia, pensar con grandeza. Maeva.