Syndrom Huckleberry’ego Finna – czy wiesz na czym polega?

Syndrom to zestaw objawów i symptomów medycznych, które są ze sobą powiązane. Są częścią profilu medycznego, który wpływa na dobry stan zdrowia danej osoby. Syndrom Huckleberry’ego Finna jest tego doskonałym przykładem.

Huckleberry Finn to postać Marka Twaina stworzona w jednej z jego powieści. Finn pojawia się w wielu wielkich amerykańskich powieściach autora. Jednak w książce Przygody Hucka mamy lepszy wgląd w jego postać i problemy.

Przed opisaniem cech tego syndromu należy zauważyć, że syndrom Huckleberry’ego Finna jest dziełem popularnej psychologii. W literaturze medycznej nie ma odniesienia do tego, że jest to problem psychologiczny lub psychiatryczny. Zapewnia on jednak ciekawy opis pewnych osobowości, o których warto wspomnieć.

“Nigdy nie jest za późno na szczęśliwe dzieciństwo”.

-Tom Robbins-

Kim jest Huckleberry Finn?

Najbardziej znaną postacią Marka Twaina był Tom Sawyer. Był odważnym, nieposłusznym i przebiegłym chłopakiem, który zawsze miał kłopoty. Zawsze jednak wychodził z tego bez szwanku. Huckleberry Finn był jednym z jego najlepszych przyjaciół.

Najważniejszą cechą Huckleberry’ego Finna było to, że nie dbał o swoje obowiązki. Nie chodził do szkoły i nie dbał o swoje zobowiązania. Początkowo Finn pojawił się jako drugorzędna postać w książce Przygody Tomka Sawyera. Był jednak tak wciągający, że Twain zdecydował się napisać powieść dedykowaną wyłącznie jemu.

W tej powieści Twain pokazał nam osobowość chłopca, która kontrastowała z Tomem Sawyerem. Huck, w przeciwieństwie do Toma, był porzuconym dzieckiem. Mieszkał z ciotką, a jego ojciec był złym człowiekiem i alkoholikiem, stanowiąc dla niego prawdziwe zagrożenie.

W książce jego ojciec porywa go i trzyma w niewoli. Jednak Huckowi udaje się uciec, a Jim – uciekający niewolnik, mu pomaga. Oboje doświadczają niebezpiecznych i ekscytujących przygód, dopóki nie zostają uratowani przez dzielnego Toma Sawyera. Jak się wydaje, wszystko to przypomina stan psychologiczny znany jako syndrom Huckleberry’ego Finna.

Dwie podstawowe cechy syndromu Huckleberry’ego Finna

Struktura psychologiczna wyłania się z zaniedbania i dorastania z okrutnym ojcem. Dwie podstawowe cechy tego syndromu to egzystencjalna pustka i wieczna pogoń za tym, co łagodzi ból lub powoduje szczęście.

Przeanalizujmy te dwie zasadnicze cechy, które są obecne w syndromie Huckleberry’ego Finna:

• Egzystencjalna pustka. To intensywne uczucie braku czegoś, co nadaje sens życiu. To ciągłe niezadowolenie i uczucie stałej pustki. Jest bardzo podobne do tego, jak wygląda nasza koncepcja depresji.
• Wieczna pogoń. W wyniku powyższego, w syndromie Huckleberry’ego Finna występuje nieskończone poszukiwanie czegoś, co może w końcu wypełnić to puste uczucie. To głębokie pragnienie znalezienia jakiejś rzeczywistości po to, aby czuć się kompletnym.

Jak możemy zauważyć, za tą maską beztroski chowa się niepokój, którego nie można zaspokoić. Brak celu prowadzi ludzi z tym syndromem do szukania go wszędzie, próbując znaleźć sens życia.

Inne cechy charakteryzujące syndrom Huckleberry’ego Finna

Oprócz dwóch podstawowych cech, istnieją inne cechy, które definiują syndrom Huckleberry’ego Finna. Ludzie, którzy cierpią na ten syndrom, są zazwyczaj niezwykle inteligentni. Dowodzi tego ich zdolność do rozwiązywania różnych problemów. W dodatku:

• Uważają, że stosunkowo łatwo jest przystosować się do różnych sytuacji, ale w głębi duszy nigdy nie czują się dobrze z niczym.
• Unikają obowiązków. To dlatego, że odrzucają ideę zakorzenienia się, ponieważ nigdy nie mieli żadnych solidnych korzeni.
• Nieszczęśliwe dzieciństwo i bardzo destrukcyjna postać ojca.
• Bardzo niskie poczucie własnej wartości. Nie uważają się za wartościowe osoby i z tego powodu są podatne na depresję.
• Ciągle zmieniają przyjaciół, partnerów, miejsca pracy etc. Trudno jest im znaleźć stabilność w swoim życiu.

Brak zdrowych więzi rodzinnych powoduje zarówno uczucie pustki, jak i trudności w pracy nad solidnymi celami życiowymi. To prowadzi do interesującej, ale złożonej osobowości. Czy można przezwyciężyć syndrom Huckleberry’ego Finna? Tak, oczywiście że można. Dzięki wsparciu i chęci można pogodzić się z samym sobą a także z trudną przeszłością.