Naucz się odpuszczać. Prędzej czy później i tak przyjdzie Ci to zrobić. Naucz się odpuszczać pewne marzenia, przyjaźnie lub romanse, mimo że w danej chwili są one dla nas wszystkim. Niemniej jednak robimy to wiedząc, że ważne rzeczy wrócą do nas, być może z różnymi twarzami, szczerszymi uśmiechami i świeżym powietrzem, które pomoże nam kolejny raz zacząć od nowa.
To ciekawe, w jaki sposób świat literatury dla dzieci przedstawia wspaniałe lekcje dotyczące rozwoju osobistego, o których dorośli powinni myśleć częściej. Jednym z tych przykładów jest „Czarnoksiężnik z krainy Oz” Lyman Frank Baum. W tym niezapomnianym dziele literatury spotykamy młodą dziewczynę, która zostaje porwana przez potężne tornado i przybywa do nowego, nieznanego świata.
„Nie mogę wrócić do wczoraj, bo jestem już inną osobą”
–Lewis Carroll–
Od momentu, w którym Dorotka przybywa do świata Oz, myśli tylko o jednym: powrocie do domu. Początkowy strach przed tą nową i przerażającą sytuacją zmniejsza się powoli dzięki nowym i niecodziennym przyjaciołom, jej srebrnym butom i bardzo konkretnemu celowi: znaleźć Czarnoksiężnika z krainy Oz i poprosić go, by odesłał ją do domu. Aby to osiągnąć, wystarczy podążać żółtą ceglaną drogą.
Po wielu przygodach i nieszczęściach młoda bohaterka odkrywa, że w rzeczywistości moc pozwalająca na powrót do domu zawsze była obecna w jej wnętrzu. Niemniej jednak jej fascynująca podróż jest kluczem do osobistego przebudzenia osobistych sił i odkrycia niezrównanej odwagi, którą w pewnym stopniu każdy z nas ma w sobie.
Zgubienie się i oddalenie od naszej zwykłej ścieżki nie jest tak złe, jak mogłoby się wydawać na początku. Kiedy jesteśmy zmuszeni odpuszczać pewne rzeczy, ludzi, projekty i ambicje, nie jest to koniec świata. Ostatecznie, najważniejsze są kroki, które podejmujemy i wszystko, czego się uczymy. Tylko w ten sposób możemy pozwolić temu, co musi powrócić, powrócić do nas, podczas gdy my idziemy dalej tą żółtą ceglaną drogą osobistego rozwoju – lub „złotą ścieżką”, o której mówi buddyzm.
Naucz się odpuszczać – to, co ma do nas wrócić, powróci w swoim czasie i miejscu
Andrea jest inżynierem. Stworzyła dopracowany i oryginalny środek transportu dla zwierząt, który można dostosować do tylnych siedzeń samochodów. Jej projekt gwarantuje całkowite bezpieczeństwo i komfort dla zwierząt domowych. Za każdym razem, gdy przedstawia swój projekt przedsiębiorcy, wyjaśnia, że jej pomysł uratuje życie niezliczonym zwierzętom, które giną w wypadkach drogowych z powodu braku odpowiednich zabezpieczeń.
Jak dotąd tylko jedna osoba zainteresowała się pomysłem Andrei, ale po wstępnym „tak” firma zrezygnowała, twierdząc, że to nie jest opłacalny projekt. Niemniej nasza bohaterka nie rezygnuje. Nie poddaje się ani nie pozwala, aby którekolwiek z jej marzeń się rozpadło. Andrea rozumie, że musi dalej pracować. Postanawia szukać tańszych, ale równie bezpiecznych materiałów, lub szukać innych rynków, zaprezentować swój pomysł za granicą itd…
Wie, że możliwość ponownie się pojawi, ale w swoim czasie i w odpowiednim miejscu. Jest w pełni przekonana, że więcej osób i organizacji zwróci uwagę na jej projekt i dlatego każdego dnia poświęca swój czas, pomysły i wysiłek na pracę nad nim.
Najbardziej prawdopodobny scenariusz jest taki, że ta młoda pani inżynier prędzej czy później odniesie sukces, ponieważ, jak mówi filozof Jose Antonio Marina, talent to inteligencja w działaniu. Mimo że czasami wydaje nam się, że wszystko stracone, w rzeczywistości przed nami zawsze roztacza się żółta ceglana droga.
Utrata, negatywna odpowiedź, niepowodzenie, trzykrotne potknięcie się o ten sam kamyk, a nawet zakochanie się w najmniej odpowiedniej osobie na świecie, mają swój cel: otrzymanie lekcji. Wszystkie te dziury na drodze oznaczają konieczność wzmocnienia naszego życiowego celu.
Po każdym „tornadzie” nadchodzi spokój i konieczność utkania osobistych celów, które są piękniejsze, godniejsze, mocniejsze, a przede wszystkim odporniejsze.
Prędzej czy później szanse powrócą, a kiedy to nastąpi, będziemy doskonale przygotowani.
Wszystko, co nauczymy się odpuszczać wraca, w innej formie.
Gwiazdy są tak daleko od nas, że nawet najbliższe światło potrzebuje lat, aby dotrzeć do naszej małej planety. Czasami jednak zapominamy o tym, i są noce, którymi cieszymy się, wskazując gwiazdy jedną po drugiej, zapominając, że wiele z nich już nie istnieje, że eksplodowały dawno temu, rozpadając się w gwiezdny pył w kosmicznej próżni.
„Nie wychodź, wróć do siebie. We wnętrzu człowieka leży prawda”.
-Święty Augustyn-
Wiemy, że nie wszystko, co do nas wraca jest autentyczne jak światło tych gwiazd. Czasami tracimy miłość i czekamy na lepszą, jaśniejszą, bardziej namiętną i romantyczną miłość. Innym razem wypuszczamy szansę z rąk i czekamy, aż szczęście powróci w mgnieniu oka, tak szybko jak to możliwe. Jednak nic takiego nie nastąpi tak szybko, jak nam się wydaje, ani w sposób, jaki nam się marzy.
Musimy być cierpliwi i pamiętać, że rzeczy z całą pewnością wracają, ale zawsze w inny sposób. Może znowu przyjdzie miłość, ale spokojniejsza i bardziej wzbogacająca. A może pojawi się inna okazja, która nie jest tak przyciągająca wzrok i błyszcząca, ale daje więcej korzyści. Naucz się odpuszczać, a wszystko się uda.
Chodzi o to, by w odpowiednim momencie odpuszczać, być otwartym i wkładać te same srebrne buty, które Dorotka nosiła w „Czarnoksiężniku z Krainy Oz”. Mimo że w filmie buty Dorotki są czerwone, autor książki, Lyman Frank Baum, wyobraził sobie srebrne buty nie bez powodu.
Buty Dorotki reprezentują „srebrną nić” duchowego wzrostu. Jest to połączenie, dzięki któremu uzyskujemy jaśniejszy obraz rzeczy i naszej własnej tożsamości w dążeniu do osiągnięcia mądrości. Aby zrozumieć, że życie jest podróżą, podczas której musimy odpuszczać. Naucz się odpuszczać już dziś, a wszystko stanie się łatwiejsze.
Podróżą, podczas której rzeczy są tracone i zdobywane. Ścieżką, gdzie nic nie jest trwałe, a wszystko, co się pojawia jest darem, który musimy jak najlepiej wykorzystać.