Związek narcyza z osobą pragnącą zadowalać innych

Jednym z efektów dorastania w narcystycznej rodzinie jest chęć przypodobania się ludziom w dorosłym życiu. Ta tęsknota za uczuciem i byciem akceptowanym prowadzi właśnie do tego rodzaju zachowań.

Napisane i zweryfikowane przez psycholog Valeria Sabater.

Ostatnia aktualizacja: 07 lutego, 2023

Narcyzi lekceważą prawa i potrzeby innych chcą uzyskać od nich jedynie konkretne korzyści. Z kolei osoby, które zadowalają ludzi, odkładają na bok własne potrzeby i dążą wyłącznie do uszczęśliwiania innych. Związek narcyza z osobą pragnącą zadowolić innych to w rzeczywistości ciekawe zjawisko, któremu warto przyjrzeć się nieco bliżej. To bardzo dziwna, a jednocześnie niezwykle silna więź, która nie zawsze jest nawet łatwa do zauważenia przez innych.

Jeśli istnieje jeden ekspert w tej dziedzinie, jest to dr Marie-France Hirigoyen. Jest ona pschiatrą, psychoanalitykiem i psychoterapeutą. Specjalizuje się w zjawisku mobbingu. W swojej książce Stalking the Soul: Emotional Abuse and the Erosion of Identity, wydanej w roku 1983, ostrzega ona, że społeczeństwo jest wręcz przepełnione osobami o narcystycznym profilu. Obejmuje to dziedziny takie jak polityka, biznes, finanse i inne.

Związek narcyza z osobą pragnącą zadowalać innych polega na wzajemnym przyciąganiu się przeciwstawnych osobowości. W większości przypadków ta druga osoba jest ofiarą narcyza. Więź ta może działać bardzo destrukcyjnie. Co gorsza, często jest zupełnie niezauważana. Związek ten to zjawisko wymagające bliższego przyjrzenia się i uświadomienia sobie powagi sytuacji.

Osoby cierpiące w ukryciu zasługują na to, aby być zauważone i wysłuchane.

Związek narcyza z osobą pragnącą zadowalać innych

Gabinety konsultacji psychologicznych są pełne ludzi skupionych wyłącznie na zadowalaniu innych. Jednak osoba o profilu narcyza rzadko kiedy prosi o pomoc. Dzieje się tak, ponieważ nie widzi ona problemu w swoim zachowaniu ani w tym, co dzieje się wokół niej.

Osoby zadowalające ludzi zazwyczaj mają niską samoocenę i dręczące poczucie, że nie są wystarczająco dobre dla innych.

Ci mężczyźni i kobiety nie zawsze zdają sobie sprawę, że ich odwieczna potrzeba uszczęśliwiania innych przy jednoczesnym pominięciu własnych praw i potrzeb zaczęła się poprzez związek z narcyzem. Przyjrzyjmy się temu bliżej.

Dzieci z rodzin narcystycznych pomijają swoje potrzeby

Elan Golomb, psycholog kliniczny i profesor na Uniwersytecie Nowojorskim, badała skutki rodzicielstwa rodziców narcystycznych. Jej praca badawcza pt.
Trapped in the Mirror: Adult Children of Narcissists in their Struggle for Self dostarcza kilku interesujących faktów na ten temat.

W swojej książce Golomb zauważa, że jednym z efektów dorastania w narcystycznym środowisku jest wejście w etap dorosłości jako człowiek pragnący zadowolić innych.

• Narcystyczni rodzice zawsze przedkładają swoje potrzeby nad potrzeby swoich dzieci. Stopniowo dzieci uczą się poświęcać i uciszać swoje pragnienia, opinie i oczywiście potrzeby. Trwa to przez całe lata.
• Ekstremalne zasady kontroli w domu. Dzieci w końcu przyswajają sobie te normy. Dlatego bardzo wcześnie zakładają, że jedynym sposobem, aby być zaakceptowanym lub uznanym, jest spełnienie wszystkiego, czego inni od nich wymagają.
• Co więcej, rodziny narcystyczne zawsze mają nierozwiązane problemy lub poważne deficyty, co z kolei wywołuje gniew i frustrację. Dzieci przyjmują wtedy rolę ratowników, aby uspokoić i rozwiązać tego typu sytuacje. Wiedzą, że zawsze jest lepiej, gdy rodzice są zadowoleni.
• Dorastając w rodzinie, w której jeden z członków jest narcyzem, zaszczepia dzieciom przekonanie, że nie są one kochane. To z kolei prowadzi do ciężkiej pracy i zmuszania się do wykonywania pewnych czynności, aby otrzymać nawet najmniejszy okruch uczucia lub uznania. Tendencja ta utrzymuje się w wieku dorosłym i w taki właśnie sposób ktoś staje się człowiekiem skupionym jedynie na zadowalaniu innych.

Związek narcyza z człowiekiem chcącym zadowolić innych – trudna sytuacja

Związek narcyza z człowiekiem skupionym jedynie na zadowalaniu innych to nadzwyczaj częste zjawisko. Dzieje się tak, ponieważ osobowości te wzajemnie się przyciągają. Jednak to ogniwo łączące ma niestety postać kajdan. W rzeczywistości jest to związek, w którym miłość staje się uzależnieniem i cierpieniem. Tę formę przyciągania można wyjaśnić w następujący sposób:

• Człowiek dążący do zadowolenia innych odnajduje spełnienie poprzez skupianie się na potrzebach narcyza. Postrzega siebie jako ratownika i wybawcę. Ta druga postać z kolei z przyjemnością pozwala się otoczyć opieką i troską, żywiąc się uwagą, jaką się jej poświęca. W efekcie wyuczone w dzieciństwie wzorce dodatkowo się powtarzają i wzmacniają.
• Narcyz czuje się silniejszy, gdy ma u boku kogoś o takim typie osobowości. Dzięki temu zyskuje on moc, pewność siebie oraz zdobywa podziw, i uwagę innych.
• Niska samoocena osób, które zadowalają ludzi, czyni z nich idealną ofiarę dla narcyzów. Łatwo nimi manipulować i zwykle zadowalają się bardzo małymi gestami. Co więcej, narcyz jest biegły w oszukiwaniu. W rzeczywistości wygląda olśniewająco i posiada dar oczarowywania innych. To prawie natychmiast urzeka ludzi pragnących zadowolić innych. W narcyzie widzą oni bowiem kogoś wręcz doskonałego.
• Zarówno narcyzi, jak i ludzie, którzy zadowalają innych, potrzebują ciepła i uczucia. W rzeczywistości obie te osobowości desperacko pragną miłości. Ze względu na swoje braki i deficyty narcyz potrzebuje wzmocnić swoje ego. Z drugiej strony, człowiek dążący do zadowalania innych pragnie uleczyć swoje emocjonalne rany. Niestety, związek narcyza z człowiekiem dążącym do zadowolenia innych rzadko kiedy kończy się dobrze. Zazwyczaj rozpada się pozostawiając jeszcze głębsze rany.

Narcyzi i ludzie, którzy zadowalają innych, to dwie osobowości, które rzadko czują się szczęśliwe i życiowo spełnione. Narcyści zwykle nie zdają sobie sprawy ze szkodliwych skutków swojego zachowania. Ludzie nadmiernie poświęcający się z kolei nie zdają sobie sprawy, że nie ma nic tak szkodliwego, jak próba dawania innym tego, czego brakuje nam samym. Zdrowa samoocena i poczucie bezpieczeństwa powinno bowiem rodzić się w naszym wnętrzu i nie opierać się na czynnikach zewnętrznych.