Zespół dziecka przesiedlonego - gdy pojawia się rodzeństwo

Syndrom dziecka przesiedlonego to stan psychiczny, który występuje u starszego rodzeństwa, gdy w domu pojawia się nowe dziecko.

Zespół dziecka przesiedlonego odnosi się do trudności, która dotyka starsze rodzeństwo. Zwykle wiąże się to z przybyciem młodszego rodzeństwa. Wpływa również, choć nie tak wyraźnie, na przedostatnie dziecko. Obecnie nie ma zbyt wielu rodzin z więcej niż dwojgiem dzieci, a tych, które decydują się mieć tylko jedno, przybywa. Mimo to nadal istnieje wiele rodzin wielodzietnych. Właśnie w takich rodzinach może wystąpić zespół dziecka przesiedlonego.

Drugie lub trzecie dziecko nie jest narażone na jego występowanie z prostej przyczyny:  mają rodzeństwo od urodzenia. Nie wiedzą nawet, co to znaczy być jedynym w umyśle i sercu rodziców. Przyjrzyjmy się temu bliżej.

Zespół dziecka przesiedlonego – gdy pojawia się intruz

Syndrom dziecka przesiedlonego obejmuje zestaw prototypowych zachowań i reakcji najstarszego dziecka na pojawienie się rodzeństwa. Istotą tego psychologicznego obrazu jest to, że widzą w nowym dziecku intruza, a nie kogoś, z kim łączy ich więź synowska.

Całe starsze rodzeństwo, a czasem i inne, doświadczają tego, ale nie zawsze z taką samą intensywnością. W rzeczywistości jest to zwykle przemijające. Zdarzają się jednak przypadki, w których staje się trwały. W każdym razie jest to coś, co wpływa na samopoczucie dziecka, a nawet może powodować problemy zdrowotne.

Najbardziej charakterystyczną cechą syndromu dziecka przesiedlonego jest chęć starszego rodzeństwa do przyciągnięcia uwagi rodziców. Co więcej, mają pragnienie zaatakowania lub wyeliminowania „intruza”, nawet jeśli wydają się kochać swojego nowego brata lub siostrę i pokazać, że chcą się nimi zaopiekować. Jeśli rodzice nie wiedzą, jak poradzić sobie z tą sytuacją, może to wyrządzić poszkodowanemu dziecku wielką krzywdę.

Objawy zespołu dziecka przesiedlonego

Dziecko dotknięte syndromem dziecka wysiedlonego, zwłaszcza bardzo małe, nie wie, co się z nim dzieje. Nie rozumie, że odrzuca brata lub siostrę. Po prostu widzi, jak wszyscy skupiają się na nowym dziecku i zwracają na nie większą uwagę.

Z reguły wykazuje zmiany w swoim zachowaniu, wyrażające się w jednym lub kilku z następujących przejawów:

• Większa agresywność.
• Ekstremalna bierność.
• Słabe wyniki w szkole.
• Introwersja.
• Nieuwaga.
• Nie chce grać.
• Zmiany apetytu.
• Zaburzenia snu.
• Częste napady złości.
• Powrót do zachowań, takich jak ssanie kciuka, mówienie jak młodsze dzieci itp.

Mogą również wystąpić objawy fizyczne, a nawet problemy zdrowotne. Czasami pojawiają się problemy trawienne, infekcje lub bóle głowy. Mogą również rozwinąć alergie, takie jak zapalenie skóry lub astma. W niektórych przypadkach mają gorączkę, a nawet drgawki.

Co można zrobić?

Zespół dziecka przesiedlonego może przedłużyć się do dorosłego życia, jeśli nie jest odpowiednio leczony. Może wywoływać głębokie poczucie opuszczenia i poczucie, że „nie ma dla nich miejsca na świecie”. Istnieje również tendencja do odczuwania zazdrości i stanu pozornie niewytłumaczalnej żałoby.

Najlepiej zacząć pracę z dzieckiem jeszcze przed narodzinami drugiego dziecka. Trzeba nauczyć dziecko dzielić przestrzeń, która kiedyś była przeznaczona tylko dla niego. Dlatego tak ważne jest zaangażowanie go w przygotowania do porodu. Na przykład rodzice powinni zapytać je o opinię na temat tego, gdzie będzie spać nowe dziecko. Może również pomóc w zakupie ubrań dla nowego dziecka i wszystkiego, czego będzie ono potrzebować.

Ponadto niezwykle ważne jest, aby zrozumiało, że mama będzie musiała pojechać do szpitala, aby urodzić dziecko. W tak młodym wieku dzieciom nie jest łatwo zrozumieć długiej nieobecności rodzica. Tym bardziej, jeśli matka wraca do domu z konkurentem w ramionach.

Dlatego tak ważne jest, aby pierwsze dziecko nadal zajmowało ważne miejsce w życiu rodziców. Rodzice powinni pomóc mu widzieć przyjście na świat rodzeństwa jako wydarzenie rodzinne, a nie jako drastyczną zmianę w opiece i okazywanych mu uczuciach. Jeśli jednak pojawią się trudności, zaleca się wizytę u terapeuty w celu uzyskania wskazówek.