Uczucie zazdrości - czy wiesz, że jest toksyczne?

Odkrycie ognia pozwoliło nie tylko widzieć w ciemne noce, chronić się przed zimnem lub gotować mięso. Ale zainicjowało także spotkania przy ognisku i tworzyło uczucie takie jak kontakty społeczne, bliskość, wymiana spojrzeń i narodziny pierwszych dźwięków gardłowych jako prymitywnej formy dialogu.

Wrażliwość i odporność – ta zdolność stawienia czoła przeciwnościom losu – są cechami, które nabierają sensu w określonym kontekście i tworzą choreografię, która przechodzi od stabilności do destrukcyjnej niestabilności i oczywiście do zmiany.

I nie tylko. Popychają ludzi do działań opartych na różnych znaczeniach, które przypisują wydarzeniom, których doświadczają.

Gry komunikacyjne stymulujące wzajemne uczucie

To właśnie w ramach tej choreografii powstają różne gry komunikacyjne: style osobowości, cechy każdego rozmówcy, forma wypowiedzi werbalnej, parawerbalnej lub niewerbalnej, kontekst, w którym rozwija się dialog i treść rozmowy.

W komunikacji międzyludzkiej współistnieją zarówno pozytywne i afektywne gry interaktywne, jak i te, które są niezwykle toksyczne.

Kiedy dwie osoby próbują się komunikować, istnieją pewne zasady komunikacji, które rozwijają się wraz z rozwojem dialogu. Jednak wraz ze wzrostem liczby rozmówców rośnie złożoność i bardzo łatwo mogą się pojawić nieporozumienia.

Wśród tych gier wersja trójkątna (trzyosobowa) jest bardzo ważna. Pojawiają się sojusze, które stają się koalicją przeciwko stronie trzeciej. Sławne dwóch na jednego, w którym trzeci musi znosić odrzucenie przez pozostałych dwóch rozmówców. Może cierpieć z powodu gniewu, przemocy, zniewagi, manipulacji, ironii, prowokacji. Bez wątpienia jest to najbardziej toksyczna gra.

Przykładem relacji trzech osób jest zazdrość. Relacja między dwoma osobami jest zakłócana przez prawdziwą lub wymyśloną osobę trzecią. Jeden z partnerów czuje się odsunięty na bok, ponieważ uważa, że ​​jego partner zbliżył się emocjonalnie do innej osoby. Ta gra generuje udrękę, poczucie winy, agresję, złość, rozpacz i inne toksyczne uczucia.

Uczucie zazdrości – jeden z grzechów głównych

Jedną z najbardziej toksycznych gier jest zazdrość. W rzeczywistości katolicyzm uważa zazdrość za jeden z siedmiu grzechów głównych razem z pożądaniem, obżarstwem, lenistwem, chciwością, dumą i gniewem.

To mroczne uczucie pojawia się, gdy osiągnięcia i sukcesy kogoś bliskiego uświadamiają danej osobie jej niezdolność lub brak predyspozycji do podobnych osiągnięć.

Następnie osoba zazdrosna inicjuje proces dyskwalifikacji wobec tego kogoś, o kogo jest zazdrosna, próbując go zniszczyć. Czuje się tak malutka, tak bezradna wobec sukcesu drugiego człowieka, że ​​musi go osłabić, aby go zredukować i poczuć się lepszym.

Zazdrość to nie tylko pożądanie tego, co mają inni. To, co najbardziej i najlepiej charakteryzuje prawdziwą zazdrość, to pragnienie, by druga osoba nie miała tego, co ma. Aby jej sukces nie był realny.

Postrzegana w ten sposób zazdrość może być uważana za matkę urazy. Uczucie, które nie dąży do tego, aby nam szło lepiej, ale aby to drugiemu było gorzej.

Zazdrośnik staje się satelitą osoby, której zazdrości i nosi w sobie ból, ponieważ gdyby go ujawnił, przyznałby się do swojej niższości.

Uczucie zazdrości – jak je wykryć?

Czasami dana osoba nie ma pojęcia o uczuciach zazdrośnika. Nikt nie mówi: „Zazdroszczę ci!”. Zazdrosny człowiek próbuje ukryć swoje emocje. Woli nie pokazywać swojej słabości i działać z sarkazmem i umniejszając sukces swojego rozmówcy. Wyrażenie zazdrości byłoby objawem zdrowia.

W miejscu pracy, gdy szef zazdrości swojemu podwładnemu (przełożony pracownikowi), zachowania te są bardziej złożone i niechlujne. Szczególnie gdy podwładny jest atrakcyjny i inteligentny. Wszystkie zalety w oczach zazdrośnika są wyolbrzymiane.

Jednym z zasobów zazdrośnika jest wskazanie, że dana osoba dotarła tak daleko dzięki swoim kontaktom politycznym. Lub ponieważ spotyka się z menedżerem. Lub że za pozorami inteligentnej osoby kryje się rodzinny dramat.

Na przykład zazdrosny piłkarz nie traci okazji, by deprecjonować grę lepszych graczy. A nawet do tego, by z pozoru w niewinny sposób sprowokować ich błąd podczas meczu.

Zazdrość implikuje brak poszanowania dla dystansu lub bliskości emocjonalnej. Ponadto zazdrość wśród przyjaciół lub rodzeństwa stanowi podwójne ryzyko.

Uczucie zazdrości sprzyja pragnieniu, aby to przeciwnik osoby, której zazdrościmy otrzymał trofeum, lepiej grał, został wybrany na dane stanowisko lub lepiej napisał egzamin.

Odczuwanie zazdrości w ten sposób jest szkodliwe i zdradzieckie, ponieważ chociaż zazdrośnik udaje, że jest szczęśliwy z osiągnięć swojego przyjaciela, tak naprawdę marzy, by zobaczyć jego porażkę. Zatem za gratulacjami zazdrośnika kryje się chęć zniszczenia.

Uczucie złośliwej radości

Uczucie zazdrości wiąże się ze złośliwą, nieuczciwą i niemoralną postawą. Uczuciami, które są podstawą strategii pokonania zazdrości. Zazdrośnik stara się za wszelką cenę przekonać siebie, że sukces danej osoby nie jest niczym specjalnym. Dyskwalifikuje zarówno osobę, jak i jej osiągnięcia.

Może powiedzieć: „Ma więcej szczęścia, niż umiejętności.”, „Nie jest tak inteligentny, jak się wydaje”, „Jego sukces będzie krótkotrwały…” lub „To tylko pozory!”.

Jeśli zazdrośnik zdoła przekonać siebie, że to, co mówi jest prawdą oszuka siebie i być może poprawi sobie humor. Chociaż nie będzie to autentyczne dobre samopoczucie.

Jednak szczyt chwały zazdrośnika pojawia się, gdy dana osoba odnosi porażkę.  Gdy jej projekty idą źle, cierpi z powodu odrzucenia, popada w depresję, odmawiają jej publikacji artykułu, doceniana jest praca innego pracownika lub którakolwiek z tych sytuacji, które oznaczają porażkę.

W tych chwilach ciche pragnienia zazdrośnika stają się rzeczywistością. I wtedy stawia siebie ponad osobą, której zazdrości, ponieważ czuje się lepszy. I w końcu odzyskuje swoją bardzo słabą samoocenę (chociaż jest to fałszywa osobista ocena, a nie autentyczna i głęboka). Ten okres radości z powodu niepowodzenia drugiej osoby nazywa się złośliwą radością.

Jedną z najbardziej manipulacyjnych postaw zazdrośnika – i oznaka jego zakłamania i ironii – jest to, kiedy osoba, której zazdrości jest smutny z powodu swojej porażki. Zbliża się do niej i z wewnętrzną radością próbuje ją pocieszyć. Mówi: «Co za szkoda, że ​​nie wyszło.» lub «Jaka szkoda, rozumiem Twoje zdenerwowanie».

Gdy zazdrośnik zazdrości zostaje zaatakowany przez niekontrolowane uczucie: mówi źle o drugiej osobie lub próbuje wyrządzić mu krzywdę odmawiając mu czegoś, marginalizując go, oczerniając, obrażając, wykorzystując psychicznie lub fizycznie. Działa używając sarkazmu, kpiny, ironii lub słów o podwójnym znaczeniu.

Zamień uczucie zazdrości w podziw

Jeśli nie jesteśmy chronicznie zazdrośni, z pewnością w pewnym okresie naszego życia, doświadczyliśmy tej emocji. Jest ona głęboko zakorzeniona w ludzkiej naturze.

Jednak za osobą, która odczuwa zazdrość znajduje się osoba zdewaluowana. Osoba, która zamiast doceniać siebie zajmuje się oczernianiem drugiej osoby, aby zrównoważyć swoją samoocenę. Jednak ta forma oceny nie prowadzi do poprawy samooceny, a jedynie wzmacnia dewaluację.

Prawda jest taka, że ​​jeśli zazdrosny człowiek zdałby sobie sprawę ze swojej dewaluacji prawdopodobnie przestałby zazdrościć. To naprawdę niewiarygodne, że uczucie tak skomplikowane jak zazdrość może zdziałać więcej, niż podziw dla drugiego.

Podziw jest szlachetnym i czystym uczuciem, sposobem na docenienie i podkreślenie osiągnięć partnera, przyjaciela, krewnego. Chodzi o wyrażenie go i poinformowanie o tym. Jest to również łatwe, proste, nieskomplikowane uczucie. Ale aby je poczuć musimy żyć  w równowadze z nami samymi. Doceniać siebie i pozytywnie oceniać osiągnięcia innych.