Wspaniali rodzice pobudzają chęć do życia swoich dzieci

Wspaniali rodzice pobudzają chęć do życia swoich dzieci

Ostatnia aktualizacja: 08 września, 2017

Są dobrzy rodzice i wspaniali rodzice. Istnieje wiele różnych sposobów wychowywania dzieci, tak różnorodnych i wielokolorowych, ilu jest rodziców. Wzorem do naśladowania są wspaniali rodzice.

Większość rodziców chce dla swoich dzieci wszystkiego, co najlepsze, kochać je i zapewnić im szczęście. Dlatego ustalają zasady i granice, które tworzą system unikalny dla każdego domu. Dynamika jest inna dla każdej rodziny i może być modyfikowana i poprawiana, gdy dorośli uważają to za konieczne.

Zasady i ograniczenia ustalone przez rodziców muszą być jasne, bezpośrednie i stanowcze. Ponadto muszą być weryfikowane i poprawiane zawsze, gdy zajdzie potrzeba.

Stanowi to fundament dynamizmu każdej rodziny, który zmienia się w zależności od sytuacji, w jakiej znajduje się dana rodzina. Te sytuacje, które są wzbogacane przez emocje i nieprzewidywalne zdarzenia, stanowią środowisko do psychoemocjonalnego rozwoju każdego członka rodziny.

Dobrzy rodzice i wspaniali rodzice

Augusto Cury, lekarz, psychiatra, terapeuta i pisarz, napisał książkę pod tytułem „Wspaniali rodzice, fascynujący nauczyciele”, która zawiera liczne wskazówki, jak wychowywać szczęśliwe, proaktywne, pewne siebie i inteligentne dzieci. Ponadto autor analizuje w tej książce zwyczaje dobrych rodziców i wspaniałych rodziców.

Dzieci potrzebują rodziców, którzy potrafią mówić ich językiem i przeniknąć do ich serca.

Dzieci łapiące świetliki

1. Dobrzy rodzice dają prezenty, wspaniali rodzice oddają całych siebie

Dobrzy rodzice zaspokajają pragnienia swoich dzieci w zakresie, w jakim pozwalają na to ich zasoby materialne. Kupują im odzież i zabawki, organizują przyjęcia urodzinowe, zabierają je na wycieczki itp.

Wspaniali rodzice dają im coś cenniejszego, coś, czego nie można kupić za pieniądze. Dają im całych siebie, swoje historie i doświadczenia.

Dzielą się emocjami i czasem. Dzięki temu wspaniali rodzice ułatwiają dzieciom rozwój poczucia własnej wartości, inteligencji emocjonalnej, zdolności do radzenia sobie z utratą i frustracją oraz umiejętności mówienia i słuchania.

2. Dobrzy rodzice karmią ciała dzieci, wspaniali rodzice karmią ich osobowości

Dobrzy rodzice karmią swoje dzieci tak, aby były zdrowe, podczas gdy wspaniali rodzice pielęgnują także ich inteligencję i emocje.

Wykształcenie, utrzymywanie dobrej sytuacji ekonomicznej, stworzenie doskonałego małżeństwa i wysłanie dzieci do dobrych szkół nie wystarczy, aby zapewnić im psychoemocjonalne zdrowie.

Ważne jest, aby przygotować dzieci do bycia, a nie tylko to posiadania. Takie postępowanie przyczynia się do rozwoju poczucia bezpieczeństwa u dzieci i ich zdolności do przyjmowania roli przywódcy.

Ponadto rozwija umiejętność refleksji, odwagę, optymizm oraz umiejętność radzenia sobie ze strachem i zapobiegania konfliktom.

3. Dobrzy rodzice poprawiają błędy dzieci, wspaniali rodzice uczą ich myślenia

Kiedy rodzice poprawiają błędy swoich dzieci i ciągle mówią im te same rzeczy, powtarzają tylko słowa i skargi, co nie ma pozytywnego wpływu na dzieci. Prowadzi to tylko do agresji, frustracji i zwiększania dystansu.

Trzeba zaskakiwać dzieci. Rozbudzać ich wyobraźnię i uczucia. Skłonić je do refleksji. To rozwija u dziecka krytyczną świadomość, zdolność do myślenia przed podjęciem akcji lub reakcji, wierność, uczciwość, zdolność do zadawania pytań i odpowiedzialność społeczną.

„Inteligencja emocjonalna zaczyna się rozwijać od najwcześniejszych lat. Wszystkie drobne interakcje dzieci z rodzicami, nauczycielami i ze sobą nawzajem mają emocjonalne znaczenie”.

Kreatywne dziecko

4. Dobrzy rodzice przygotowują swoje dzieci na pochwałę, wspaniali rodzice przygotowują je na porażkę

Dobrzy rodzice przygotowują swoje dzieci na triumf, dobre oceny i sukcesy w szkole, pracy i w relacjach społecznych. Wspaniali rodzice są świadomi, że trudniej jest stawić czoła niepowodzeniu, więc uczą dzieci nie bać się niepowodzeń.

Dzięki temu rozwijana jest u dzieci motywacja, odwaga, cierpliwość, determinacja, zdolność do zachowania jasnego umysłu w stresujących sytuacjach, kreatywność i umiejętność wykorzystywania własnych możliwości.

5. Dobrzy rodzice mówią do dzieci, wspaniali rodzice z nimi rozmawiają

Wielu rodziców nie jest potrafi rozmawiać ze swoimi dziećmi o obawach, utracie i frustracji. Rozmowa polega na wyrażaniu siebie, mówieniu o doświadczeniach, dzieleniu się największymi tajemnicami prosto z serca i pogłębianiu wzajemnego zrozumienia.

Rozmawiając z dziećmi, wspaniali rodzice pomagają im rozwijać cechy, takie jak solidarność, koleżeństwo, chęć do życia, optymizm i inteligencja interpersonalna.

6. Dobrzy rodzice przekazują dzieciom informacje, wspaniali rodzice opowiadają im historie

Dobrzy rodzice przekazują dzieciom informacje, ale nie opowiadają im historii ani nie rozmawiają z nimi. Dzieci nie potrzebują autorytetu, pieniędzy czy władzy, tak bardzo jak czasu spędzanego z rodzicami czy słuchania opowieści pełnych emocji i doświadczeń.

Potrzebują wspaniałych rodziców, którzy pomagają im rozwinąć kreatywność, zaradność, spryt, rozumowanie dedukcyjne i umiejętność znajdowania rozwiązań.

Mama czyta dziecku

7. Dobrzy rodzice dają dzieciom możliwości, wspaniali rodzice nigdy się nie poddają

Dobrzy rodzice pomijają błędy swoich dzieci. Wspaniali rodzice nigdy się nie poddają, nawet jeśli dzieci ich rozczarują, popełniają błędy i cierpią na zaburzenia emocjonalne. Wierzą w swoje dzieci, starają się dostrzec to, czego nikt inny w nich nie widzi, pobudzać ich kreatywność i nie dominują wobec nich.

Ponadto pomagają dzieciom rozwijać szacunek do życia, nadzieję, motywację, determinację oraz umiejętność zadawania pytań i radzenia sobie z przeszkodami i niepowodzeniami.

Czasem rodzice tracą pewność siebie. Czują się jakby odnieśli porażkę jako rodzice. Ale trzeba pamiętać, że choć bycie rodzicem pociąga za sobą wielką odpowiedzialność, zawsze wywodzi się z uczuć i prostoty.

Możemy przez lata uczyć się strategii wychowywania dzieci, czytać teorie Piageta i Lwa Wygotskiego, psychoanalizy Freuda, teorię inteligencji wielorakiej Gardnera i filozofię Platona, ale jeśli nie kochamy naszych dzieci, nie pobudzamy ich chęci do życia, nie uczymy ich myśleć ani zapamiętywać rzeczy, żadne badania i teorie nie będą przydatne ani nie przyniosą wielkich zmian.


Ten tekst jest oferowany wyłącznie w celach informacyjnych i nie zastępuje konsultacji z profesjonalistą. W przypadku wątpliwości skonsultuj się ze swoim specjalistą.