Wrażliwość na lęk: strach przed strachem

W ostatnich latach przeprowadzono wiele badań na temat wrażliwości na lęk. Przyjrzymy się tym badaniom, a także samemu zaburzeniu.

Osoby o wysokiej wrażliwości na lęk mają tendencję do nadinterpretowania typowych przejawów lęku jako oznaki zagrożenia. Ten rodzaj wrażliwości jest uważany za psychologiczny czynnik ryzyka. Przeprowadzono w tym temacie kliniczne i epidemiologiczne badania zaburzeń lękowych.

Wyniki wskazują, że wysoki poziom wrażliwości na lęk przewiduje wystąpienie objawów lękowych i ataków paniki (McLaughlin i Hatzenbuehler, 2009; Calkins i in., 2009). Przewiduje również pojawienie się zaburzeń lękowych i depresyjnych. Ponadto badanie wykazało, że jest predyktorem utrzymywania się zaburzeń lękowych.

Lęk

Lęk jest złożonym systemem reakcji poznawczych, fizjologicznych, behawioralnych i emocjonalnych związanych z prewencyjnym przygotowaniem na okoliczność postrzeganą jako zagrażającą. Reakcja ta jest połączona ze strachem i przejawia się jako zorientowany na przyszłość stan umysłu.

Niepokój jest normalny. Jednak gdy jest wyzwalany w wyniku przeszacowania postrzeganego zagrożenia lub błędnej oceny niebezpieczeństwa, staje się patologiczny. Jego główne objawy to:

• Pobudzenie.
• Napięcie.
• Zmęczenie.
• Zawroty głowy.
• Częste oddawanie moczu.
• Palpitacje serca.
• Uczucie zbliżania się do omdlenia.
• Trudności w oddychaniu.
• Pocenie się.
• Drżenie.
• Poczucie troski i obawy.
• Bezsenność.
• Trudności w skupieniu.
• Nadmierna czujność.

Charakterystyczne cechy lęku klinicznego są następujące:

• Fałszywe alarmy. Poszkodowany doświadcza intensywnego strachu, mimo że nie ma żadnych zagrażających sygnałów.
• Trwałość. Przewidywanie zagrożenia powoduje, że cierpiący odczuwa wyższy poziom lęku i myśli o zagrożeniu. Dzieje się tak niezależnie od tego, czy strach ten się materializuje.
• Upośledzone funkcjonowanie. Zakłóca skuteczne i adaptacyjne radzenie sobie chorego z postrzeganym zagrożeniem. Ponadto wpływa na jego życie społeczne.
• Nadwrażliwość na bodźce. Osoby chore doświadczają lęku z powodu szerszego zakresu bodźców lub sytuacji o stosunkowo łagodnym natężeniu.
• Dysfunkcjonalne poznanie i objawy poznawcze. Ich myślenie charakteryzuje się przecenianiem zagrożenia lub oceną zagrożenia.

Teraz, gdy mamy już wyobrażenie o tym, czym jest lęk i jakie są jego cechy na poziomie klinicznym, przejdziemy do głównego tematu tego artykułu: czym jest wrażliwość na lęk i jak działa.

Wrażliwość na lęk

Wrażliwość lękowa rozumiana jest jako lęk przed objawami lękowymi. Jest aktywowana przez irracjonalne przekonania o szkodliwym potencjale, zarówno psychologicznym, jak i fizycznym, tych objawów.

Załóżmy na przykład, że ktoś boi się pająków, a także ma wysoką wrażliwość na niepokój. W tym przypadku ich prawdziwym strachem nie są pająki, ale objawy niepokoju, które owady te wywołują.

Ich strach przed pająkami wywołuje szereg objawów i oznak, które są dla nich nie do zniesienia, ponieważ osoba uważa je za szkodliwe. To prowadzi ich do unikania wszelkiego kontaktu z pająkami. Nie dlatego, że stanowią dla nich bezpośrednie zagrożenie, ale dlatego, że generują aktywność fizjologiczną, poznawczą, afektywną i behawioralną, którą chory postrzega jako zagrażającą.

Powinniśmy uważać, aby nie pomylić wrażliwości na lęk z lękiem jako cechą. W końcu wiele osób odczuwa niepokój, nie bojąc się jego objawów. Jednak, gdy ktoś ma wysoką wrażliwość na lęk, sam odczuwa lęk przed objawami lękowymi i ma tendencję do przejawiania na nie przesadnych i długotrwałych reakcji.

Wrażliwość na lęk często wiąże się i znacznie nasila fizjologiczne objawy lęku. Może to być na przykład tachykardia, kołatanie serca, zawroty głowy, duszność, czy drżenie.

W ten sposób powstaje błędne koło, w którym lęk generuje więcej niepokoju, ponieważ cierpiący postrzega jego objawy jako zagrożenie. To postrzeganie nieuzasadnionego zagrożenia powoduje jeszcze większy niepokój. W efekcie osoba jest w pułapce.

W warunkach klinicznych ocenę wrażliwości na lęk można wykorzystać do:

• Rozpoznania osoby zagrożonej zwiększoną reakcją na odczucia afektu i pobudzenia w trakcie leczenia.
• Zidentyfikowania osób, które mogą skorzystać na ekspozycji interoceptywnej lub innych technikach zmniejszania wrażliwości na lęk.
• Oceniania postępów w leczeniu i zgłaszania potrzeby jego modyfikacji.

Jak działa wrażliwość na lęki?

Aby zrozumieć przyczyny problemów psychologicznych i emocjonalnych, zaproponowano różne modele i konstrukcje.

Wśród nich jest propozycja wrażliwości na lęki autorstwa Stevena Reissa. Reiss twierdził, że wszelki strach jest motywowany oczekiwaniami i wrażliwością, co tłumaczy jego wzrost i uporczywość. Oczekiwania są ustalane na podstawie szacunków, że coś się wydarzy. Wrażliwość natomiast pomaga zrozumieć, dlaczego pojawia się strach.

Wrażliwość na lęk sprawia, że cierpiący dostrzega, że ponoszą konsekwencje somatyczne, psychologiczne i społeczne, które mogą być niebezpieczne.

Gdy objawy wystąpią, cierpiący zaczyna skupiać na nich swoją uwagę i ich skutkach. To nasila ich dotkliwość, zwiększając w ten sposób indywidualne poczucie dyskomfortu i strachu.

Leczenie psychoterapeutyczne

Wysoka wrażliwość na lęk jest redukowana dzięki szerokiej gamie interwencji:

• Akceptacja emocjonalna. Uczy jednostkę obserwowania własnych emocji z akceptacją i ciekawością, zamiast podejmowania z nimi walko. Stwierdzono, że akceptacja emocjonalna skutecznie zmniejsza strach przed strachem.
• Psychoedukacja. Dostarcza pacjentowi informacji na temat lęku, sposobu jego aktywacji oraz generowanych przez niego aktywacji organicznych, poznawczych i behawioralnych.
• Restrukturyzacja poznawcza. Zmienia zniekształcone przekonania cierpiącego na temat objawów lęku na bardziej adaptacyjne.
• Ekspozycja interoceptywna. Poszkodowany jest narażany na własne doznania cielesne i uczy się radzić sobie z objawami, zamiast się ich bać, unikać lub szukać od nich ucieczki.
• Ekspozycja na żywo. Pacjent jest poinstruowany, aby skonfrontować się ze swoim lękiem, podchodząc do scenariusza, którego się obawia. Pozwala to ich systemowi nerwowemu przyzwyczaić się do sytuacji. Co więcej, ich nowo wyuczone reakcje na radzenie sobie są w stanie przezwyciężyć wpływ nieprzystosowawczych reakcji strachu. Proces ten ułatwia również nabywanie umiejętności, dzięki czemu mogą radzić sobie z objawami lęku i czuć się pewniej.

Wreszcie wrażliwość na lęk, podobnie jak lęk przed strachem, jest reakcją, która utrudnia życie i stawienie czoła lękowi. Jeśli chory, oprócz doświadczania specyficznej fobii, obawia się objawów, które ma, afekt i powaga problemu będą większe.

Dlatego osoby o wysokim poziomie wrażliwości na lęk powinny szukać odpowiedniej pomocy, która pozwoli im regulować ich aktywację emocjonalną i poznawczą.