Urojeniowe zespoły błędnej identyfikacji: 3 najdziwniejsze

Ludzki umysł wciąż pozostaje tajemnicą dla naukowców. Jest w stanie stworzyć najbardziej imponujące pomysły, ale także najbardziej zaskakujące nonsensy. Przykładami na to są urojeniowe zespoły błędnej identyfikacji. Są to zniekształcenia procesu myślowego, które u osoby nimi dotkniętej zniekształcają wizję rzeczywistości.

Urojeniowe zespoły błędnej identyfikacji charakteryzują się delirium w treści myśli. Delirium to przekonanie, które osoba uważa za prawdziwe, chociaż nie ma dla niego żadnego logicznego ani empirycznego fundamentu.

Te iluzje lub iluzoryczne przekonania prowadzą człowieka do całkowicie błędnego postrzegania siebie. Często są częścią bardziej złożonych chorób psychicznych lub zaburzeń neurologicznych.

Poniżej przedstawiamy 3 rodzaje złudzeń, które klasyfikuje się jako urojeniowe zespoły błędnej identyfikacji.

Urojeniowe zespoły błędnej identyfikacji

Zespół Capgrasa

Zespół Capgrasa, lub inaczej złudzenie Capgrasa, to zaburzenie, które prowadzi człowieka do przekonania, że ​​jedna z najbliższych osób w jego życiu została zastąpiona przez oszusta. Chory uważa, że ta osoba działa podwójnie. Jej niemożność rozpoznania tego, co jest rzeczywiste, powoduje, że zaburzenie to jest uznawane za urojeniowy zespół błędnej identyfikacji.

W złudzeniu Capgrasa zdarza się, że chory jest w stanie fizycznie rozpoznać znaną osobę, ale uczucie znajomości nie pojawia się w jego umyśle. Jest to postrzeganie przez zmysły bez subiektywnych odczuć i uczuć.

W przypadku tego złudzenia dochodzi do rozłączenia między systemem rozpoznawania wizualnego a pamięcią afektywną. Chory może również sam kierować to delirium na siebie. W takim przypadku osoba dotknięta chorobą uważa, że ​​ktoś inny zajął jej miejsce. Zwykle dzieje się tak w przypadku psychozy lub w wyniku urazu mózgu.

Zespół Fregoliego

Kolejny urojeniowy zespół błędnej identyfikacji to złudzenie Fregoliego. To zaburzenie jest związane z paranoją i przejawia się na różne sposoby. Najbardziej typowy przypadek dotyczy sytuacji, w której chory uważa, że ​​ma prześladowcę, który jest w stanie przyjąć różne postacie. Kiedykolwiek zobaczy kogoś, kogo zna, może pomyśleć, że to faktycznie jego prześladowca, który przebrał się za kogoś znajomego, aby go oszukać.

To złudzenie może objawiać się w zupełnie inny sposób niż ten opisany powyżej. Chory może myśleć, że zna obcych; widzi nieznajomych ludzi ze znajomymi twarzami. Podobnie może sądzić, że zna miejsca lub przedmioty, których w rzeczywistości nie zna ani nie posiada.

Chociaż nauka nie zdołała jeszcze dokładnie ustalić przyczyny tego zjawiska, wiadomo, że to złudzenie ma związek z nieprawidłowym działaniem powiązań asocjacyjnych. To czyni osobę niezdolną do synchronizowania percepcji umysłowej i fizycznej. Może to być spowodowane przez uszkodzenia mózgu. Może również pojawić się jako część epizodu paranoidalnego delirium.

Zespół Otella

Wyobraźnia często odgrywa wielką rolę w odczuwaniu zazdrości. Często zazdrość ma więcej wspólnego z fantazją niż rzeczywistością. To, co wtedy istnieje to ciągłe podejrzenia, które rzadko odpowiadają faktom lub nie są obiektywnie weryfikowane. W przypadku zespołu Otella sytuacja ta przebiega na ekstremalnym poziomie.

Chory na zespół Otella ma obsesyjne przekonanie, że jego partner jest niewierny. Jest absolutnie pewny i chce tylko „złapać go na gorącym uczynku”. To, co sprawia, że ​​to zaburzenie wpisuje się w urojeniowe zespoły błędnej identyfikacji, to fakt, że osoba dotknięta chorobą nie potrafi zobaczyć (ani zidentyfikować) swojego partnera takim, jakim naprawdę jest. Widzi go tylko jako zdrajcę. To sprawia, że ​​chory inwestuje dużo czasu i energii w szukanie dowodów na niewierność partnera.

Cechą charakterystyczną zespołu Otella jest to, że chory może na stałe poczuć obecność osoby trzeciej w ich związku. Jednak gdy ktoś pyta go, jak wygląda ta trzecia osoba, nie ma pojęcia, co powiedzieć. W rzadkich przypadkach zwraca uwagę na pewne fakty.

Powyższe trzy zaburzenia to nie jedyne urojeniowe zespoły błędnej identyfikacji – takich zaburzeń istnieje więcej. Ich cechą wspólną jest trudność w rozpoznaniu siebie i innych osób. Niemal zawsze te zespoły wiążą się z poważnymi patologiami psychiatrycznymi. Dlatego wymagają profesjonalnego leczenia.