Unieważnienie emocjonalne, którego nigdy nie należy tolerować

Unieważnienie emocjonalne ma miejsce, gdy uczucia i emocje jednostki są odrzucane, umniejszane lub ignorowane. Innymi słowy, gdy ktoś słyszy, że jego uczucia są nieodpowiednie, bezwartościowe lub nie na miejscu. Jest to forma przemocy psychicznej, która często pozostaje niezauważona.

Niektórzy ludzie często stosują emocjonalne unieważnienie, myśląc, że robią to „z dobrymi intencjami”. Na przykład, gdy ktoś mówi im, że jest mu smutno, a oni odpowiadają, że nie powinien odczuwać takich emocji lub że zachowuje się głupio. Inni mogą też powiedzieć: “Po prostu o tym nie myśl”.

W wielu przypadkach słowa te są wypowiadane z zamiarem poprawienia samopoczucia danej osoby. Jednak w praktyce mają one odwrotny skutek. Minimalizowanie czyichś uczuć i emocji jest przydatne tylko dla tych, którzy nie chcą słuchać lub nie chcą zawracać sobie głowy problemami innych. Poniżej wyjaśnimy trzy rodzaje emocjonalnego unieważnienia, które nigdy nie powinny być tolerowane.

„Unieważnienie emocjonalne, w różnych formach, sprawia, że druga osoba czuje się samotna, niezrozumiana, niewidzialna i mała. Kiedy trywializujemy, minimalizujemy lub odrzucamy uczucia innych, przyczyniamy się do ich wzrostu.”

-Jennifer Delgado-

Unieważnienie emocjonalne – różne formy

1. Odmawianie drugiej osobie prawa do odczuwania

Odmowa prawa do odczuwania jest jedną z najczęstszych form emocjonalnego unieważnienia. Odpowiada to przykładom, o których mówiliśmy powyżej. To sytuacje, w których zdania typu „nie warto nawet o tym myśleć”, „naprawdę nie jest tak źle” czy „przeżywałem dużo gorsze rzeczy” są powszechne.

Chociaż tego rodzaju komunikaty pozornie nawołują do zachowania spokoju, tak naprawdę są żądaniami, aby dana osoba nie czuła się tak, jak się czuje. To tak, jakby jej subiektywne doświadczenie nie było w ogóle ważne. Jest to cicha pogarda jej ich uczuć i emocji. Tego typu wypowiedzi są typowe dla kogoś, kto zamierza sprawować nadrzędną pozycję.

Nikt nie ma prawa mówić drugiej osobie, jak ważne lub nie jest to, co ona czuje. Nie powinniśmy też porównywać jej doświadczeń z własnymi. Każdy ma prawo do doświadczania wszelkiego rodzaju uczuć i emocji. Są one wyrazem tego, że wszyscy jesteśmy wyjątkowi.

2. Osądzanie innych za to, jak się czują

Wszystkie formy emocjonalnego unieważnienia są do siebie podobne. Istnieją jednak między nimi niewielkie różnice. Osądzanie kogoś za to, jak się czuje, odnosi się do sytuacji, w których wyciąga się arbitralne wnioski na temat danej osoby na podstawie jednego z jej nastrojów, uczuć lub emocji.

Ma to na przykład miejsce, gdy ktoś mówi, że czuje się nieśmiały, a inna osoba mu odpowiada: „Nie bądź głupi”. Lub w przypadkach, gdy dana osoba czuje się źle z powodu tego, co ktoś powiedział lub zrobił i otrzymuje komentarze, takie jak „Jesteś zbyt wrażliwy”. Czasami ktoś może być naprawdę zaniepokojony i słyszy: „Traktujesz wszystko tak osobiście i na poważnie”.

Nikt nie może oceniać, jak czuje się ktoś inny. Każdy sam przechodzi przez swoje życie, a osoby z zewnątrz nie mogą im narzucić, jak powinni zareagować w danej sytuacji. Powinniśmy pamiętać stare powiedzenie: „Nie oceniaj mnie, jeśli nie chodziłeś w moich butach”.

3. Odrzucenie stanów afektywnych innych osób

Odrzucenie czyjegoś stanu afektywnego jest również formą emocjonalnego unieważnienia. Ma ono miejsce, gdy ktoś wyraża negatywną opinię lub piętnuje kogoś z powodu tego, co ta osoba czuje. To forma bezpośredniej przemocy psychicznej. Celem jest narzucenie komuś własnej wizji świata.

Sytuacja taka może wystąpić, gdy ktoś mówi: „Tylko głupcy się zakochują”. Lub używa wyrażeń takich jak: „Chłopaki nie płaczą”. W tych przypadkach pewne uczucia lub wyrażenia są związane z negatywnym, dyskwalifikującym uogólnieniem.

Odrzucenie stanu afektywnego zwykle odpowiada uprzedzeniom. Problem nie leży w tych, którzy doświadczają tych stanów, ale w tych, którzy kwalifikują je negatywnie, opierając się na z góry przyjętych poglądach lub nieuzasadnionych przekonaniach.

To tylko trzy formy emocjonalnego unieważnienia, których nie możemy tolerować. Jednak nie są one jedyne. Żaden rodzaj emocjonalnej przemocy nie jest nigdy akceptowany. Każdy człowiek ma prawo do doświadczania wszelkiego rodzaju uczuć bez stresu, że będzie wyśmiany z tego powodu. Jest to przesłanka całkowicie niepodlegająca negocjacjom.