Trauma z dzieciństwa jest widoczna na skanach mózgu

Trauma dziecięca spowodowana złym traktowaniem, wykorzystywaniem lub zaniedbaniem w wieku od czterech do siedmiu lat odciska piętno na mózgu. W rzeczywistości skany i techniki neurodiagnostyczne ujawniają niewielkie zmiany, które wyjaśniają późniejszy rozwój zaburzeń psychicznych.

Napisane i zweryfikowane przez psycholog Valeria Sabater.

Ostatnia aktualizacja: 27 grudnia, 2022

Technologia neuroobrazowania dokonuje kluczowych odkryć w medycynie i psychologii. Na przykład neurobiolodzy odkryli, że trauma z dzieciństwa pojawia się na skanach mózgu. Dzieje się tak prawdopodobnie dlatego, że dotyka zarówno dużych, jak i małych obszarów nerwowych i pozostawia subtelne zmiany, które całkowicie podważają samopoczucie jednostki.

Trauma z dzieciństwa pozostawia ogromne blizny. Jednak nadużycia w postaci krzyku lub zaniedbania, bicia, emocjonalnej pustki i uporczywego cienia strachu nie tylko kładą podwaliny pod stres pourazowy. W rzeczywistości jest teraz jasne, że dziecko maltretowane w wieku od czterech do siedmiu lat ma krótszą średnią długość życia.

Ponadto naukowcy odkryli, że ta część populacji jest bardziej narażona na doświadczanie wszelkiego rodzaju chorób. Mogą one obejmować cukrzycę lub choroby układu krążenia. Niemniej jednak, pomimo tych dość szokujących faktów, jest pewna nadzieja. W rzeczywistości tego rodzaju odkrycia umożliwiają medycynie opracowanie bardziej skutecznych metod poprawy jakości życia osób dotkniętych traumą.

Termin „trauma” pochodzi z języka greckiego; oznacza ranę. Te wczesne doświadczenia z pewnością zakłócają optymalny rozwój dziecka i wpływają na jego zdrowie psychiczne. Istnieje jednak wiele dostępnych strategii, aby sobie z tym poradzić. Rzeczywiście, trauma nie musi rozciągać się na całe życie.

Trauma z dzieciństwa — widoczna na skanach

Wysoki wskaźnik poważnej depresji widoczny w wieku dorosłym jest tylko jednym z przykładów tego, jak traumatyczne doświadczenia wpływają na młody mózg. To zaburzenie psychiczne rozwija się u tych pacjentów w szczególny sposób. W rzeczywistości jest on bardziej uporczywy i można zaobserwować zmiany w strukturze mózgu.

W takich przypadkach, zanim dojdzie do poważniejszego zaburzenia depresyjnego między 20 a 30 rokiem życia, osoba będzie musiała znosić całą serię problemów od dzieciństwa do wieku dojrzewania. Objawiają się one brakiem koncentracji, opóźnieniami w nauce, zaburzeniami snu, nadpobudliwością, problemami z kontrolowaniem impulsów, chorobami somatycznymi, zachowaniami samookaleczającymi, itp.

Osoby takie mają tendencję do zakładania, że nikt nie może zrozumieć ich bólu. Wierzą, że życie prowadzi tylko do cierpienia; że nie będzie łatwo znaleźć kogoś, kto naprawdę ich pokocha, a świat jest szkodliwym miejscem. Jak widać, to uporczywe uczucie samotności i bezradności są przemawiającą przez nie raną psychiczną. Są echem traumy tkwiącej w ich najgłębszych strukturach mózgu.

Trauma z dzieciństwa zaburza rozwój mózgu

Trauma pojawia się na skanach mózgu, a eksperci mogą teraz przyjrzeć się jej bardziej szczegółowo. Na przykład zaledwie kilka miesięcy temu naukowcy z University of Alberta w Kanadzie przedstawili interesujące badanie na ten temat. Doszli do wniosku, że traumatyczne przeżycia w wieku od czterech do siedmiu lat zaburzają normalny rozwój mózgu.

Te małe zmiany sprawiają, że ludzie są bardziej podatni na rozwój lęku, stres pourazowy, depresję, brak kontroli impulsów, złe zarządzanie emocjami itp. Jednak nie jest to decydujący czynnik w 100 procentach przypadków, to tylko zmienna ryzyka.

Naukowcy zaobserwowali również, że u osób cierpiących na to zaburzenie występują niedobory przekaźników serotoniny i norepinefryny. Przekłada się to na większą reakcję na strach, zmartwienia i niepewność. Co więcej, ten typ osoby jest bardziej podatny na cierpienie, co z kolei reaktywuje pamięć o jej traumatycznych przeżyciach.

Ciało migdałowate i hipokamp

Zespół badawczy z University of Alberta był również w stanie ustalić, że hipokamp i ciało migdałowate były regionami najbardziej dotkniętymi traumą. Tak więc pierwszą rzeczą, którą można zauważyć, gdy trauma z dzieciństwa pojawia się na skanach mózgu, jest zmiana objętości tych obszarów. Są mniejsze.

Hipokamp i ciało migdałowate są związane z emocjami i pamięcią. Dlatego ludzie, którzy przeszli przez wczesne traumatyczne doświadczenia, wykazują trudności w przetwarzaniu strachu, smutku i konfliktów.

Ponadto różnice w wielkości tych regionów przekładają się również na blokady i trudność w rozwiązywaniu problemów. Istnieje również większa skłonność do zachowań impulsywnych. W rzeczywistości często występują ryzykowne zachowania, takie jak nadużywanie szkodliwych substancji, zaangażowanie w szkodliwe relacje emocjonalne itp.

Dzieci po traumie doświadczają cierpienia, ponieważ brakuje im wsparcia oraz fizycznej i emocjonalnej ochrony przed innymi. Przekłada się to na ciągły strach, który zmienia strukturę mózgu. W konsekwencji może prowadzić do poważnej depresji w przyszłości.

Przyszłe leczenie

Badania przeprowadzone przez Uniwersytet Stanforda i opublikowane w czasopiśmie Nature wykazały, że ponad 62 procent osób z poważną depresją doświadczyło również jakiejś formy traumy w dzieciństwie. W tej grupie osoby, które doświadczyły tego typu doświadczeń wcześniej w swoim życiu, nie reagowały na leczenie, takie jak sertralina (antydepresant).

Teraz gdy eksperci zdają sobie sprawę, że urazy z dzieciństwa pojawiają się w skanach mózgu, są w stanie badać chorych indywidualnie i przepisywać określone leki. Na przykład odkryli, że te doświadczenia często spowalniają wzrost podstawno-bocznego ciała migdałowatego. Powoduje to niespokojne zachowanie.

W takich przypadkach często dobrym pomysłem jest alternatywny lek do sertraliny w połączeniu ze specyficzną i ukierunkowaną terapią psychologiczną.

W chwili obecnej nie jest powszechne, że każdy pacjent, który doznał urazu w dzieciństwie, poddaje się skanom MRI. Jednak wkrótce może stać się podstawowym sposobem decydowania o najbardziej odpowiednim podejściu terapeutycznym.