Paula opowiada Sophie, że jej relacje z partnerem coraz bardziej się pogarszają, że nie jest szczęśliwa w pracy, a jej rodzina wymaga więcej uwagi, niż może im poświęcić. Sophie kiwa głową, patrząc na dzieci bawiące się w parku i mówi: „Paula, czasami życie nie jest tym, czego oczekujesz. Musisz być silna i nie czuć się zgorzkniałą. Kiedy byłam nieszczęśliwa, wychodziłam z domu i szłam do parku na spacer. Spójrz na mnie teraz – jestem tak szczęśliwa przez wszystko, co mam…” Sophie demonstruje w ten sposób syndrom eksperta.
Czy myślisz, że słowa Sophie pomogą Pauli poczuć się lepiej?
Prawdopodobnie nie. Jak wiesz, łatwo jest popełnić błąd polegający na wyrażeniu swojej opinii na temat czegoś, gdy druga osoba musi po prostu zostać wysłuchana. Epiktet twierdził: „Mamy dwoje uszu i jedne usta, dzięki czemu możemy słuchać dwa razy więcej niż mówimy”. Niemniej jednak w pewnym momencie albo usłyszysz radę podobną do rady Sophie, a może nawet sama ją zaoferujesz. Tego rodzaju porady nie są przydatne, ale często mogą być irytujące, a nawet obraźliwe.
Ta tendencja do głoszenia kazań to „syndrom eksperta”. Nie jest to zaburzenie patologiczne. Odnosi się jedynie do sposobu, w jaki czasami odczuwasz potrzebę porozmawiania o własnych środkach zaradczych, które pomogły Ci przezwyciężyć trudne sytuacje w jakimś momencie Twojego życia. Twoje intencje są dobre i chcesz pomóc drugiej osobie. Z drugiej strony są ludzie, którzy zachowują się w ten sposób, aby zademonstrować swoją wyższość i popisać się umiejętnością rozwiązywania własnych problemów. Niemniej jednak, bez względu na powód, zawsze można wyedukować tego rodzaju złe nawyki i nauczyć się skuteczniej komunikować.
Naucz się słuchać
Cierpliwe słuchanie oznacza bycie wyrozumiałym. Aby to zrobić, musisz zdawać sobie sprawę z błędów, które często popełniasz podczas słuchania:
- Czekaj cierpliwie, aż druga osoba skończy opowiadać Ci o swoich problemach.
- Wyeliminuj tendencję do oceniania życia innych z własnej perspektywy. Nie opowiadaj swojej historii, kiedy oni chcą opowiedzieć Ci swoją.
- Nie wypada komuś przerywać. Powinnaś zaoferować im jakąś zachętę do dalszego mówienia. Na przykład, mówiąc rzeczy takie jak „Rozumiem”, „Hmm” lub „Masz rację”.
- Nie rozpraszaj się. W przykładzie wspomnianym przez nas na we wstępie, Sophie była rozproszona i patrzyła na dzieci w parku, podczas gdy Paula do niej mówiła. To uświadomiło Pauli, że jej koleżanka nie jest nią zainteresowana.
- Nie odpowiadaj powierzchownie. Czasami wszyscy po prostu potrzebujemy być wysłuchani i zrozumiani, nie szukamy porady, tylko chcemy się “wygadać”. Dlatego błędem jest proponowanie przedwczesnej pomocy lub rozwiązań.
- Nie kłóć się. Niektórzy ludzie, kiedy z nimi rozmawiasz, nieustannie próbują odrzucić to, co mówisz. Ich intencje mogą być dobre, ale utrudnia to komunikację. Jeśli kiedykolwiek poczujesz pokusę, aby to zrobić, unikaj tego. Na przykład wyeliminuj pytania typu „Dlaczego nie?”
- Pozwól na wyrażanie emocji, takie jak płacz lub milczenie, i nie próbuj ich kontrolować. Pokazuje to zaufanie i więź.
- Oczywiście rozmowa nie kończy się, gdy druga osoba kończy mówić. Dobrze jest przeanalizować to, co zostało powiedziane. Ponadto powinnaś podkreślić, że zrozumiałaś, co właśnie usłyszałaś.
- Komunikacja niewerbalna jest niezbędna. Skieruj na drugą osobę swoje ciało i swój wzrok. Daj im znać swoimi gestami, że chcesz ich wysłuchać i że jesteś zainteresowana tym, co Ci mówią.
Aktywne słuchanie
Aktywne słuchanie to umiejętność, której można się nauczyć. Oznacza zwracanie uwagi na to, co mówi druga osoba, oznacza empatię. Innymi słowy, stawianie się na ich miejscu. Zawsze pamiętaj, jak ważne jest słuchanie. W ten sposób unikniesz syndromu eksperta.
Zdjęcie dzięki uprzejmości Krasnej Sapockiej