Przez wiele stuleci skromność uznawana była za prawdopodobnie największą zaletę, jaką mógł cechować się człowiek. Dziś nadal jest to wysoko ceniona cecha charakteru. Doceniamy ją zarówno u światowych liderów najpotężniejszych mocarstw, a także u tych, z którymi nieustannie mamy do czynienia w życiu codziennym.
Skromność nie jest czymś wstydliwym. To właśnie od niej zaczyna się prosta droga do wielkości. Jednak jak można zaobserwować u naprawdę wielu osób, odniesiony sukces potrafi znacząco zmienić ich charakter. To zupełnie zaciera ich cechy, które pozwoliły im osiągnąć to właśnie miejsce w ich życiu, w jakim się obecnie znajdują.
Nasuwa się więc w tym miejscu pytanie: jakimi tak naprawdę cechami charakteryzują się ludzie, których uważamy za skromnych? Postaramy się odpowiedzieć na to pytanie w naszym dzisiejszym artykule – zapraszamy więc do lektury!
“Skromność jest cechą,
która pozwala nam najbardziej zbliżyć się do wielkości.”
–Rabindranath Tagore–
Jacy są tak naprawdę ludzie, których charakteryzuje skromność?
Jako najbardziej uderzającą cechę charakteru, jaką możemy spotkać u ludzi jest silna pasja lub zaangażowanie w jakimś aspekcie ich własnego życia. Nie mają oni szans na sukces lub sławę, ale mogą uzyskać rozpoznawalność lub uznanie w swojej wąskiej dziedzinie i wśród lokalnej społeczności.
Niekiedy osoby takie określa się mianem “złotej rączki”, choć jest to jedynie wąski wycinek opisywanej przez nas osobowości. Są to po prostu ludzie, którzy mają jakiś określony talent i wykorzystują go także dla dobra innych. Nie ma przy tym większego znaczenia, czy pracują jako rzeźbiarz, gospodyni domowa czy też lekarz.
Przykładają one sporą uwagę do poprawy jakości życia innych ludzi, bez oczekiwania rozgłosu, czy sławy. Skupiają się przede wszystkim na samym procesie, a nie tylko wyniku. Są otwarci na ewentualne zmiany i łatwo dostosowują się do potrzeb innych ludzi.
Cechująca takie osoby wrodzona skromność przekłada się na to, że wydawane przez nie instrukcje, polecenia lub wskazówki nie brzmią jak rozkaz wynikający z pozycji władzy. Raczej jako cenna sugestia osoby doświadczonej, pozwalająca uzyskać jakiś stopień korzyści, a jednocześnie otwarta na ewentualną krytykę lub możliwości poprawienia się.
Słuchanie innych i traktowanie ich jako równych sobie
Osoby takie słuchają z zainteresowaniem innych, nie oceniając pozycji tych, których spotykają na swojej drodze, ale biorąc pod uwagę ich rzeczywistą wartość. Ma to miejsce zarówno w odniesieniu do rzemieślników, jak i polityków. Dla nich każda taka możliwość jest interesująca, ponieważ pozwala im zrozumieć inny punkt widzenia lub uzyskać zupełnie nowy sposób na otaczającą ich rzeczywistość.
Skromność pozwala im także na stronienie od okazywania władzy nad innymi. Czują doskonale, że najlepszą dla nich zapłatą będzie po prostu dobrze wykonana praca. Będzie to dla nich znacznie więcej warte, niż najszersze nawet publiczne uznanie.
Takie osoby witają Cię, uprzejmie z Tobą konwersują i następnie żegnają się. Życzliwość dla nich to nie tylko kurtuazja, ale przede wszystkim wyraz dobrego wychowania i troski o wszystkie osoby z ich otoczenia.
Skromność nie pozwala im na dokonywanie pochopnych osądów. Wykazują się także sporą empatią i są ostrożne pod względem wyrażania opinii. Osoby takie wpływają na inne w niewielkim stopniu realizując swoje zadania każdego dnia i pozwalając uprościć życie tych wszystkich wokół nich, nawet nie będąc przy tym zauważanymi. Ich zachowanie jest przejawem szczerej i naturalnej prostoty oraz uczciwości. A podstawą tego jest naturalnie wrodzona skromność.
Osoby takie postępują zawsze zgodnie z własnym kodeksem zasad i w oparciu o niego wygłaszają swoje opinie, a także czerpią z niego poglądy. Hipokryzja to coś, co dla takich ludzi jest pojęciem wręcz abstrakcyjnie odległym.
Dla nich osiągnięcie nawet bardzo wysokiego stopnia naukowego, czy też prestiżowej posady nie jest tak ważne, jak znalezienie sposobu na rozwijanie godnej, uczciwej oraz pożytecznej działalności, wiążącej się z uznaniem tych osób z ich otoczenia, na których najbardziej im zależy.
A co z tymi, którym zwyczajnie brak pokory?
Cóż, odpowiedź na to pytanie po przeczytaniu wcześniejszej części naszego artykułu wydaje się być prosta.
- Ludzie, których skromność nie jest dominującą cechą, są aroganccy, pozbawieni samokrytycyzmu, a także stosują praktyki cechujące się poczuciem wyższości ich postawy moralnej, intelektualnej i ekonomicznej. Przebywanie w otoczeniu tego rodzaju osób zazwyczaj nie jest w żaden sposób rozwijające. Wręcz przeciwnie – starają się oni przytłoczyć wszystkich w swoim otoczeniu rzekomą władzą, sukcesem, czy też pozycją.
- Nie mają oni w zwyczaju wymieniania opinii z innymi ludźmi. Nie słuchają ich zdania, gdyż w ogóle ich ono nie interesuje. Wierzą, że jedynym sposobem, aby narzucić innym swój punkt widzenia jest unikanie opinii innych ludzi. Często uciekają się nawet do tak niskiego lotu zagrywek, jak ośmieszenie innej osoby, a nawet jej zastraszanie.
- Nie słuchają nikogo i niczego. Dają oni innym różnego rodzaju lekcje życiowe i porady. Oczekują przy tym, że inni będą ich bezkrytycznie naśladować. Najczęściej te sugestie zawierają także sposób na pewnego rodzaju niejawne korzyści dla samych siebie.
- Osoby takie mają zazwyczaj także obsesję na punkcie władzy i sukcesu.
- Na poziomie emocjonalnym okazują swoje szczęście innym, tak jak gdyby było to jakieś trofeum. Ale w rzeczywistości często czują się puste i mają poczucie braku prawdziwego sensu w ich codziennych relacjach i w całym życiu.
Dlatego warto też wypracować w sobie skromność i pokorę, bez obawy o to, że inni przestaną Cię doceniać. Będziesz wtedy mógł wywierać na innych ludzi znacznie większy wpływ, niż Ci się obecnie wydaje. A na dodatek będziesz także mieć więcej wewnętrznego spokoju.
“Jeśli uważasz, że komar jest zbyt mały i nieistotny,
aby mieć jakiekolwiek znaczenie,
spróbuj spać z nim w jednym pokoju.”
–Anita Roddick–