Zapomnienie to słowo, którego nie rozumie serce
Kiedy twoja miłość do kogoś jest prawdziwa, to zostawia w Twoim życiu trwały ślad. Nie ma miejsca na zapomnienie. Jest to wspomnienie na zawsze głęboko zakorzenione w uczuciach i doznaniach. W takiej sytuacji zapomnienie nie wchodzi już w grę.
Obraz tego, co wytrwała miłość jest zawsze subiektywny. Może nie będzie robiło to na nas wielkiego wrażenia, bo czasami cieszymy się nią bardziej niż zwykle, a przyjemność ta więzi nas niczym narkotyk, przez który popadamy w uzależnienie.
Ekstaza, jaką odczuwamy w obliczu miłości powoduje że wszystko zdaje się być cudowne. Życie staje się bardziej kolorowe i wydaje się być przepełnione szczęściem i nową dynamiką. W tym wdzięcznym stanie nie istnieją odległość, ani ograniczenia. Wszystko jest magiczne.
W przypadku zawodu miłosnego uważamy, że zapomnienie będzie jedynym rozwiązaniem pozwalającym pójść naprzód, aby zakończyć stałe cierpienie. Nie możemy jednak kontrolować tego co oddala się w zapomnienie, a co nie.
Doskonale ujął to Pablo Neruda w swoim “Wierszu numer 20”, z tomiku Dwadzieścia poematów o miłości i jedna pieść rozpaczy, które odzwierciedlają jego niezdolność do zapominania. “Nie kocham jej już dłużej, to prawda, lecz jednak może ją kocham. Miłość jest tak krótka, lecz tak długie zapominanie.”
Wiersz Pablo Nerudy
Ten piękny wiersz Pablo Nerudy doskonale odzwierciedla trudności i ból jaki towarzyszy zapominaniu drugiej osoby.
Mogę pisać wiersze najsmutniejsze tej nocy.
Pisać na przykład: “Ta noc rozgwieżdżona,
i drgają błękitne gwiazdy w oddali”.Nocny wiatr krąży po niebie i śpiewa.
Mogę pisać wiersze najsmutniejsze tej nocy.
Kochałem ją i czasami ona też mnie kochała.W noce takie jak ta miałem ją w ramionach.
Całowałem ją tyle razy pod niebem bezkresnym.Ona mnie kochała, czasami ja ją też kochałem.
Jakże nie było kochać jej wielkich zapatrzonych oczu .Mogę pisać wiersze najsmutniejsze tej nocy.
Myśleć, że jej nie mam. Żałować, że ją straciłem.Słuchać nocy ogromnej, jeszcze ogromniejszej bez niej.
A wiersz spada na duszę jak na łąkę rosa.
Cóż, moja miłość nie mogła zatrzymać jej.
Noc jest rozgwieżdżona, a ona nie jest ze mną.To wszystko. Daleko ktoś śpiewa. Gdzieś daleko.
Moja dusza nie może się pogodzić z tym, że ją straciłem.Jakby dla przybliżenia jej, mój wzrok jej szuka.
Moje serce jej szuka, a ona nie jest ze mną.Ta sama noc jak przedtem bieli te same drzewa.
My, ci jak wtedy, już nie jesteśmy ci sami.Już jej nie kocham, to pewne, ale jakże ją kochałem.
Mój głos szukał wiatru, aby dotknąć jej słuchu.Z innym. Będzie z innym. Jak przed moimi pocałunkami.
Jej głos, jej jasne ciało. Ich oczy bezkresne.Już jej nie kocham, to pewne, ale być może ją kocham.
Tak krótka jest miłość, a tak długie jest zapominanie.Że w takie noce jak ta miałem ją w swoich ramionach,
moja dusza nie może się pogodzić z tym, że ją straciłem.Chociaż to byłby ostatni ból, jaki mi sprawia,
i to są ostatnie wiersze, jakie z nim piszę.
Przesiąkamy wspomnieniami, które zostawia nam miłość. Ani czas, ani gniew, ani rozpacz, czy też związek z kimś innym nie może sprawić, że o nich zapomnimy.
W rzeczywistości często zdarza się, że kiedy tylko rozstaniemy się z drugą osobą, poszukujemy kogoś innego, kto wypełni tę lukę. To jednak rzadko kiedy ma dobre skutki. Wszystko to dlatego, że tak naprawdę jedynie oszukujemy siebie i tę drugą osobę.
Zapomnienie nie jest rozwiązaniem
Posuwanie swojego życia naprzód wcale nie oznacza, że musimy zapomnieć o wszystkim tym, czego doświadczyliśmy. Chodzi tutaj bardziej o zaakceptowanie każdego okresu w naszym życiu, który pozostawia nam pewne niezbywalne wartości.
Jedyną rzeczą, która istnieje naprawdę jest teraźniejszość i to właśnie w niej tkwi rozwiązanie, zależne od obranej przez nas ścieżki. Z przeszłości wyciągamy wnioski co do pewnych kwestii i to one pomagają nam w obecnej sytuacji.
Żadnego doświadczenia, ani złego, ani dobrego nie możemy zmienić. Dlatego powinniśmy wykorzystać okazję i nauczyć się z nich jak najwięcej. Wyciągnięte wnioski natomiast zastosować przy każdym nowym doświadczeniu.
Kiedy przechodzimy trudny etap w miłości, o którym staramy się zapomnieć, mamy okazję na lepsze i głębsze poznanie samych siebie. Dzięki temu możemy uniknąć popełniania w przyszłości tych samym błędów i oszczędzić sobie emocji, z którymi radzimy sobie tak ciężko.