Rana pierwotna – pustka, którą czuje adoptowane dziecko
Rana pierwotna to pewnego rodzaju nierozwiązana trauma, do której prowadzą doświadczenia z dzieciństwa. Ma związek z naruszeniem przywiązania, naruszeniem tej niezbędnej więzi między dzieckiem a jego rodzicami. Jest to zdrada potrzeb emocjonalnych, które nie zostały spełnione.
Rana pierwotna wywołuje ból w młodym wieku, który nie ustępuje w dorosłości. Kiedy osiągamy wiek dorosły, próbujemy znieczulić ten ból, a mimo to nadal czujemy się przez niego uwarunkowani.
Jednym z najczęstszych terminów w świecie psychologii, z perspektywy psychoanalizy, jest postać rany, a także trauma. Freud wyjaśnił nam, że te psychiczne rany przechodzą z zewnątrz do wnętrza. Występują w naszych najbardziej intymnych związkach, zwłaszcza tych z dzieciństwa.
Rana pierwotna, daleka od zaniku z czasem przeżywa, pozostaje utajona i stapia się z naszą istotą. Odtąd tworzy coraz więcej warstw i dociera do każdego obszaru naszego życia.
„Nic nie jest rozleglejsze niż moja rana – ta, której nikt nie widzi.”
-Miguel Hernandez-
Co niosą doświadczenia z dzieciństwa
Zygmunt Freud i jego córka Anna Freud jako pierwsi ujawnili, że wczesne doświadczenia z dzieciństwa są transcendentne i wpływają na rozwój naszej osobowości. Potem, w latach 90., opublikowano ważną książkę dotyczącą tego samego tematu. Nosiła tytuł The Primal Wound i mierzyła się z rzeczywistością, idąc znacznie dalej niż Freud. W tej książce opisano cichą, niewidzialną, ale trwałą traumę doświadczaną przez adoptowane dzieci.
Nancy Verrier, autorka książki, wskazała kluczowe idee dotyczące zerwanej więzi między dzieckiem a rodzicami. Są to uczucia, które zostają naruszone, lub często nieuświadomione rany, które na ogół towarzyszą ludziom w ich dorosłym życiu. Wszystko to przez dzieciństwo, którego tak bardzo im brakowało.
Czym jest rana pierwotna?
Istoty ludzkie mają potrzebę, która wykracza poza zwykłe pożywienie. Kiedy dziecko przychodzi na świat, musi przede wszystkim czuć się bezpieczne, otoczone miłością i wspierane przez uczucie. To miłość sprawia, że pojawiamy się na tym świecie i to ona nas karmi. Miłość pomaga nam się rozwijać, rozwijać bezpiecznie w przyjaznym otoczeniu. Przychodzimy na ten świat wiedząc, że jesteśmy dla kogoś ważni.
Z tego powodu, gdy psycholog lub terapeuta spotyka swojego pacjenta, również stara się stworzyć otoczenie, w którym zawsze wyczuwalna jest empatia i bliskość. Ludzie potrzebują tego rodzaju „składników odżywczych”. Jeśli nie dostrzegamy ani nie odczuwamy tych składników, nasz mózg reaguje niemal natychmiast. Pojawiają się podejrzenia, strach i napięcie.
To właśnie tego doświadcza dziecko, gdy nie odczuwa intymnej więzi z rodzicami. Rana pierwotna wpływa na życie dziecka, gdy rodzice nie są dostępni, ani emocjonalnie, ani fizycznie. Stopniowo jego umysł, a potem samo dziecko, kilka lat później, zaczyna doświadczać emocji takich jak niepokój, głód, emocjonalne pragnienie, pustka, samotność, utrata i brak poczucia bezpieczeństwa.
Matka i dziecko
Rana pierwotna może być rozumiana prawie jako ewolucyjne świętokradztwo. Ten proces „hominizacji”, przez który przechodzi każdy człowiek, jest przede wszystkim wynikiem wymiany szczerego uczucia i stałej bliskości matki i dziecka. Nie wolno nam zapominać, że dziecko przychodzi na świat z niedojrzałym mózgiem i potrzebuje dotyku skóry matki i tej szczególnej więzi, aby nadal rosnąć i się rozwijać.
Jeśli coś zawiedzie w tym procesie, jeśli coś się wydarzy w naszych pierwszych trzech latach życia, wtedy pojawi się niewidzialne, ale głębokie pęknięcie. To obrażenia, których nikt nie widzi. Zranienia te mogą nas w przyszłości obezwładnić w kilku różnych aspektach naszego życia. Oto niektóre z nich:
Pierwotna rana i jej skutki
Istnieje bardzo interesująca książka, która jest uważana za podręcznik i źródło informacji dla badań nad przywiązaniem lub relacjami. Jest ona zatytułowana Handbook of Attachment i została napisana przez psychologów Jude Cassidy i Phillip R. Shaver.
W tej książce autorzy twierdzą, że głównym celem człowieka jest samorealizacja. Naszym celem jest przekraczanie granic, bezpieczne podążanie naprzód i wspieranie osobistego rozwoju emocjonalnego. W ten sposób możemy cieszyć się poczuciem spełnienia w życiu z samym sobą i z innymi.
Jednym z najważniejszych warunków do tego jest posiadanie w naszych wczesnych latach bezpiecznego, dojrzałego, bliskiego i intuicyjnego przywiązania do naszych potrzeb. Jeśli jednak tak się nie stanie, wówczas może z tego rozwinąć się rana pierwotna, a wraz z nią następujące konsekwencje:
- Niepewność i niskie poczucie własnej wartości.
- Impulsywność, nieprawidłowe radzenie sobie z emocjami.
- Zwiększone ryzyko wystąpienia różnych zaburzeń psychicznych.
- Trudności w formowaniu stabilnej, solidnej relacji opartej na miłości.
- Powstaje „osobowość przetrwania”. Pojawia się chęć okazania niezależności i bezpieczeństwa, ale pustka wciąż istnieje. Powszechna jest potrzeba chwili odosobnienia i samotności. Innym razem osoby te szukają bliskości, nawet jeśli jest nieszczera, a nawet szkodliwa.
Czy rana pierwotna reaguje na leczenie?
W takich przypadkach najlepiej jest poprosić o profesjonalną pomoc. W ostatnich latach terapie takie jak EMDR (Terapia odwrażliwiania za pomocą ruchu gałek ocznych) stają się coraz ważniejsze. Jest to technika, która łączy różne rodzaje stymulacji i przetwarzania informacji, dzięki czemu ludzie mogą wyciągnąć na światło dzienne traumatyczne doświadczenia i rany z dzieciństwa, o których chcą rozmawiać, rozpoznawać je i lepiej sobie z nimi radzić.
Warto również rozważyć podstawowe strategie, które są zwykle stosowane, aby ułatwić pogodzenie się z raną pierwotną. Są to następujące strategie:
- Uświadom sobie ukryte emocje i nadaj im nazwę.
- Wypowiadaj głośno niezaspokojone potrzeby (uczucia, wsparcie, brak opieki, empatyczna bliskość itp.) Należy definiować te potrzeby, a nie je tłumić.
- Zastanów się nad samotnością, która towarzyszyła Ci w dzieciństwie. Musisz robić to bez lęku, bez gniewu i bez wstydu. Niektórzy ludzie unikają myślenia o pustce odczuwanej w dzieciństwie. Wolą nie myśleć o tych latach cierpienia, z powodu bólu emocjonalnego i dyskomfortu, jaki powodują wspomnienia. Niemniej trzeba wyciągnąć te zranienia na światło dzienne, szczególnie tej części nas, która wciąż jest pełna gniewu, ponieważ nie doświadczyła wystarczająco dużo uczuć i opieki.
- Zrozum, że nic nie było Twoją winą. Ofiara nie jest niczemu winna.
- Pozwól sobie uwolnić swój smutek i wewnętrzne emocje.
- Zaangażuj się w zmianę, uwierz w możliwość przemiany i weź odpowiedzialność za zmianę, która przyniesie Ci dobre samopoczucie.
Przebaczenie
Wreszcie, aby rana pierwotna i trauma, która jej towarzyszy przestały nas ograniczać, musimy wybaczyć.
Wybaczenie rodzicom nie zwalnia ich od winy, ale pozwala nam uwolnić się od ich wpływu. Po prostu trzeba zaakceptować to, co się stało, akceptując wszystkie nasze przebyte cierpienia. Jednocześnie oferując przebaczenie, zdołamy przełamać kręgi bólu i zrzucić ciężar z naszego serca. Będziemy wolni od cierpienia, wściekłości i wspomnień z przeszłości.
Rozważmy to ostrożnie. Rana pierwotna niewątpliwie wzbudza wielkie zainteresowanie i warto poświęcić czas na zrozumienie tej złożonej psychologicznej rzeczywistości.