Przywiązanie w terapii - rodzaje i sposoby korygowania

Praca nad stylem przywiązania to jedno z najbardziej skomplikowanych wyzwań w terapii. Dzieje się tak, ponieważ jego korzenie sięgają głęboko i są powiązane z wieloma zachowaniami, które wzmacniają go w krótkim okresie.

Napisane i zweryfikowane przez psycholog Sara González Juárez.

Ostatnia aktualizacja: 11 października, 2022

Każda osoba jest wyspą, która jest również zależna od innych wysp (ludzi). Poczucie wsparcia innych jest adaptacyjne i konieczne. Jednak, jak wszystko, potrzebuje równowagi, aby była funkcjonalna i zdrowa. Z tego powodu, jeśli chodzi o przywiązanie, w niektórych przypadkach konieczna jest praca terapeutyczna.

Sposób, w jaki odnosimy się do innych, zwłaszcza w dzieciństwie, ma wyraźny wpływ na to, kim jesteśmy dzisiaj. Na przykład wpływa na nasz poziom samooceny, sposób rozwiązywania konfliktów międzyludzkich, naszą zdolność do empatii i wiele więcej. Praca nad przywiązaniem oznacza operowanie relacją, jaką mamy ze światem.

Tutaj znajdziesz niektóre z najczęściej używanych technik podczas konsultacji, pozwalających osiągnąć zdrowe i bezpieczne przywiązanie. To złożony problem, który w terapii należy zawsze traktować z najwyższą starannością.

Przywiązanie

Przywiązanie jest wrodzoną predyspozycją, którą wszyscy posiadamy do nawiązywania więzi z innymi. Dotyczy tego, jak powstają te więzi, dzięki interakcji, jaką mają z nami inni. Pierwsza manifestacja tej cechy pojawia się w interakcjach opiekun-dziecko. Dzieje się tak dlatego, że to za ich pośrednictwem powstają więzi, które gwarantują opiekę i bezpieczeństwo niemowlęcia.

Ta pierwsza konfiguracja przywiązania będzie miała decydujący wpływ na rozwój mózgu niemowlęcia. Dzięki niej dziecko poznaje świat i przypisuje mu rodzaj logiki. Ponadto zaczynają tworzyć koncepcje i uczyć się dynamiki relacji. W rzeczywistości kształtują sylwetkę własnego wizerunku. Jednak ta twórcza natura przywiązania może również generować traumę i nieprzystosowawcze uczenie się.

Na przykład brak poczucia bezpieczeństwa lub dystans emocjonalny rodziców zaszkodzi dziecku. Wpłyną zarówno na rozwój ich życia emocjonalnego, jak i społecznego.

Zaburzenia przywiązania i ich odzwierciedlenie w dorosłym życiu

Kiedy osoba otrzymuje stałą miłość i bezpieczeństwo, jakich oczekuje się od opiekuna, rozwija bezpieczne przywiązanie. Oznacza to, że jako osoba dorosła będą niezależni i pewni siebie oraz poczują, że świat jest bezpiecznym miejscem. Jeśli jednak którykolwiek z wyżej wymienionych czynników nie zostanie odebrany lub zostanie odebrany w zniekształcony sposób, może pojawić się zaburzenie przywiązania:

• Przywiązanie unikające. Dorosły nie miał zaspokojonych potrzeb emocjonalnych w dzieciństwie. Rezultatem jest osoba, która dowiaduje się, że nikomu nie można ufać. Mimo to, mimo pozorów obojętności wobec wyobcowania swoich bliskich, często doświadczają w swoich związkach wielkiego niepokoju. To uniemożliwia im zacieśnianie więzi z innymi.
• Przywiązanie lękowe lub ambiwalentne. Opiekunowie osób z tym zaburzeniem reagują niekonsekwentnie na ich potrzeby, powodując zamieszanie. W rezultacie dorosły staje się nadmiernie czujny i zależny, obawiając się, że jego przywiązanie w każdej chwili zniknie.
• Zdezorganizowane przywiązanie. Ten rodzaj przywiązania pojawia się, gdy niemowlę jest źle traktowane przez opiekunów. Żyją z uczuciem ciągłego strachu i ogólnie mają trudności z komunikowaniem się i nawiązywaniem kontaktów. To dlatego, że w dzieciństwie nie mieli zdrowego modelu ani leczenia, na którym mogliby się oprzeć.

Jak leczyć przywiązanie w terapii?

Teraz gdy wiesz już o zaburzeniach przywiązania, możesz prawdopodobnie wyobrazić sobie, że u każdej osoby manifestują się one na bardzo różne sposoby. Ponadto istotny jest również wiek osoby badanej, jej status społeczno-kulturowy oraz doświadczenia, jakie mieli przed osiągnięciem dorosłości.

Poniżej znajdują się niektóre techniki stosowane do pracy nad przywiązaniem w terapii.

Leczenie somatyczne

Ciągły stres i niepokój, jakie towarzyszą zaburzeniom przywiązania, odbijają się na ciele. Dlatego konieczna jest identyfikacja objawów psychosomatycznych i leczenie ich wraz z objawami psychologicznymi.

Terapia środowiskowa

Ludzie z zaburzeniami przywiązania przeżyli swoje dzieciństwo w nieprzyjaznym środowisku. Dlatego częścią terapii jest stworzenie bezpiecznej i przyjaznej atmosfery oraz relacji z terapeutą. Jeśli pacjent nie czuje się bezpiecznie w terapii lub w relacji z profesjonalistą, będzie mu trudniej zastosować się do uzgodnionej interwencji (przestrzeganie leczenia).

Jeśli dana osoba postrzega świat i związki jako niebezpieczne i niepożądane, pierwszym krokiem będzie pokazanie jej, że nie zawsze tak jest. Rzeczywiście, najlepszym sposobem na przekonanie ich, że mogą zacząć odnosić się do innych w zdrowy sposób, jest stworzenie zdrowej relacji między nimi a terapeutą.

Psychoterapia

Wreszcie, sama terapia będzie działać na aspektach jednostki, które są niedostateczne lub negatywne, jeśli chodzi o postrzeganie świata i relacji. Jest to szerokie i długie przedsięwzięcie, w którym pacjent uczy się regulacji emocji, umiejętności społecznych i świadomości swojego otoczenia.

Techniki

Techniki różnią się i są specyficzne dla każdego indywidualnego przypadku. Oto niektóre z najczęściej używanych:

• Krąg Bezpieczeństwa. Dzięki tej technice rodzice małych dzieci uczą się dawać swoim dzieciom wolność, nie zaniedbując ich potrzeb. Polega na daniu miejsca, gdy dziecko tego potrzebuje, byciu obecnym, gdy szuka opiekuna i podnoszeniu go, gdy musi uciec z sytuacji.
• Mentalizacja. Polega na pracy nad mentalną koncepcją dziecka w umysłach opiekunów. Polega na postrzeganiu dziecka jako kogoś, kto ma uczucia, pragnienia i intencje. Wpływa to na rodzaj zachowań opiekuńczych, jakie opiekun sprawuje nad dzieckiem.
• EMDR. Jest to technika stosowana do znieczulania podmiotu na traumatyczne wspomnienia z dzieciństwa poprzez ruchy oczu. Chociaż nie ma to nic wspólnego z samym przywiązaniem, wykazano, że jest skuteczny w leczeniu traumy.

W zależności od zaburzeń adiuwantowych, które mogą się rozwinąć, można zastosować inne podejścia. Na przykład dla osób z zaburzeniem osobowości typu borderline pomocna może być psychoterapia skoncentrowana na przeniesieniu. Zawsze dobrym pomysłem jest skorzystanie z pomocy psychologa, który poradzi sobie z każdym rodzajem cierpienia psychicznego. W przypadku przywiązania, ponieważ jest to aspekt osób tak starych jak oni, zawsze potrzebna będzie fachowa pomoc.