Przemoc między młodymi partnerami: czemu tak częsta?

Przemoc między młodymi partnerami jest rzadko poruszanym tematem. Pomimo tysięcy badań nad przemocą i znęcaniem się fizycznym w małżeństwach, przemoc między młodymi partnerami nadal niezbyt często staje się tematem badań.

Ten temat jest dość frapujący, ponieważ moglibyśmy uniknąć wielu dramatycznych sytuacji, gdybyśmy próbowali zapobiec tego typu przemocy.

Wśród naszych znajomych nie brakuje osób, które zostały zaatakowane przez partnera lub które same są agresorami w ich związkach. I nie chodzi tylko o napaści fizyczne. Wielu ludzi na słowo „napaść” myśli o agresji fizycznej. Jednak werbalne, emocjonalne, a nawet seksualne napaści są bardziej powszechne, niż sobie wyobrażamy.

Pomimo faktu, że ludzie proszą o pomoc i zachęcają innych do zabrania głosu, jeśli tkwią w niewłaściwym związku, przemoc między młodymi partnerami staje się coraz powszechniejsza. Dlaczego to się dzieje?

Czy przemoc między młodymi partnerami jest konsekwencją niewłaściwego środowiska?

Uniwersytet La Laguna przeprowadził badanie, w którym odkrył, że istnieje bliski związek między tym, co ludzie, którzy stosują przemoc wobec innych,  widzieli, dorastając, a ich zachowaniem w dorosłym życiu. Dość interesującym wnioskiem jest, że dorośli mężczyźni i kobiety pod wpływem gniewu reagują dość odmiennie. Jednakże nie jest to powszechne u młodszych osób.

W badaniu wzięło udział 1146 uczniów w wieku od 16 do 18 lat. Obie płcie okazywały swój gniew wobec partnerów w podobny sposób. Tymczasem dorośli mężczyźni są agresywniejsi, a kobiety bierniejsze.

Większość studiów przypadku potwierdziła, że ​​ilekroć rodzice tych nastolatków spierali się, ich ojcowie rzucali rzeczy na podłogę lub uderzali matki, podczas gdy matki uciekały się do płaczu. Ponadto 12% młodych ludzi przyznało się, że widziało, jak ich ojciec fizycznie atakował ich matkę.

Jeśli chodzi o przemoc między młodymi partnerami, warto zauważyć, że nastolatki, które były świadkami przemocy w dzieciństwie, wydają się  bardziej agresywne niż ich rodzice. Innym alarmującym aspektem, który odkryli badacze, było to, że 7% osób obu płci zareagowało agresją fizyczną.

Dlaczego przemoc między młodymi partnerami jest coraz częstsza?

Jak stwierdzono w badaniu, brutalny kontekst rodzinny niekoniecznie prowadzi do agresywnych zachowań. Wiele młodych osób uczy się unikać tego typu zachowań z powodu niewygodnych i krzywdzących sytuacji, których doświadczały jako dzieci.

Badanie wykazało również, że istnieją dwa typy agresywnych młodych mężczyzn:

• Mężczyźni o wysokiej samoocenie, którzy stosują przemoc jako broń w celu kontrolowania partnerki.
• Mężczyźni o niskiej samoocenie, którzy próbują złagodzić swoją frustrację, raniąc partnerki.

Niektóre czynniki, które należy wziąć pod uwagę przy badaniu narastania przypadków przemocy wśród młodych par, to przesadny romantyzm i idealizacja. Nowe pokolenia dorastały z nierealistycznymi oczekiwaniami dotyczącymi miłości i związków. Wierzą, że kontrola, zazdrość i zaostrzenie zależności są synonimem miłości.

Wiele teorii stara się wyjaśnić niezdrowe sposoby, w jakie niektórzy ludzie okazują swoją „miłość”. Najbardziej interesujące są teoria przywiązania i perspektywa feministyczna.

Teoria przywiązania i jej związek z przemocą ze strony partnera

Psychiatra i psychoanalityk John Bowlby opracował teorię przywiązania. Zasadniczo skupia się ona na tym, jak ważne jest, aby dziecko i jego opiekunowie tworzyli więź.

Przywiązanie jest czymś, co przychodzi naturalnie i wpływa zarówno na zachowanie dziecka, jak i na sposób nawiązywania relacji. W rzeczywistości może nawet wpłynąć na relacje zawierane w dorosłym życiu jednostki.

Mając to na uwadze, sposób, w jaki powstają te więzi, wpływa na to, jak odnosimy się do innych ludzi. Dlatego znajomość różnych stylów przywiązania i ich wpływu na przemoc między młodymi partnerami jest kluczowa.

Przemoc między młodymi partnerami, a styl przywiązania oparty na poczuciu bezpieczeństwa

Bezpieczny styl przywiązania występuje, gdy dzieci mają zdrowe relacje ze swoim głównym opiekunem (zwykle ich matką). Kiedy nie ma tej osoby w pobliżu, mogą komunikować się z innymi ludźmi. Jednak w jej obecności zawsze nadają jej priorytet, ponieważ to ją podziwiają najbardziej. Czują się przy niej bezpiecznie i komfortowo, ponieważ wiedzą, że nie dopuści ona do tego, aby przytrafiło im się coś złego.

W wieku dorosłym ludzie, którzy w dzieciństwie wytworzyli bezpieczny styl przywiązania, nie mają żadnych problemów z nawiązywaniem relacji z innymi. Wiedzą, jak łatwo zidentyfikować toksyczne osoby i nie nawiązują relacji tylko ze strachu przed samotnością.

Ponadto nie boją się prosić o pomoc, jeśli uznają to za konieczne. Są ludźmi, z którymi można stworzyć uczciwy, dojrzały i odpowiedzialny związek.

Z drugiej strony osoby, które nigdy nie miały opiekuńczych, kochających opiekunów, którzy zapewnialiby poczucie bezpieczeństwa i ochrony, mogą stać się agresywne wobec swoich partnerów.

Styl przywiązania unikający

Styl przywiązania unikający dotyczy sytuacji, w której dzieci nie wykazują zainteresowania tym, czy ich matka lub inny główny opiekun jest w pobliżu, czy też nie. Innymi słowy, dobrze sobie radzą bez nich. Jest to spowodowane nagminnym brakiem zwracania uwagi na ich potrzeby emocjonalne.

W takim przypadku rodzic lub główny opiekun unika kontaktu z dzieckiem. Odrzuca wszelkiego rodzaju uczucia. Dzieci, które wykształcają ten styl przywiązania, na ogół mają problemy z nawiązywaniem intymnych i ufnych relacji. Na przykład ukrywają swoje emocje i potrzeby z powodu strachu przed odrzuceniem.

W niektórych przypadkach osoby te mogą rozwijać zachowania autodestrukcyjne. Mogą hamować swoje uczucia, unikać zaangażowania i kłamać, ukrywać się za swoją domniemaną niezależnością, która jest tylko barierą, której używają, aby uniknąć nawiązywania bliskich kontaktów z innymi.

Z drugiej strony czują się nieswojo, jeśli ich partner prosi o pomoc. Ponadto nie mają żadnych problemów z wyrażaniem pożądania seksualnego, o ile tylko je odczuwają. Ich relacje są powierzchowne, a ich partner czuje się pozostawiony sam sobie i niekochany.

Jednak osoby, które wychowały się z tym stylem przywiązania, zazwyczaj nie stają się agresywne.

Styl przywiązania lękowo-ambiwalentny

Styl przywiązania lękowo-ambiwalentny wykształca się, gdy niemowlę nie jest w stanie przewidzieć zachowania jego  matki lub innego głównego opiekuna. Czasami opiekun jest dla czuły i kochający, a innym razem całkowicie wrogo nastawiony. Ta ambiwalencja wywołuje u dziecka cierpienie i oszołomienie. W efekcie staje się ono niezwykle nadwrażliwe.

Stara się być blisko swojej matki tak bardzo, jak tylko może i tęskni za nią. Może to mieć wpływ na jego relacje i przyjaźnie. Osoba, która dorasta w tym stylu przywiązania, na ogół czuje się zaniedbana lub porzucona podczas każdej separacji. Jej nadwrażliwość prowadzi do złości i niepokoju, co może sprawić, że jej związki będą niezwykle toksyczne.

Ten styl przywiązania może wywoływać przemoc między młodymi partnerami. Nastolatki i dorośli, którzy dorastają w tym stylu przywiązania, są najbardziej podatni uciekanie się do nadużyć. Ich zachowanie i wahania nastroju są niezwykle gwałtowne. W jednej minucie poświęcają partnerowi całą swoją uwagę, a za chwilę stają się gwałtowni i wrogo nastawieni.

Mają tendencję do zachowywania się w ten sposób ze względu na wszystko, czego doświadczyli w dzieciństwie i ze względu na ich skrajną potrzebę uniknięcia kolejnego traumatycznego porzucenia.

Perspektywa feministyczna

Z perspektywy feministycznej przemoc między młodymi partnerami jest spowodowana nierównością społeczną pod względem ról przypisanych każdej płci. Wiele badań dowodzi, że odsetek mężczyzn, którzy źle traktują kobiety, jest znacznie wyższy niż odsetek kobiet uciekających się do nadużyć wobec mężczyzn. To interesujące stwierdzenie, ponieważ badanie, o którym mówiliśmy wcześniej, pokazuje, że te odsetki są równe wśród młodszych par.

Zgodnie z tą perspektywą, podczas gdy młode kobiety, które atakują swoich partnerów, robią to z powodu gwałtownych zachowań, większość młodych mężczyzn, którzy atakują swoje partnerki, robi to, ponieważ jest to część bycia „macho”.

„Macho” uważają, że kobiety są w ich posiadaniu i upokarzają je oraz atakują, aby potwierdzić swoją władzę nad nimi. Wierzą, że kobiety są gorsze i muszą się podporządkować mężczyznom.

Z drugiej strony są przypadki, w których to mężczyzna jest ofiarą nadużycia. Częściej niż może się wydawać, maltretowani mężczyźni nie zgłaszają, co się im przytrafiło, ponieważ uważają, że jest to zbyt upokarzające, a społeczeństwo spojrzałoby na nich z góry.

Dlaczego w to wierzą? Cóż, dlatego, że społeczeństwo zawsze kultywowało przekonanie, że mężczyźni muszą ukrywać swoje emocje, ponieważ będą wydawać się słabi, jeśli tego nie zrobią.

Wczesna edukacja kluczem do zapobiegania przemocy wśród młodych par

Omówione powyżej teorie pokazują, że rodzice ponoszą ogromną odpowiedzialność za wychowanie swoich dzieci. Ich działania bezpośrednio wpływają na ich dzieci, które później jako dorośli ludzie przejawiają różne zachowania, które często mają korzenie w ich dzieciństwie.

Musimy jednak pamiętać, że nie tylko przemoc małżeńska rozgrywająca się na oczach dzieci powoduje przemoc między młodymi partnerami, ponieważ wiele osób nigdy nie było tego świadkami w domu. Czynniki takie jak kontekst, osobowość, relacje i edukacja mogą również prowadzić do agresywnych zachowań.

Ważne jest, aby uczyć równości i szacunku dla innych. Ponadto ważne jest, aby uświadomić sobie, że wszyscy mamy takie same prawa pomimo naszych fizycznych, psychologicznych i społecznych różnic.

Rodzice powinni być kochający i czuli wobec swoich dzieci i sprawiać, by czuły się one bezpiecznie. Ktoś, kto doświadczył dużo miłości, uczucia i szczęścia w dzieciństwie, jako dorosły o wiele łatwiej nawiązuje relacje opierające się na szacunku i radości.

Z drugiej strony, dzieciom, u których wykształcił się unikający lub lękowo-ambiwalentny styl przywiązania, trudno będzie nawiązać i utrzymać zdrowe relacje w dorosłym życiu. W ten sposób dzieci te mogą stać się dorosłymi, którzy przejawiają obojętność wobec swoich bliskich, boją się porzucenia i zachowują się obsesyjnie.

Wszystkie te zachowania są toksyczne i stanowią powód do terapii. W przeciwnym razie może im być bardzo trudno nawiązać zdrowe i dostatnie relacje.