Przedmiesiączkowe zaburzenie dysforyczne i jego objawy
Przedmiesiączkowe zaburzenie dysforyczne (PMDD) jest poważnym, czasami powodującym kalectwo, pogłębieniem PMS. Najbardziej odpowiednią definicją zespołu dysforii przedmiesiączkowej podała Silvia Gaviria.
Przedstawia to zaburzenie jako zespół objawów emocjonalnych, behawioralnych i somatycznych, które pojawiają się pod koniec fazy lutealnej i ustępują wraz z miesiączką.
Zarówno w PMS (zespół napięcia przedmiesiączkowego), jak i w PMDD występują objawy fizyczne i emocjonalne. Jednak przedmiesiączkowe zaburzenie dysforyczne powoduje ekstremalne wahania nastroju, które mogą nawet zakłócić twoją pracę i zniszczyć twoje relacje.
W obu typach zespołu objawy zwykle pojawiają się siedem do dziesięciu dni przed rozpoczęciem miesiączki i utrzymują się przez kilka pierwszych dni miesiączki. Jeśli chodzi o objawy fizyczne, może wystąpić obrzęk, tkliwość piersi, zmęczenie oraz zmiany snu i nawyków żywieniowych (w obu typach).
Co to jest przedmiesiączkowe zaburzenie dysforyczne i jak przebiega
Przedmiesiączkowe zaburzenie dysforyczne to ciężka odmiana zespołu napięcia przedmiesiączkowego, która dotyka około 5% kobiet w wieku rozrodczym. U wielu pacjentek zaburzenie to pojawia się już przy okazji pierwszej miesiączki.
Jego częstość występowania wzrasta między trzecią a czwartą dekadą życia, z tendencją do utrzymywania się aż do menopauzy. W pewnym procencie przypadków ustępuje jednak samoistnie.
Zgłaszano, że objawy pojawiają się lub nasilają także po porodzie. Może to również nastąpić z wiekiem, podczas rozpoczynania lub kończenia stosowania doustnych środków antykoncepcyjnych lub po przejściu sterylizacji jajowodów.
Wśród danych klinicznych związanych z przedmiesiączkowym zaburzeniem dysforycznym pojawiają się również inne zaburzenia towarzyszące. Stwierdzono, że ciężka depresja lub depresja poporodowa również pojawiają się częściej przy rozpoznaniu PMDD.
Przyczyny
Przedmiesiączkowe zaburzenie dysforyczne jest spowodowane głęboko powiązanymi czynnikami genetycznymi, neurobiologicznymi i endokrynologicznymi. Większość badaczy uważa, że może to być również nienormalna reakcja na zmiany hormonalne związane z cyklem miesiączkowym.
Badania wykazały ponadto związek między przedmiesiączkowym zaburzeniem dysforycznym a niskim poziomem serotoniny. Zmiany hormonalne mogą powodować spadek serotoniny, co prowadzi do objawów przedmiesiączkowego zaburzenia dysforycznego.
Zespół objawów, jakie daje przedmiesiączkowe zaburzenie dysforyczne według DSM i ICD
Po wydaniu DSM III-R zaburzenie to sklasyfikowano w psychiatrii pod nazwą przedmiesiączkowego zaburzenia dysforycznego (skrót PMDD od angielskiej nazwy). Później w DSM-IV zaklasyfikowano go pod nomenklaturą zaburzeń dysforycznych fazy lutealnej.
W podręcznikach, takich jak ICD-10, nie uznano jednak tego zespołu za zaburzenie, wykazując różnice w literaturze zarówno w jej interpretacji, jak i definicji. Natomiast w nowym DSM-5 przedmiesiączkowe zaburzenie dysforyczne zostało włączone do zaburzeń depresyjnych.
Aby postawić trafną diagnozę, lekarz musi znać historię i przeprowadzić badanie fizykalne. Należy również prowadzić kalendarz lub dziennik objawów, aby pomóc lekarzowi zdiagnozować PMDD.
Aby stwierdzono u Ciebie to zaburzenie, musisz mieć pięć lub więcej objawów PMDD, w tym jeden objaw związany z nastrojem.
Kryteria diagnostyczne przedmiesiączkowego zaburzenia dysforycznego w DSM-5
A. W większości cykli miesiączkowych musi występować co najmniej pięć objawów w ostatnim tygodniu przed wystąpieniem miesiączki. Objawy powinny zacząć ustępować kilka dni po rozpoczęciu miesiączki i ustąpić lub zniknąć w tygodniu po miesiączce.
B. Musi występować jeden (lub więcej) z następujących objawów:
- Intensywna labilność afektywna.
- Silna drażliwość, złość lub nasilone konflikty międzyludzkie.
- Intensywnie przygnębiony nastrój, poczucie beznadziejności lub poczucie niedoceniania własnej osoby.
- Lęk, napięcie i / lub intensywne uczucie podniecenia lub zdenerwowania.
C. Musi również występować jeden (lub więcej) z następujących objawów, łącznie z pięcioma objawami w połączeniu z objawami z Kryterium B.
- Spadek zainteresowania zwykłymi zajęciami (np. Praca, szkoła, przyjaciele, hobby).
- Subiektywna trudność w koncentracji.
- Letarg, łatwe przemęczanie się lub mocno zauważalny brak energii.
- Znaczna zmiana apetytu, przejadania się lub ochoty na określone potrawy.
- Hipersomnia lub bezsenność.
- Poczucie przytłoczenia lub utraty kontroli.
- Objawy fizyczne, takie jak ból lub obrzęk piersi, ból stawów lub mięśni, uczucie „wzdęcia” lub zwiększenie masy ciała.
Uwaga: Objawy w kryteriach A-C muszą być spełnione przez większość cykli miesiączkowych w ciągu minionego roku.
D. Objawy są związane z klinicznie znaczącym złym samopoczuciem.
E. Zaburzenie to nie jest po prostu zaostrzeniem objawów innego zaburzenia, takiego jak duże zaburzenie depresyjne, lęk napadowy, uporczywe zaburzenie depresyjne (dystymia) lub zaburzenie osobowości (chociaż może współistnieć z którymkolwiek z nich).
F. Kryterium A musi zostać potwierdzone przez prospektywne codzienne oceny przez co najmniej dwa cykle objawowe. (Uwaga: diagnozę można postawić prowizorycznie przed tym potwierdzeniem).
G. Objawy nie mogą być przypisane fizjologicznym skutkom substancji lub innym schorzeniom (np. nadczynności tarczycy).
Krytyka rozpoznania przedmiesiączkowych zaburzeń dysforycznych
Kategorie diagnostyczne DSM-5 budzą kontrowersje ze względu na nadmierną patologizację, a przedmiesiączkowe zaburzenie dysforyczne znajduje się w centrum tej kontrowersji. Taka uwaga pojawia się w DSM-5 w ramach zaburzeń depresyjnych, w odniesieniu do nastroju kobiet w dniach poprzedzających miesiączkę.
Ale czy połowa populacji może się raz w miesiącu zmieniać w osoby z zaburzeniami psychicznymi? Debata na ten temat trwa. Czy rzeczywiście można patologizować naturalny proces organizmu ze względu na reakcję lub objawy, które pojawiają się u niektórych kobiet przez kilka dni w miesiącu?