Pionierska terapia narracyjna White'a i Epsona

Napisane i zweryfikowane przez psycholog Beatriz Caballero.

Ostatnia aktualizacja: 27 grudnia, 2022

Terapia narracyjna oddziela problem od osoby. Dowiedz się więcej na jej temat!

W latach 80. pojawiła się terapia narracyjna. Główni autorzy i propagatorzy tej odmiany terapeutycznej to Michael White i David Epson.

Niektórzy uznają terapię narracyjną za terapię postmodernistyczną, ponieważ White i Epson oparli część swojego podejścia na założeniach filozoficznych Michaela Foucaulta. Jedna z kluczowych przesłanek tej terapii zakłada, że każda osoba, rodzina lub instytucja rozwija swoją tożsamość z narracji jakie tworzy na temat różnych wydarzeń.

Michael White i David Epson

Australijski pracownik socjalny Michael White i nowozelandzki antropolog David Epson rozpoczęli współpracę i stworzyli terapię narracyjną. Jednak nie jesteśmy w stanie wytłumaczyć jej powstania nie odwołując się do prac Gregory’ego Batesona, jak również Maturany i Varela. Ci autorzy wykazywali, że jednostki nigdy nie są same i należą do systemów społecznych.

Na rozwój terapii systemowych wpłynęło myślenie nie tyko o jednostkach, ale również o ich środowiskach. W zależności od sytuacji służą one całemu systemowi rodzinnemu, niektórym jego członkom lub wyłącznie jednostkom.

Im ważniejsze osoby były włączane do terapii, tym bardziej się skracała i była bardziej skuteczna. To doprowadziło w konsekwencji do powstania różnych modeli szybkiej terapii.

Dany problem często wpływa na niektórych członków rodziny, chociaż nie czują się wcale jego częścią. Dlatego można powiedzieć, że to wyzwanie konceptualne, w którym zaangażowanie i umiejętność wywierania wpływu odgrywają kluczową rolę, stanowi pierwszy krok do znalezienia możliwych rozwiązań.

Nastawienie każdego członka rodziny jest niezwykle ważne. Jeśli jesteśmy w stanie postawić się na miejscu innych osób, możemy lepiej rozwijać to, co się dzieje. Dlatego też pierwszy krok to brak obwiniania żadnej ze stron, ale wykazanie się próbami zrozumienia wpływu, który każda osoba wywiera na problem.

Terapia narracyjna oddziela problem od osoby i wzmacnia zrozumienie idei. Każda osoba ma swoje wartości, zobowiązania i nastawienia, które pomagają zmniejszyć negatywny wpływ problemu. Często wykorzystuje się takie techniki jak negocjacje i dyskutowanie na temat możliwych alternatyw, aby znaleźć nowe rozwiązanie.

Terapia narracyjna i jej metodologia

Terapia narracyjna zastępuje cieszące się obecnie sporą popularnością podejście online modelem lingwistycznym. Stwierdza, że wiedza to stworzona za obopólną zgodą wersja rzeczywistości. To produkt interakcji interpersonalnej i negocjacji. Według tej terapii jednostki rozwijają znaczenie w zakresie kontekstu dyskursu, który je podtrzymuje.

Dlatego też nasza osobista historia, kultura i organizacje, których jesteśmy częścią, są związane w intymny sposób z naszymi działaniami i tym, co budujemy w związkach. Tym samym organizujemy nasze doświadczenia życiowe w postaci narracji, z sekwencją czasową, intencjami, znaczeniami i wynikami.

Z tego powodu terapia narracyjna rozumie terapię jako proces konwersacyjny, podczas którego klienci i terapeuci wspólnie tworzą nowe znaczenia, historie, możliwości i rozwiązania problemów.

Oto główne założenia terapii narracyjnej:

• Identyfikacja dominującej historii,
• Wyłuskanie problemu,
• Poznanie cennych aspektów,
• Odkrycie implikacji wyjątkowych wydarzeń,
• Analiza sytuacji rodzinnej.

Michael White nadał ogromne znaczenie dramatycznej strukturze historii. Według niego jest ona “pośrednikiem wpływu”. Kiedy mamy zacząć opowiadać historię, zazwyczaj pomijamy części danego doświadczenia. Jednak mogą one mieć bardzo duże znaczenie, nawet jeśli jesteśmy przekonani, że tak nie jest.

Dlatego terapeuta ma za zadanie postarać się uratować stłumione lub niewidzialne historie w dominującej historii (tej, której narratorem jest klient). Stara się odzyskać fakty lub myśli, które mogą pomóc odzyskać utraconą równowagę.

Eksternalizacja problemów

Niektóre historie, które opowiadamy, stają się dominujące lub ograniczające aż do momenty, w którym popychają nas ku wnioskom, które pogarszają nasze zdrowie psychiczne.

Należy zauważyć, że kiedy ludzie przychodzą na terapię z dominującą historią wypełnioną problemami, terapeuta koncentruje swoje wysiłki na próbach znalezienia drzwi wejściowych do historii alternatywnych. Na przykład stawia pytania zapraszające klienta do połączenia się z doświadczeniami, które zostały odsunięte na bok podczas tworzenia jego historii.

Terapia narracyjna stworzona przez Michaela White’a i Davida Epsona oddziela problem od jednostki (eksternalizacja problemów). To ułatwia proces ponownego rozpoczynania związków. To z kolei wytwarza bezpieczną przestrzeń, w której ludzie mogą działać walcząc z problemem.

Poza tym zostawia miejsce na ich umiejętności, zainteresowania, zobowiązania i obowiązki. Przykłada się do ich rozwoju osobistego i wpływa korzystnie na strategie radzenia sobie.