Rehabilitacja więźniów: prawda czy fikcja?

Przeczytaj dzisiejszy artykuł i dowiedz się czy rehabilitacja więźniów (w oparciu o hiszpańskie ustawodawstwo) jest rzeczywiście skuteczna!

Artykuł 25.2 konstytucji Hiszpanii opisuje jak powinna wyglądać rehabilitacja więźniów oraz stwierdza, że należy pamiętać o karach nakładanych za popełnienie zbrodni. Zacznie się w więzieniu i musi skończyć się poza nim. Nie możemy zapominać, że resocjalizacja zakłada przystosowanie więźnia do życia w społeczeństwie.

Hiszpania ma niewielki odsetek popełnianych zbrodni. Jednak główną motywację obowiązującego prawa karnego stanowią naciski społeczne i medialne, które wydłużyły długość kar zasądzanych w tym kraju. Z czasem okazało się, że dłuższe kary nie zmniejszyły ilości popełnianych zbrodni.

Dlaczego w takim razie stale domagamy się wydawania jeszcze dłuższych wyroków?

Jak działają więzienia?

Ogólnie rzecz biorąc należy pamiętać, że kiedy więzień wchodzi do więzienia przechodzi najpierw przez moduł adaptacyjny. W jego trakcie komisja oceni więźnia, aby później umieścić go w stopniu, który najbardziej odpowiada jego potrzebom. Zazwyczaj przypisują go do standardowego stopnia (drugiego).

Taka wcześniejsza ocena pomaga dobrać odpowiedni system karny dla każdego więźnia, biorąc pod uwagę różne czynniki ryzyka, które mogły sprawić, że popełnił zbrodnię.

Wiele więzień posiada między innymi basen, siłownię, pokój do rekreacji i bibliotekę. Żadne z nich nie stanowią przywileju dla więźniów, ponieważ nie mogą z nich korzystać w dowolnie wybranym momencie.

Będą mogli z nich korzystać jedynie jeśli przejdą ocenę. Takie przestrzenie są wykorzystywane jako sposób na osiągnięcie takich celów. Mogą nawet stanowić karę lub nagrodę za zachowanie, które jest dostosowane do życia w społeczeństwie.

Rehabilitacja więźniów i jej cele

Każdy więzień ma swoje własne cele, które powinni dopasować do swoich własnych potrzeb. Będzie w stanie je osiągnąć za pomocą różnych programów dostępnych w więzieniu.

Psychologiczne programy interwencyjne starają się modyfikować zachowanie więźniów. Oto ich główne cele:

• Eliminacja zachowań aspołecznych na terenie więzienia.
• Usuwanie uzależnień od różnych substancji.
• Motywowanie więźniów do dołączania do programów treningowych i edukacyjnych.
• Wspomaganie ich w rozwijaniu codziennych nawyków, takich jak higiena osobista, porządek w celach, itp.
• Wymyślanie właściwych rozwiązań problemów, które pojawiają się zarówno w więzieniu, jak i poza nim.
• Wspomaganie więźniów w rozwijaniu umiejętności prospołecznych.

Coraz bardziej popularne stają się samowystarczalne ośrodki karne, które dają więźniom pracę, na przykład w pralni, przy uprawianiu pożywienia, w kuchni, na budowie, itp. W 2009 r. przeprowadzono badanie na temat rehabilitacji więźniów, które ujawniło kilka interesujących faktów:

• Większość więźniów pracuje aby zdobyć pieniądze (co wskazuje na to, że mogą mieć niestabilną sytuację finansową poza murami więzienia) lub aby uniknąć wychodzenia na wybieg (aby zająć umysł lub uchronić się przed niebezpiecznymi więźniami, itp.).
• Większość więźniów doceniała przydatność takiej pracy. Cenili na przykład możliwość nauczenia się czegoś, co może okazać się przydatne w przyszłości, spędzanie czasu na robieniu czegoś produktywnego, przestrzeganie harmonogramu, możliwość zorganizowania swojego życia i nauczenie się nawyków związanych z pracą.
• Z subiektywnego punktu widzenia wielu więźniów uznaje, że praca pomaga im poprawić ich związek z innymi więźniami.

Co dzieje się w rzeczywistości?

Musimy wziąć pod uwagę fakt, że terapia w więzieniu jest dobrowolna. Nie można zmusić więźnia do jej przeprowadzania, bez względu na to jak bardzo się tego chce. Dlaczego? Odpowiedź jest prosta. Szczera chęć będzie wspierała przyszłą reintegrację w społeczeństwie.

Kary stosowane w celu rehabilitacji więźniów będą wpływały między innymi na zainteresowania więźniów, ich motywację oraz umiejętność uczenia się.

Może to być jednak utrudnione jeśli komisja będzie źle postrzegała więźnia. To w konsekwencji może sprawić, że ograniczą dostęp więźnia do przepustek (jeśli dana osoba nie bierze udziału w terapii więziennej). Taka decyzja nie gwarantuje większej skuteczności.

To tylko powierzchowny krok do zadań i aktywności. Są postrzegane jako niezbędne środki do osiągniecia celów.

Musimy również pamiętać o tym, że przestępstwa zawsze istniały. Nie ma znaczenia co będziemy robić. I tak nie damy rady ich wyeliminować. Dlatego też naszym celem powinno być jej zmniejszenie do jak najniższych współczynników. Rehabilitacja więźniów stanowi część tego celu i właśnie dlatego jest tak ważna.