Paradoks Easterlina: szczęścia nie znajduje się w pieniądzach

Paradoks Easterlina jest zarówno pojęciem psychologicznym, jak i ekonomicznym. Co dziwne, te dwie nauki mają obecnie wiele wspólnego.

Nikt nie może zaprzeczyć, jak ważne są pieniądze. Jednak ciągle słyszymy, że pieniądze i szczęście nie idą w parze. Jednocześnie czujemy się sfrustrowani, gdy nie mamy wystarczająco dużo pieniędzy, aby kupić coś, czego chcemy. Może to być wszystko, od podróży i ubrania po lepszą opiekę medyczną czy nowy samochód.

Paradoks Easterlina wzmacnia przekonanie, że posiadanie pieniędzy i bycie szczęśliwym nie są ze sobą powiązane. Przyjrzyjmy się głębiej tej ciekawej idei.

“Trzeba mieć apetyt ubogich, aby cieszyć się majątkiem bogatych”.

-Conde de Rival-

Paradoks Easterlina

Pierwsza refleksja Richarda Easterlina była globalna. Mówi się o rzeczywistości, którą wielu z nas zna: kraje, w których obywatele mają wyższy poziom dochodów, nie są najszczęśliwsze. Kraje o niższych poziomach dochodów również nie są nieszczęśliwe.

Ta pojedyncza teoria, poparta dowodami, zaprzeczała powszechnej idei, że im większy dochód, tym większe szczęście. Pierwsze pytanie, które padło, dotyczyło tego, czy ludzie ograniczają swoją zdolność do bycia szczęśliwym, gdy osiągną określony poziom dochodów.

Kolejnym aspektem paradoksu Easterlina jest fakt, że jeśli porównamy różnice dochodu w tym samym kraju, wyniki ulegają zmianie. W tym samym kraju osoby o mniejszych dochodach są mniej szczęśliwe i odwrotnie. Jak to wyjaśnić?

Paradoks Easterlina wzmacnia przekonanie, że posiadanie pieniędzy i bycie szczęśliwym nie są ze sobą powiązane.

Relatywność dochodów

Aby wyjaśnić wszystkie te obserwacje, Easterlin użył metafory Karola Marksa. Marks powiedział kiedyś, że jeśli ktoś ma dom zaspokajający jego potrzeby, może czuć się usatysfakcjonowany. Ale jeśli ich sąsiad jest milionerem z dworkiem, zaczną czuć się tak, jakby ich dom był zwykłą chatą.

Easterlin na tej podstawie wyciąga dwa wnioski. Po pierwsze, osoby o wyższych dochodach nie są szczęśliwsze. Po drugie, ludzie postrzegają swoje dochody jako “wysokie” w zależności od dochodów osób z ich otoczenia. To wyjaśniałoby różnicę w zależności między szczęściem a dochodami.

Dlatego paradoks Easterlina stwierdza, że ​​porównania dokonywane z ludźmi wokół nas wpływają na nasze postrzeganie dobrostanu. Innymi słowy, środowisko jest kluczowe dla naszego poziomu dochodów, aby zapewnić szczęście lub smutek.

Dochód czy równość?

Richard Easterlin nigdy bezpośrednio nie stwierdził, że wyższe lub niższe dochody były przyczyną szczęścia lub nieszczęścia. To, co twierdzi paradoks Easterlina oznacza, że ​​wyższy poziom dochodów niekoniecznie generuje większe poczucie szczęścia.

To sprawia, że ​​zadajemy następujące pytanie: Czy to prawda, że ​​to, co faktycznie generuje szczęście lub nieszczęście to równość, a nie dochód?

 

Innymi słowy, czy można wierzyć, opierając się na paradoksie Easterlina, że wielkie różnice w dochodach w społeczeństwie są źródłem dyskomfortu? Kiedy występują wielkie nierówności, bycie ponad innymi sprawia, że czujemy się bardzo usatysfakcjonowani. Jednak gdy czujemy się tak, jakbyśmy byli poniżej innych, możemy odczuwać frustrację i smutek.

Ma to bezpośredni związek z zaspokojeniem naszych potrzeb. Zasadniczo mój dochód pozwala mi dobrze żyć. Ale jeśli dostrzegę, że inni żyją dużo lepiej niż ja, czuję, że to co robię nie wystarczy.

Prawdopodobnie dzieje się tak w najbogatszych krajach. O ile większość ludności ma zaspokojone potrzeby, okazywanie bogactwa bogatych elit rzuca cień na tych, którzy nie są tak szczęśliwi. Z kolei ludzie w biednych krajach mogą czuć się szczęśliwsi, ponieważ mają mniej do porównywania.