Nie wiem jak się czuć: co to znaczy i jak sobie z tym radzić?

Większość z nas ma kłopoty z radzeniem sobie z emocjami. Niektórym trudno je wyrażać, inni nie potrafią reagować proporcjonalnie do sytuacji. Jednak pewne osoby miewają chwile, gdy mówią same do siebie: nie wiem jak się czuć. Brzmi to znajomo? Jeśli tak, wiedz, że nie jesteś w tym sam. Poznaj przyczyny tego stanu.

Wielu może wydać się dziwne, że niektórzy nie wiedzą jak się czuć. Emocje w końcu pojawiają się automatycznie. Niektórzy jednak doświadczają czasami tego rodzaju pustki.

Brak umiejętności odpowiedniego reagowania i dezorientacja emocjonalna mogą się zdarzyć. To efekt dysfunkcji w obrębie emocjonalności, który jednak można naprawić.

Dlaczego nie wiem jak się czuć?

Ta przedziwna sytuacja może zdarzyć się w różnych momentach życia. Dostając dobrą ocenę na egzaminie czasami czujemy niedosyt, że nie jest ona jeszcze lepsza. Wtedy szukamy w otoczeniu potwierdzenia jak powinniśmy się czuć. Czy gratulacje są przesadzone? A może inni uważają to za mało ważne? A co z resztą? Jakie inni dostali oceny?

Podobnie można się poczuć w obliczu dyskusji, gdy ktoś traktuje nas nieodpowiednio lub bez szacunku. Wiemy, że to nie w porządku, ale jednocześnie nie potrafimy się złościć ani obrażać. Nie wiemy, czy lepiej się oddalić, czy kontynuować rozmowę do wyjaśnienia sprawy.

Jakim cudem nie mamy pewności co do własnych odczuć? Regularne doświadczenia tego typu oznaczają odłączenie od własnego wnętrza, utratę dostępu do siebie samego. Gdy coś się dzieje, odpowiedzi trzeba szukać w sobie samym, a nie w otoczeniu.

Ambiwalentne odczucia

Niepewność co do własnych uczuć to efekt nadmiernej koncentracji na otoczeniu. Bywa to konsekwencją nadmiernie bliskiej relacji z rodzicami, w której brakowało konsekwencji, a która naznaczona była przeskakiwaniem od nadopiekuńczości do pasywności i braku zainteresowania.

Tworzy to nieprzewidywalną atmosferę rozwoju, w której brak wzorców i narzędzi kontroli.

Co więcej, ambiwalencja tego typu skłania dziecko do koncentracji na innych. Takie nastawienie przeniesione w dorosłe życie skutkuje tendencją do spełniania oczekiwań innych. Co sobie pomyślą, jeśli się obrażę? Lub jeśli posmutnieję? Która opcja pozwoli mi zyskać akceptację?

Problem ten dotyczy osób niepewnych i o niskim poczuciu własnej wartości. Potrzebują one zadowalać innych, dopasowywać się, kreować swój obraz odpowiednio do oczekiwań otoczenia.

Co wtedy robić?

Po pierwsze, nie wolno się obwiniać. Strategia odłączania się od własnych potrzeb i przenoszenia uwagi na otoczenie to strategia przetrwania. By się od niej uwolnić, należy wyzbyć się strachu przed odrzuceniem czy dezaprobatą. Gdy nie wiemy jak się czuć, musimy pozwolić naszym uczuciom dojść do głosu.

Warto zacząć od nakreślenia swojego systemu wartości. Co jest dla mnie ważne? Jakie mam wymagania wobec siebie i wobec innych? Pomoże ci to zrozumieć twoje uczucia i reakcje.

Odsuń na bok lęki. Nie martw się tym, co powiedzą inni. Często otoczenie postrzega smutek lepiej niż złość, więc chętniej chodzimy ze zwieszoną głową niż wyrażamy nasz gniew. Albo odwrotnie – wybieramy ostre reakcje, co do których nie jesteśmy przekonani, by wyjść na silnych i zdecydowanych.

Zapomnij o otoczeniu i zacznij słuchać siebie. Może się to wydawać trudne, ale z czasem się uda. Masz prawo do własnych uczuć.