Najpoważniejsze traumy z dzieciństwa

Najpoważniejsze traumy z dzieciństwa wynikają zwykle z sytuacji, w których dzieci dostrzegają, że życie ich lub bliskich im osób jest zagrożone. Chodzi o doświadczenia, które mogą dotknąć któregoś z ich rodziców.

Traumy z dzieciństwa mogą pozostawić blizny na całe życie, zwłaszcza jeśli są poważne. Ich intensywność różni się w zależności od stopnia wyrządzonych szkód, ich częstotliwości, wieku, w którym miały miejsce, dostępnych zasobów psychologicznych i udzielonego wsparcia. W tym artykule wyjaśniamy siedem najpoważniejszych traum z dzieciństwa.

„Dla małego dziecka przemoc jest przytłaczającym, niekontrolowanym i strasznym doświadczeniem – a jej emocjonalne skutki mogą trwać przez całe życie. Trauma zostaje uwewnętrzniona, to ona przejmuje nad nami kontrolę przy braku empatii innej osoby”.

-Stefan Grosz-

Najpoważniejsze traumy z dzieciństwa

1. Przemoc emocjonalna

Przemoc emocjonalna jest jedną z najpoważniejszych traum u najmłodszych. Obejmuje działania, takie jak ciągła przemoc słowna, brak uczuć, epizody upokorzenia i pogardy czy odrzucenie.

Badanie przeprowadzone w 2016 roku wykazało, że tego typu zachowania powodują zmiany w mózgu dzieci.

2. Przemoc fizyczna

Z przemocą fizyczną mamy do czynienia wtedy, gdy na ciele dziecka dochodzi do urazów w wyniku agresji ze strony osoby dorosłej.

Najbardziej konserwatywne dane wskazują, że jedna na 20 osób padła ofiarą tego rodzaju przemocy w dzieciństwie. Ten rodzaj znęcania się sprawia, że dziecko (a później dorosły) jest bardziej podatne na czynniki zewnętrzne, które mogą przyspieszyć chorobę psychiczną lub fizyczną.

3. Wykorzystywanie seksualne

Inną z najpoważniejszych traum z dzieciństwa jest wykorzystywanie seksualne. To traumatyczne przeżycie, które dzieci doświadczają jako atak na ich integralność fizyczną i psychiczną. Co więcej, jego konsekwencje zwykle trwają przez całe życie.

Ten rodzaj nadużyć obejmuje wszelkie zachowania seksualne wymuszone przez osobę dorosłą, które naruszają integralność i prywatność osoby nieletniej. Należy wziąć pod uwagę, że wszelkie zachowania seksualne (z kontaktem fizycznym lub bez) wobec dziecka podlegają karze prawnej.

4. Zaniedbanie

Przemoc wynikająca z zaniedbania ze strony rodziny wiąże się z brakiem ochrony dzieci. Ich podstawowe potrzeby są ignorowane i maluchy narażone są na potencjalne ryzyko. To pozbawienie opieki powoduje deprywację fizyczną, psychiczną i społeczną. Konsekwencje zależą jednak od intensywności porzucenia i czynników ryzyka obecnych w środowisku.

5. Brutalne znęcanie się nad matką

Dzieci, które są świadkami brutalnego znęcania się nad matkami, są bardzo narażone na wystąpienie problemów zdrowotnych. Ponadto są bardziej skłonne do stosowania przemocy w dorosłym życiu i są bardziej predysponowane do rozwoju zaburzeń, takich jak lęk i depresja. Co więcej, często cierpią z powodu silnego poczucia winy, że nie są w stanie pomóc lub uratować swojej matki.

6. Nadużywanie środków odurzających w domu

Nadużywanie substancji psychoaktywnych w domu jest również jedną z najpoważniejszych traum dzieciństwa.

Grupa Pompidou pod kierownictwem dr Coriny Giacomello przeprowadziła dochodzenie w tej sprawie. Badanie wskazuje, że maluchy z tego rodzaju domów są bardziej narażone na używanie substancji psychoaktywnych w przyszłości. Ponadto częściej cierpią na zaburzenia nastroju i problemy ze zdrowiem psychicznym.

7. Pozbawienie wolności rodzica

Dzieci, których rodzic przebywa w zakładzie karnym, nie tylko tracą możliwość regularnego kontaktu z nim, ale także doświadczają wyższego poziomu stresu. Cierpią z powodu poczucia ciągłej straty i często mają problem z utworzeniem spójnego modelu władzy i rodziny. Prowadzi to do zaburzeń przywiązania, objawów stresu pourazowego lub deficytu uwagi.

Co można zrobić?

Z reguły każdy, kto doświadczył jednej lub więcej z tych najpoważniejszych traum z dzieciństwa, potrzebuje profesjonalnej pomocy. Jako dorosły może tego nie zauważać, ale to właśnie te ślady z przeszłości często uniemożliwiają im rozwój i pójście do przodu w życiu.

Idealnie byłoby, gdyby każda osoba, która została poddana takim doświadczeniom, była leczona tak szybko, jak to możliwe. Im wcześniej sytuacja zostanie rozwiązana, tym bardziej prawdopodobne jest, że trauma będzie miała mniej determinujące skutki.