Najlepsze filmy o depresji – 7 propozycji

Najlepsze filmy o depresji to dość trudna kategoria do omówienia. Rzeczywiście, duży ekran z pewnością nie stroni od żadnej debaty na ten temat.

Rozważając depresję, różnice indywidualne odgrywają bardzo ważną rolę. Ale filmy nie zawsze wskazują, że bohaterowie faktycznie chorują. Na przykład objawy depresji można po prostu przedstawić za pomocą pewnych zachowań lub działań.

Dlatego ten brak specyficzności może czasami oznaczać, że zaburzenie zostanie pokazane w złagodzony sposób. Jednak najlepsze filmy o depresji to te, które pokazują nieznany aspekt tej choroby. Może to także być nowy sposób patrzenia na chorobę i nowe sposoby radzenia sobie z nią.

Tak naprawdę najlepsze filmy o depresji uświadamiają Ci, że chodzi o coś więcej, niż tylko smutek. Nie jest to tylko jednorodna grupa objawów i każda osoba może doświadczać tego inaczej. W ten sposób kino może pomóc Ci zrozumieć tę złożoność.

Najlepsze filmy o depresji

Filmy, które prawidłowo radzą sobie z depresją, pokazują, że każdy może paść ofiarą tego zaburzenia. Ukazują one, że jest to złożona choroba psychiczna, która może wydawać się chorobą fizyczną z wieloma zewnętrznymi objawami.

Z drugiej strony filmy czasami pokazują depresję jako dysfunkcyjny wzorzec zachowania, który powstrzymuje Cię od życia, jakiego pragniesz. Może dlatego, że pozytywne wzmocnienia, które mogły zadziałać w przyszłości, nie są już skuteczne.

Oto siedem najlepszych i najbardziej oryginalnych filmów, które pomogą Ci zrozumieć depresję:

Mała Miss (Little Miss Sunshine, 2006)

Mała Miss to czarna komedia, która pokazuje, że depresja może być sprawą rodzinną. Z wyjątkiem Olive, głównej bohaterki i najmłodszej córki, wszyscy członkowie rodziny cierpią na problemy psychiczne. Ich delikatny stan oznacza, że często atakują się nawzajem, co pogarsza ich depresję.

Jedynymi naprawdę „szczęśliwymi” postaciami w rodzinie są Edwin i Olive. Te dwie osoby, jedna na początku i jedna na końcu życia, łączy głęboka więź. Postać Franka wprowadza pojęcia „depresja” i „samobójstwo” do życia młodej Olive, która zaczyna martwić się tego typu zjawiskami.

Frank rozmawia głównie z Dwayne’em, który również cierpi na depresję i może komunikować się tylko za pomocą pisanych notatek. Postacie są podzielone presją wygranej lub przegranej. Chociaż wszyscy w ten czy inny sposób stają się „przegranymi”. Decydują się jednak na rodzinną pracę nad swoimi problemami.

Droga do szczęścia (Revolutionary Road, 2008)

Następnym dziełem na liście najlepszych filmów o depresji jest adaptacja powieści pod tym samym tytułem Sama Mendesa (1961). W rolach głównych Kate Winslet i Leonardo DiCaprio. Film analizuje relacje Franka Wheelera (DiCaprio) i April (Winslet) od momentu ich spotkania do tragicznego końca.

Kiedy się pobierają, mają nadzieje i aspiracje, ale wybierają bezpieczeństwo (jak większość ludzi) zamiast nieprawdopodobnych marzeń i przenoszą się na 115 Revolutionary Road w Connecticut. April zachodzi w ciążę.

Kiedy para nie osiąga swoich celów, stają się źli na siebie i wrogo nastawieni. Zmęczona powtarzalnym, pustym i rozpaczliwym życiem April marzy o przeprowadzce do Paryża, aby rozpocząć wszystko od nowa. Gdy wraz z Frankiem planują przeprowadzkę, okoliczności się zmieniają i pozostają oni uwięzieni w swoim nieszczęśliwym i niezadowalającym życiu.

Godziny (The Hours, 2002)

Nominowana do Oscara adaptacja Stephena Daldry’ego nagrodzonej Pulitzerem powieści o tym samym tytule skupia się na jednym dniu z życia trzech kobiet z depresją. Bohaterki pochodzą z różnych epok.

Film Godziny przeplata się z historiami pisarki Virginii Woolf (Nicole Kidman) z 1923 roku, gospodyni domowej Laury Brown (Julianne Moore) z 1951 roku oraz nowoczesnej i niezależnej Clarissy Vaughan z Nowego Jorku (Meryl Streep) z 2001 roku. Trzy bohaterki są połączone powieścią Woolf, Pani Dalloway.

Te trzy historie są niezwykle dobrze wyważone i w jasny, ale taktowny sposób podkreślają depresję każdej postaci. Każda kobieta ma własną walkę z chorobą. Ponadto, każda identyfikuje się z innymi elementami powieści Woolf.

Melancholia (Melancholia, 2011)

Film artystyczny Larsa von Triera rozgrywa się w kontekście niepewności, niepokoju i zniszczenia. Gigantyczna zbuntowana planeta zwana Melancholią pędzi w kierunku Ziemi, grożąc jej zniszczeniem.

Film jest podzielony na części lub rozdziały. Pierwsza połowa poświęcona jest przygnębionej i niestabilnej Justine (Kirsten Dunst) w dniu jej ślubu. Reszta filmu opowiada o tym, co dzieje się z Justine, widzianą oczami jej siostry Claire (Charlotte Gainsbourg).

Melancholia jest inspirowana prawdziwą depresją, na którą cierpieli zarówno Kirsten Dunst, jak i Lars von Trier. Zauważyli oni, że osoby z depresją często są apatyczne i ospałe. Rzeczywiście, film demonstruje zdolność Justine do zachowania spokoju, nawet w katastrofalnych sytuacjach, takich jak Apokalipsa.

Dunst wyróżnia się swoim pozbawionym zahamowani i katatonicznym zachowaniem. Nihilistyczna wersja filmu von Triera opowiada o tym, że życie nie ma znaczenia, a śmierć jest nieunikniona.

Trzy kolory: niebieski (1993)

Pierwszy film z trylogii Krzysztofa Kieślowskiego o nazwie Trzy kolory. Niebieski to intensywny utwór skupiający się na postawie, będący kroniką tematów wolności emocjonalnej i późniejszej izolacji. Mieszkająca w Paryżu Julie (Juliette Binoche) musi poradzić sobie z nagłą śmiercią męża i syna, którzy zginęli w wypadku, który ona przeżyła.

Wracając do zdrowia po urazach, próbuje popełnić samobójstwo przez przedawkowanie leków. Oddziela się od przyjaciół i swojego poprzedniego życia – stara się żyć samotnie z dala od wspomnień. Jednak pomimo jej najlepszych starań, wciąż do jej rzeczywistości powraca niedokończone dzieło muzyczne męża i jego rzekomej kochanki.

Sylvia (2003)

Ta biograficzna historia opowiada o niespokojnych relacjach poetów Sylvii Plath i Teda Hughesa oraz o wydarzeniach prowadzących do jej niesławnego samobójstwa w 1963 roku. Kiedy Plath spotkała Hughesa w Cambridge w 1956 roku, doświadczała już skrajnych napadów depresji i wcześniej próbowała się zabić.

Podczas gdy Sylvia (Gwyneth Paltrow) wyznaje w filmie Tedowi (Daniel Craig) swoją przeszłą niestabilność psychiczną, w prawdziwym życiu ukrywała ona depresję. W całym filmie jest wiele znaków ostrzegawczych, które mogą sugerować ostateczne rozwiązanie historii.

Na przykład rada matki Plath dla Teda dotycząca jej kruchości. Wreszcie, liczne romanse Plath, uzasadnione poczucie zdrady i przebywanie w cieniu męża, kończy się tragedią.

500 dni miłości (500 Days of Summer, 2015)

Tom (Joseph Gordon-Levitt), pisarz kartek z pozdrowieniami i wieczny romantyk, jest całkowicie zdruzgotany, gdy opuszcza go jego dziewczyna, Summer (Zooey Deschanel). Zastanawia się nad ich 500 dniami razem, aby spróbować ustalić, w którym momencie ich związek się rozpadł. Robiąc to, na nowo odkrywa swoje życiowe pasje.

Sposób, w jaki film przedstawia różne epizody depresyjne Toma, pokazuje, że mogą one mieć charakter cykliczny. Ponadto ten smutek jest dość słaby w obliczu aktywacji behawioralnej. Połączenie optymizmu i praktyczności Toma to odświeżająca zmiana, ponieważ wcześniej był pogrążony w depresji.