Mit o Posejdonie, bogu oceanu

Mit o Posejdonie dotyczy boga oceanów, podstawowego bóstwa wszystkich ludów śródziemnomorskich. Zdetronizował Kronosa i stworzył słynny Olimp.

Przejrzane i zatwierdzone przez: psycholog Sergio De Dios González.

Napisany przez Edith Sánchez

Ostatnia aktualizacja: 11 października, 2023

Mit o Posejdonie jest jedną z najważniejszych historii starożytnej Grecji. Opowiada o tym, jak bogowie olimpijscy pokonali Tytanów, dowodzonych przez Kronosa, najwyższe bóstwo tamtych czasów. Po triumfie zwycięskie bóstwa podzieliły świat. Zeus dostał niebo, świat podziemny był zarezerwowany dla Hadesa, a Posejdon otrzymał wodę.

Grecy uważali, że ziemia jest żywiołem pływającym po „pierwotnych wodach”. Mit o Posejdonie mówi, że bóg ten rządził prądami tellurycznymi. Był również łączony z pewnymi zaburzeniami psychicznymi, a także z końmi i bykami.

Bóg oceanów był aktywnym uczestnikiem różnych epizodów mitologii greckiej. Był obecny przy zakładaniu Aten, a także odegrał wiodącą rolę w słynnej wojnie trojańskiej.

Mit o Posejdonie głosi, że to on był odpowiedzialny za tak długą podróż Odyseusza z powrotem do swojej ziemi, by spotkać się z ukochaną Penelopą.

Mit o Posejdonie

W mitologii greckiej, zanim pojawili się bogowie Olimpu, to Kronos był wiodącą postacią. Wyrocznia przepowiedziała mu, że zostanie zdetronizowany przez jednego ze swoich synów. Od tego momentu Kronos połykał wszystkie swoje nowonarodzone dzieci płci męskiej. Przyszłego boga oceanów podstępem uratowała jego matka, Rhea.

Rhea po porodzie podmieniła syna na źrebię, które Kronos od razu połknął. Dziecko zostało ukryte w stadzie owiec. Zajmowała się nim Arne, córka Eolosa, boga wiatrów. Później Posejdon był wychowywany przez Telchinów. Mieli oni głowy psów i rybie płetwy zamiast rąk.

Telchinowie byli biegli w sztuce kowalstwa i metalurgii. Stworzyli dla Posejdona instrument, który później stał się jego symbolem – trójząb. Posejdon wraz ze swoim swoim bratem, Zeusem, wyzwali Kronosa do walki, którą wygrali. Po zwycięstwie Posejdonowi pozostała dominacja nad oceanami świata.

Powstanie Aten

Według mitu o Posejdonie Ateny stawały się dobrze prosperującym miastem i zarówno Atena, jak i Posejdon, chcieli objąć w nim władzę. Konflikt miał zostać ostatecznie rozstrzygnięty przez Kekropa, króla Ateńczyków. Aby wpłynąć na jego decyzję, każdy z bogów podarował mu prezent.

Posejdon uderzył trójzębem w ziemię; w miejscu uderzenia powstało źródło wody, które bóg podarował miastu. Jednak jako że był władcą mórz, woda, która płynęła ze źródła, była słona. Miasto nie skorzystało na tym prezencie.

Tymczasem Atena nauczyła króla tajników uprawy oliwek. To zaimponowało Kekropowi, który natychmiast nazwał ją patronką miasta.

Posejdon wpadł we wściekłość i zalał część regionu swoimi słonymi wodami. Później odebrał życie następcy króla, który nadał Atenie patronat nad Atenami. Mimo to Grecy zawsze oddawali mu cześć, ponieważ jako żeglarze nie mogli obejść się bez jego ochrony podczas podróży.

Wielki potomek Posejdona

Podobnie jak inni bogowie olimpijscy, Posejdon nie był wzorem wierności – wręcz przeciwnie. Formalnie jego żoną była nimfa Amfitryta, bogini spokojnego morza.

Jako prezent ślubny bóg oceanów podarował jej koronę z pereł i muszli. Amfitryta wcale nie chciała go poślubić, ale zgodziła się po tym, jak jeden z jego posłańców ją ubłagał.

Po  zawarciu małżeństwa Posejdon nawiązał wiele romansów z boginiami, nimfami i śmiertelniczkami. Efektem tego było jego liczne potomstwo. Jedną z jego kochanek była kobieta o imieniu Tyro. Była mężatką, która zakochała się w bogu rzeki, Eniopeusie. Posejdon podszył się pod niego, a ich związek zaowocował bliźniakami, którzy później stali się bohaterami wielu historii. Byli to Pelias i Neleus.

Posejdon posiadł dziewicę o imieniu Caeneus, która poprosiła go, by zmienił ją w męskiego wojownika (bóg zgodził się na tę prośbę). Miał on też romans ze swoją wnuczką Alope.

Posejdon często przemieniał się w zwierzęta, aby posiąść upragnione kobiety. Oznaczało to, że miał również dzieci, które nie miały ludzkiej postaci. Był nim na przykład Arion, koń, który miał dar mowy, i skrzydlaty baran Chrysomallos (z historii o Złotym Runie).