Mit o Hadesie, Królu Zaświatów
Mit o Hadesie jest opowieścią o mistrzu i władcy greckiego świata podziemnego. Zaświaty były miejscem podobnym do tego, co później nazwano „piekłem”. Hades nie był jednak istotą złą ani przewrotną, po prostu pełnił rolę gospodarza dusz zmarłych, uniemożliwiając im powrót na Ziemię.
Hades był jednym z 12 wielkich bogów Olimpu. Był synem Kronosa i Rei. Mit o Hadesie głosi, że został połknięty przez ojca zaraz po urodzeniu, ponieważ obawiał się on, że jedno z jego dzieci dorośnie i zdetronizuje go, tak jak Kronos zrobił ze swoim ojcem.
Inny syn, Zeus, nie podzielił losu Hadesa i osiągnął dorosłość. Następnie uratował swoich braci, wśród których był również Hades.
Obaj, wraz z Posejdonem, prowadzili krwawą wojnę z Tytanami o dominację nad światem. Bracia wygrali i rzucili losy, aby podzielić między siebie wszechświat. Zeus otrzymał niebo, Posejdon morza, a Hades Zaświaty.
„ Najciemniejsze miejsca piekła są zarezerwowane dla tych, którzy zachowują neutralność w czasach kryzysu moralnego ”.
-Dante Alighieri –
Grecki świat podziemny
Zgodnie z mitem o Hadesie, Zaświaty były jego wielkim królestwem i domeną. Dla Greków było to mgliste i ponure miejsce, które znajdowało się pod ziemią i służyło jako schronienie dla zmarłych. Kiedy tam trafili, nigdy nie mogli się wydostać.
Podziemie było podzielone na kilka sekcji. Pola Elizejskie były miejscem, w którym żyli ci, którzy prowadzili heroiczną lub niezwykle cnotliwą egzystencję. Ereb służył jako mieszkanie dla zwykłych dusz. Był też Tartar, głęboka otchłań, która była miejscem wielkiego cierpienia i w której wylądowali Tytani, odwieczni wrogowie bogów.
W Zaświaty można się było dostać przez przekroczenie rzeki Acheron. Przewoźnik odpowiedzialny za przeprawę miał na imię Charon i za swoje usługi pobierał jedną monetę. Dlatego też ludzi chowano z monetą w grobowcach. Jeśli zmarli nie mieli nikogo, kto mógłby za nich zapłacić, musieli pozostać na brzegu rzeki przez całe stulecie. Po drugiej stronie rzeki przebywał trójgłowy pies Cerber, strażnik Zaświatów.
Mit o Hadesie
Mit o Hadesie mówi, że Cyklopi, zaciekłe stworzenia, które walczyły z bogami przeciwko Tytanom, wykuli dla Hadesa hełm, który mu następnie podarowali. Ten hełm dał mu wyjątkowy dar: mógł stać się niewidzialny. Dlatego właśnie świat podziemny jest niewidoczny dla śmiertelników.
Hades był cichym bogiem, który rzadko ingerował w życie ludzi. Pewnego dnia ujrzał ze swojego królestwa młodą dziewczynę. Była najpiękniejszą kobietą, jaką kiedykolwiek widział. Od razu się w niej zakochał i chciał się z nią ożenić. Młoda kobieta nazywała się Persefona i była córką jego siostry, Demeter. Pewnego dnia dziewczyna zbierała kwiaty i nagle z ziemi wyrosła postać Hadesa w jego cudownym rydwanie.
Hades porwał Persefonę i zabrał ją ze sobą do Zaświatów. Matka dziewczyny zaczęła desperacko szukać córki, a ponieważ nie miała o niej żadnych wieści, zemściła się na wszystkich, przywołując permanentną zimę.
Zeus, zaniepokojony sytuacją, zdołał nakłonić Hadesa, aby zgodził się być z Persefoną tylko przez cztery miesiące w roku. Przez resztę czasu młoda kobieta mogła być z matką. (Klonopin) Tak narodziła się czteromiesięczna zima.
Przygody Hadesa
Mit o Hadesie wskazuje, że nie był on bogiem rozwiązłym, jak jego bracia, ale miał pewne przygody. Jedną z nich był romans z nimfą Minte. Mieszkała ona nad brzegiem rzeki; Hades chciał ją zabrać siłą i być z nią.
Persefona i jej matka Demeter uświadomiły sobie sytuację i zaczęły uderzać nimfę, aż ta się rozpadła. Skruszony Hades zebrał pozostałości po niej i stworzył nową roślinę: miętę. Inna nimfa, Leuke, była kochanką Hadesa przez długi czas, aż do śmierci. Z jej ciała Hades stworzył kolejną roślinę, białą wierzbę.
Jak widać, mit o Hadesie i istnienie zaświatów zainspirowały judeo-chrześcijańską ideę piekła. Grecy wprowadzili ideę, że sąd człowieka odbywa się po śmierci. Określa się wtedy miejsce, w którym powinna mieszkać dusza każdego zmarłego. Ta koncepcja była również początkiem sądu nad żywymi i umarłymi, który istnieje w różnych religiach.
To może Cię zainteresować ...
Wszystkie cytowane źródła zostały gruntownie przeanalizowane przez nasz zespół w celu zapewnienia ich jakości, wiarygodności, aktualności i ważności. Bibliografia tego artykułu została uznana za wiarygodną i dokładną pod względem naukowym lub akademickim.
Elvira, M. A. (1996). De Hades a Satán. Un problema iconográfico en la Anástasis bizantina. El diablo en el monasterio, 141.