Kilka ciekawych faktów na temat pisania

Prasa drukarska była prawdziwą rewolucją w świecie pisania. Jednak jej twórca, Jan Gutenberg, zmarł w biedzie i zadłużeniu. Nikt nie widział zbytniego pożytku z jego pomysłowości. W tym artykule przyjrzymy się kilku ciekawym faktom związanym ze światem pisania.

Świat pisania jest zarówno enigmatyczny, jak i fantastyczny. Pomaga nam wchodzić w interakcję z postaciami, które istniały tysiące lat temu w odległych krainach. Słowo pisane trwa. Właśnie dlatego wiele transcendentalnych wiadomości zostało zapisanych na kamieniu, papierze lub jakiejkolwiek innej powierzchni.

Naturalnym miejscem dla słowa pisanego jest książka. Domem książki jest natomiast biblioteka. Jednym z klejnotów ludzkości i kolebką wiedzy była Wielka Biblioteka Aleksandryjska. Mówi się, że kiedyś mieściło się w niej około 900 tysięcy tomów. Jego ostateczne zniszczenie, w roku 640 n.e., pozostawiło monumentalną pustkę. Rzeczywiście, nigdy nie dowiemy się, o czym opowiadały te pierwsze papirusy w historii.

Mówiąc o stratach, w średniowieczu zapisywano pismo na papirusie lub pergaminie. Materiały te były niezwykle drogie, dlatego kopiści czasami usuwali pierwotne treści, aby je ponownie wykorzystać. Były to słynne palimpsesty. Dzięki promieniom ultrafioletowym niektóre z tych tekstów zostały odzyskane. Wśród nich znajdują się elementy Iliady i Euklidesa. Przyjrzyjmy się innym ciekawym faktom dotyczącym pisania.

Sztuka pisania – pochodzenie alfabetu

Jeden z najciekawszych faktów dotyczących pisania związany jest z pochodzeniem alfabetu, który jest ściśle związany z pochodzeniem monoteizmu. Stało się to w Egipcie, kiedy na tron wstąpił faraon Amenhotep IV, syn Amenhotepa III. Władca ten dokonał prawdziwej rewolucji w swojej kulturze. Oświadczył, że w Egipcie jest tylko jeden bóg, Słońce, zwany Atonem.

Wiele ideogramów lub graficznych znaków pisma zawierało obrazy przedstawiające bogów. Faraon nakazał zlikwidować wszystkie te symbole i pozwolił zachować tylko 22 z nich. Odpowiadają one spółgłoskom, które mamy dzisiaj. Władca zaczął również nazywać siebie Echnatonem. Jego oryginalne imię było takie samo jak jego ojca i było związane z bogiem Amunem, ale chciał być powiązany z Atenem.

Według Gerarda Pommiera, słynnego francuskiego psychoanalityka, historia Echnatona jest podobna do historii Edypa, postaci z greckiego dramatu Król Edyp . Pommier twierdził, że Echnaton przeciwstawił się ojcu, kiedy ten nie pozwolił mu na poślubienie własnej siostry. Postanowił więc poślubić swoją kuzynkę, Nefertiti. Ponieważ jednak nie urodziła mu dzieci, później poślubił własną matkę, aby spłodzić dziedzica. Syn nazywał się Tutanchamon (znowu Amon) i wyrzekł się ojca.

Według Pommiera, po ślubie z matką, Echnaton miał wybuch monoteistyczny i chciał wymazać imię swojego ojca (Amenhotep) z powierzchni ziemi, aby ukryć własne przestępstwo.

Znaki interpunkcyjne

Znaki interpunkcyjne to kluczowe elementy w piśmie. Znamy je dzisiaj, ale nie zawsze były umieszczane w tekście. Właściwie dawniej wszystko było pisane bez odstępów między wyrazami i bez znaków interpunkcyjnych. Nie było też wielkich ani małych liter, więc „tekstwyglądałmniejwięcejtak”. Oczywiście ten styl wywołał pewną dozę zamieszania, wymagając większego wysiłku ze strony czytelników.

Około trzech wieków przed naszą erą bibliotekarzem słynnej Biblioteki Aleksandryjskiej był Arystofanes, autor kilku greckich komedii. Jego intencją było, aby drukowane teksty były nieco bardziej wyraziste. Zaproponował więc umieszczenie kropki nad, pośrodku lub pod każdą linią, aby wyróżnić ton, w jakim należy ją przeczytać: wysoki, średni lub niski.

Jednak jego rówieśnicy nie byli zachwyceni jego propozycją. Przecież w tamtych czasach było nie do pomyślenia, żeby ktoś mógł zrozumieć tekst za jednym razem. Minęło prawie dziesięć wieków, zanim Izydor z Sewilli w końcu podjął pomysł Arystofanesa i nadał mu kształt. Tym razem uznano to za ważny wkład i dało początek rozwojowi znaków interpunkcyjnych.