Jak dzieci uczą się kłamać
Dzieci nie rodzą się z wrodzonym kodeksem moralnym. To jest coś, czego uczy ich rodzina, szkoła i środowisko. Gdy dorastają, dorośli stanowią dla nich wzór do naśladowania w tym, co powinni, a czego nie powinni robić. Pojęcie kłamstwa jest czymś, co najmłodsi nabywają, gdy dorastają. Dlatego tak samo, jak uczą się właściwego zachowania, uczą się kłamać.
Jak dzieci uczą się kłamać
Od urodzenia do trzech lat
Dzieci w wieku od urodzenia do trzech lat nie rozumieją pojęcia kłamstwa. Ich jedyną troską jest zaspokojenie podstawowych potrzeb fizjologicznych i psychologicznych. W tym przypadku są zależne od dorosłych.
Na tym etapie, jako dorośli, nie jesteśmy jeszcze dla nich wzorem do naśladowania, więc powiedzenie im małego kłamstwa zawsze można później naprawić.
Od trzech do siedmiu lat
Dzieci w tym wieku wciąż nie wiedzą na pewno, jaka jest różnica między fantazją a rzeczywistością. Często podczas zabawy tworzą wyimaginowane światy, które czasami mylą ze światem rzeczywistym. Dorośli często uważają to za zabawne i przyczyniają się do fantazji, tworząc miejsce dla wyimaginowanego przyjaciela lub niektórych postaci z bajek.
W większości przypadków dorośli nie chcą kończyć tej dziecięcej kreatywności. Niemniej jednak próba przedłużenia świata fantazji może czasami przynieść odwrotny skutek i zdezorientować dziecko. Dlatego ważne jest, aby pomóc im odróżnić fikcję od rzeczywistości. To z kolei ułatwi im rozróżnienie między prawdą a fałszem.
Od pięciu do dziesięciu lat
W wieku od pięciu do dziesięciu lat dzieci rozwijają kluczową umiejętność poznawczą, która pozwala im postawić się na miejscu innej osoby. Zgodnie z teorią umysłu, od szóstego roku życia dzieci porzucają myśl, że inni widzą i myślą tak jak oni. Zaczynają być w stanie domyślać się, co dzieje się w umyśle kogoś innego. W konsekwencji uczą się także kłamać.
Jeśli dziecko było wychowywane w domu lub w szkole zgodnie z normami i wartościami moralnymi, które podkreślają wagę mówienia prawdy, zrobi wszystko, co możliwe, aby przestrzegać ich poza środowiskiem domowym. Wynika to w dużej mierze z chęci poczucia się starszym i zdobycia aprobaty dorosłych.
Gdy poznają różnicę między prawdą a kłamstwem, stają się coraz bardziej zdolni do kontrolowania swojego zachowania i zachowania innych. W ten sposób będą również w stanie odkryć i rozpoznać kłamstwa opowiadane przez innych ludzi lub ich rówieśników.
Od dziesiątego roku życia
Od tego wieku dzieci doskonale wiedzą, kiedy mówią prawdę lub rażąco kłamią. W wieku od dziesięciu do jedenastu lat dziecko jest w stanie powiedzieć coś zupełnie innego od tego, co się naprawdę wydarzyło.
Powody, dla których dzieci kłamią
Starsze dzieci kłamiąc kierują się następującymi czynnikami:
Ze strachu
Czasami dzieci kłamią ze strachu przed reakcją rodziców. Martwią się konsekwencjami mówienia prawdy i podejmują decyzję o kłamstwie, aby uniknąć kary.
Aby nie robić tego, czego nie lubią
Aspekt, na temat którego dzieci najczęściej kłamią, dotyczy wykonywania zadań, których nie lubią. Pod tym względem starają się oszukać rodziców, twierdząc, że wykonali te zadania, kiedy tak naprawdę tego nie zrobili. Może to wynikać z tego, że nie lubią danego tematu i, aby zadowolić rodziców, rodziców kłamią.
Aby dopasować się do swoich rówieśników
Zwykle robią to dzieci nieśmiałe lub wycofane społecznie. Zaczynają kłamać, aby zyskać aprobatę rówieśników.
Z powodu braku zrozumienia
Niektóre dzieci kłamią, ponieważ nie wiedzą, kiedy kłamstwo jest społecznie właściwe, a kiedy nie. Wynika to z braku wykształcenia.
Aby obejść surowe zasady
Szczególnie w okresie dojrzewania rodzice często ustanawiają tak żelazną dyscyplinę, że nie pozwala to młodym ludziom na uzyskanie samodzielności i autonomii. Stwarza to sytuację, w której dzieci czują się uwięzione, niespokojne i bezsilne. Jedną z konsekwencji tego może być kłamstwo.
Z chęci naśladowania
Niektóre dzieci naśladują nawyki, które zaobserwowały u swoich rodziców. Ich rodzice są dla nich wzorami na wszystkich poziomach. Dlatego jeśli ich rodzice kłamią, dzieci też to robią.
Dzieci uczą się kłamać przez cały okres swojego rozwoju. Dlatego zadaniem dorosłych jest próbować nauczyć ich różnicy między tym, co dobre, a co złe.