Dzieciństwo to fundamenty, na których konstruujemy nasze życie. To, czego potrzebuje dziecko, to miłość, akceptacja i troska. Niestety czasami otoczenie nie akceptuje tych prostych wymagań, dlatego jego fundamenty życiowe mogą być dość głęboko podkopane.
Istnieje wiele doświadczeń, których dziecko może nie zrozumieć. Nie posiada ono ani zdolności intelektualnych, ani narzędzi emocjonalnych, aby tego dokonać. Obojętność lub odrzucenie przyczynia się do głębokiego cierpienia. Pozostawia za sobą rany, które bardzo trudno wyleczyć.
“Miłość jest dla dziecka tym, czym słońce dla kwiatów; chleb nie wystarcza: dziecko potrzebuje troski, aby wyrosło na dobrego i silnego człowieka.”
Wiele osób nawet wyraźnie nie pamięta emocji, jakich doświadczali w dzieciństwie. Mogą czuć, że ich dorosłe życie jest problematyczne, lecz nie mogą znaleźć przyczyn swoich kłopotów.
Wyjaśnienie może leżeć w doświadczeniach dzieciństwa, kiedy to obojętność bliskich osób pozostawiła swój ślad. Teraz porozmawiamy o pięciu oznakach, które mogą cechować osobę, która jako dziecko była ignorowana.
1. Ignorowane dziecko a brak wrażliwości
Brak wrażliwości to cecha wyryta w Twojej osobowości jeśli byłeś ignorowany jako dziecko. To w taki czy inny sposób reakcja na obojętność. W dzieciństwie prowadzi to do uczucia opuszczenia i niedoceniania.
Dorośli wyrażają brak wrażliwości w formie apatii. Może być ona skierowana na innych ludzi lub po prostu ogólnie na życie. Nie ma entuzjazmu, pasji, ani niczego podobnego.
A to dlatego, że od bardzo wczesnego wieku dana osoba uczy się jak hamować swoje emocje, ponieważ otoczenie w ogóle ich nie ceni.
2. Odrzucanie pomocy innych
W dzieciństwie potrzebujemy wiele rzeczy od osób, które nas otaczają. Wsparcie, wskazówki życiowe oraz pocieszenie, jeśli zachodzi taka potrzeba. Jeśli dziecko nie otrzymuje tego wszystkiego, uczy się, aby nie oczekiwać niczego od innych. W rezultacie mogą stać się niezależni “kosztem wszystkiego”.
Stają się kimś, kto nie wierzy, iż inni mogą im coś ofiarować. Będą starać się robić wszystko samemu. Będą chronić się przed emocjonalnym doświadczeniem, przez które nie chcą ponownie przechodzić.
Dlaczego? Nie chcą kogoś potrzebować, a później cierpieć z powodu rozczarowania. Czasami dzieje się coś zupełnie odwrotnego: dana osoba prosi stale o pomoc, nawet dotyczącą rzeczy, które sama może wykonać bez problemu.
3. Uczucie pustki
Uczucie, że czegoś brakuje jest bardzo silne u osób, które doświadczyły chłodnej obojętności w dzieciństwie. Istniało w nich miejsce dla ukochanych osób, które nigdy nie zostało zapełnione. To dlatego posiadają dziurę w sercu.
Uczucie pustki staje się normą. Nic nie jest dostatecznie dobre, nic nie będzie wystarczać. Nic ich nie “wypełni”. Ani nikt.
Czasami to wrażenie, że czegoś brakuje jest wyrażanie w stałym krytykowaniu, skierowanym na otoczenie oraz siebie samych.
4. Perfekcjonizm
Brak miłości oraz uwagi, bardzo wpływa na to jak dziecko postrzega siebie. Nawet nie zdając sobie z tego sprawy, będzie myślało, że nieważne co zrobią, nic nie będzie wystarczało, by zostać docenionym. Może stać się zbytnio oceniające i nieznośne.
Może się też zdarzyć, że takie dziecko wyrośnie na ekstremalnego perfekcjonistę. Surowość jest odpowiedzią na nieświadome podejrzenia, że nie jest wystarczająco dobrym. W końcu pozostaje dzieckiem, które po prostu pragnie zostać docenione.
5. Nadwrażliwość na odrzucenie
Kiedy dziecko jest ignorowane, ogarnia je poczucie bezwartościowości. Czuje się nieważne, bezużyteczne. Tak, jakby jego życie nie miało żadnego znaczenia dla nikogo, podświadomie myśli, że “coś jest z nim nie tak”. To uczucie nieprzystosowania.
Dzieciństwo, które charakteryzuje obojętność może zakończyć się nadwrażliwością na krytykę ze strony innych. Jakikolwiek znak dezaprobaty jest interpretowany jako zagrożenie. Jedyne co słyszy taka osoba to “coś jest z tobą nie w porządku”, podobne do tego, co słyszała przez całe dzieciństwo. Może to być niezwykle bolesne.
Z neurologicznego oraz psychologicznego punktu widzenia, dzieciństwo jest bardzo istotnym okresem w życiu. Nie oznacza to jednak, że nieprzyjemne doświadczenia jako dziecko, są nieodwracalne w skutkach. Można uwolnić się z tego ciężaru, jednak trzeba ciężko pracować i najprawdopodobniej sięgnąć po profesjonalną pomoc.