Czas - pomaga zagoić rany oraz ruszyć naprzód

Jeśli tylko bylibyśmy w stanie zapraszać do naszego życia czas, wtedy kiedy tego chcemy. Jeśli tylko bylibyśmy odważni i pozwolili mu dołączyć do nas w naszej walce, naszych porażkach, w dobrych momentach, ale również wtedy, kiedy czujemy się samotni…

Czas jest naszym towarzyszem podróży, nie wrogiem, jak czasem go postrzegamy. Ponieważ kiedy jesteśmy zagubieni, on nas ratuje. Kiedy dajemy mu trochę miejsca, on wykonuje swoją pracę.

Kiedy tracimy naszych towarzyszy podróży, nasze marzenia rozpadają się lub widzimy siebie samotnych na drodze życia i jesteśmy stale w pośpiechu, przestajemy słuchać naszych emocji.

Jednak jeśli zatrzymamy się na chwilę i posłuchamy, będziemy wiedzieć wszystko, co powinniśmy, aby znaleźć ulgę w naszym bólu.

Wyspa uczuć

“Dawno dawno temu istniała pewna wyspa, która była zbyt piękna by ją opisać, gdzie mieszkały wszystkie ludzkie uczucia i wartości; Dobry Humor, Smutek, Mądrość… jak i wszystkie pozostałe, włączając Miłość.

Pewnego dnia uczuciom oznajmiono, że wyspa ma wkrótce zatonąć, dlatego każdy wyciągnął swoją łódkę i odpłynął. Pozostała tylko Miłość, czekając cierpliwie, samotna, aż do ostatniego momentu.

Kiedy wyspa miała już zatonąć, Miłość postanowiła poprosić o pomoc. Bogactwo przepływało obok w bardzo luksusowej łódce, a Miłość zapytała: “Bogactwo… czy możesz zabrać mnie ze sobą?”

“Nie mogę, mam w swojej łodzi dużo złota i srebra, i nie ma na niej miejsca dla ciebie. Przykro mi.”

Następnie Miłość zdecydowała się zapytać Dumę, która właśnie przepływała w pięknej łodzi. “Dumo, proszę cię… mogę popłynąć z tobą?”

“Nie mogę cię zabrać, Miłości,” odpowiedziała Duma. “Wszystko jest tutaj idealne, mogłabyś zniszczyć moją łódkę, a wtedy co stałoby się z moją reputacją?”

Następnie Miłość rzekła do Smutku, który właśnie się zbliżał: “Smutku, proszę cię, pozwól mi popłynąć z tobą.”

“Nie,” odparł Smutek. “Jest mi tak źle, że muszę pozostać sam.”

Dobry Humor przepłynął przed Miłością, ale był tak zadowolony, że nie usłyszał wołania.

Miłość i Czas

Nagle odezwał się jakiś głos: “Chodź, Miłości, zabiorę cię ze sobą.” Miłość odwróciła się, by zobaczyć kto do niej przemówił i ujrzała starca. Była tak szczęśliwa i pełna radości, że zapomniała zapytać go o imię.

Kiedy dotarli już na ląd, starzec odszedł. Miłość zorientowała się jak wiele mu zawdzięcza i zapytała się Wiedzy: “Wiedzo, czy możesz powiedzieć mi kim był ten starzec, który mi pomógł?”

“On jedyny jest w stanie sprawić, że Miłość przetrwa, kiedy ból straty sprawia, że trudno uwierzyć w lepsze jutro. On jedyny jest w stanie dać Miłości jeszcze jedną szansę, kiedy wydaje się, że wszystko inne zawiodło.

Ten, który cię uratował, Miłości, to Czas, ponieważ tylko Czas jest w stanie zrozumieć jak ważna jest Miłość w życiu.”

Przypowieść Jorge Bucay ukazuje nam istotę i znaczenie, jakie posiada czas. Kiedy myślimy, że wszystko jest stracone, kiedy nie możemy odnaleźć Północy i zdaje się, że wszystko straciło sens… Kiedy wszystko dzieje się w tym samym momencie i ignorujemy to, czego pragniemy naprawdę, nadchodzi czas oraz nas ratuje.

Czas szepcze do naszego ucha, że życie toczy się dalej, a kiedy nauczymy się w końcu określać nasze brzemię oraz je akceptować, to właśnie wtedy goją się nasze rany.

Rozwiązanie wymaga czasu

Pośpiech nigdy nie jest dobrym wyjściem. Rozwiązywanie problemów wymaga czasu. Podobnie jak w miłości, ponieważ cała energia, którą w coś włożyliśmy, musi znaleźć nowy cel.

Zszargane marzenia również wymagają czasu, ponieważ nasz mózg musi wymyślić nowe plany czy rozwiązania. A porażki zabierają czas, ponieważ musimy nauczyć się jak umieścić naszą miłość gdzieś indziej…

Pomaga nam to się rozwijać oraz spojrzeć na wszystko z innej perspektywy.

Oto rozwiązanie: daj temu czas. Jednak nie w sposób bierny, pozwalając aby wskazówki zegara bezustannie zataczały koło. Raczej wykorzystaj ten czas w sposób aktywny, poruszając się oraz rozmyślając.

Tam, gdzie króluje spokój, a Ty możesz tworzyć i oddawać się refleksji, odnajdować dobro, ale i uczyć się z tego, co złe. Musimy dać się ponieść falom, ale nie przestawać poruszać się do przodu, tak aby – jak w naszej historii – zrozumieć, że tylko czas może nas uratować, kiedy wszystko inne zawiodło.