Dobre samopoczucie emocjonalne w polityce edukacyjnej

W dniu dzisiejszym artykule wyjaśnimy na czym polega najbardziej innowacyjna metoda leczenia problemów emocjonalnych u dzieci i nastolatków: dobre samopoczucie emocjonalne w polityce edukacyjnej.

Dobre samopoczucie emocjonalne w polityce i praktyce edukacyjnej stara się nauczyć dzieci i nastolatków panowania nad emocjami każdego dnia. Być może nie zdajesz sobie z tego sprawy, ale u coraz większej liczby dzieci diagnozuje się najróżniejsze zaburzenia emocjonalne. Co ciekawe, około 15% przypadków wiąże się z zaburzeniami lękowymi.

Szybkie tempo życia, wymogi natury akademickiej, zdenerwowanie rodziców i podatność genetyczna na zaburzenia emocjonalne to tylko niektóre czynniki, które mogą sprawić, że u dziecka pojawią się zaburzenia psychologiczne. Tym samym istnieje wiele sposobów leczenia, które mogą pomóc je rozwiązać.

Zazwyczaj w celu leczenia określonej patologii dobierano jakąś terapię poznawczo-behawioralną. Na przykład w przypadku depresji dziecięcej psychologowie decydowali się głównie na stosowanie programu PEAC Méndez lub Stark ACTION.

Obecnie o wiele większe zainteresowanie budzi zajmowanie się poważnymi zaburzeniami psychologicznymi w sposób poprzeczny. Dzieje się tak, ponieważ wiele z nich ma wspólne rdzenie. W tym celu w terapii osób dorosłych wykorzystuje się między innymi transdiagnostyczną terapię poznawczo-behawioralną Nortona lub Ujednolicony Protokół Barlowa.

Cel obu programów to znalezienie czynników wspólnych dla różnych patologii emocjonalnych (zaburzeń lękowych, depresji, zaburzeń somatotroficznych, itp), aby pacjent mógł przedyskutować je ze swoim terapeutą, który dobierze najbardziej skuteczne techniki i strategie terapeutyczne.

Na szczęście taka praktyka jest obecnie przenoszona na pole psychologii dziecięcej, a psycholodzy testują takie programy jak dobre samopoczucie emocjonalne w polityce i praktyce edukacyjnej.

Dobre samopoczucie emocjonalne w polityce edukacyjnej: główne cechy

Jill Ehrenreich to psycholog z University of Miami i dyrektor Programu Leczenia Zaburzeń Lękowych i Afektywnych u Dzieci i Nastolatków. Opracował i przetestował skuteczny i innowacyjny program poprawiający dobry stan zdrowia, służący do leczenia problemów emocjonalnych u dzieci.

Oto jego nazwa: Ujednolicony Protokół Leczenia Transdiagnostycznego Zaburzeń Emocjonalnych u Dzieci i Nastolatków.

Jego podstawowe założenie to fakt, że linia oddzielająca różne zaburzenia, które mogą dotykać dzieci, jest niezwykle cienka. Okazuje się, że u dzieci, podobnie jak i u dorosłych, zaburzenia lękowe bardzo często współistnieją z depresją.

Tym samym, zgodnie z danym opublikowanymi w badaniach w dostępnym w Internecie magazynie Cognitive and Behavioral Practice, stopień natężenia zaburzeń lękowych oraz depresji znacząco spada u dzieci, u których zastosowano ten rodzaj terapii.

Główny cel tego sposobu interwencji to identyfikacja słabości każdego pacjenta oraz opracowanie planu. Dzięki temu słabości nie stanowią niemożliwej do pokonania przeszkody stojącej na drodze do rozwiązania problemów.

Dlatego też ten nowatorski program terapeutyczny polega przede wszystkim na technikach poznawczych, ale dodaje do nich również skuteczne strategie behawioralne.

“Jesteś dzielniejszy niż Ci się to wydaje, silniejszy niż wyglądasz i mądrzejszy niż myślisz.”

-Christopher Robin-

Oto jego najważniejsze założenia:

• Edukacja emocjonalne. Nauczenie dziecka rozpoznawania uczuć i roli, jaką odgrywają.
• Nauka radzenia sobie z emocjami. Nauczenie dzieci związków między myślami, uczuciami i zachowaniami. Wytłumaczenie w jaki sposób działanie na jednej z płaszczyzn wpływa na inne.
• Nauka umiejętności rozwiązywania problemów. W tym przypadku wykorzystuje się techniki rozwiązywania problemów u małych dzieci opracowane przez D’Zurilla i Goldfrieda.
• Wypracowywanie strategii oceniania sytuacji. Chodzi o wiedzę dotyczącą identyfikacji danej sytuacji i określenie jej jako negatywnej, neutralnej lub pozytywnej.
• Trening rodzicielski. Czasami problemy u dzieci są wywoływane przez zachowania rodziców, zwłaszcza jeśli stosują oni wzmocnienie negatywne. Dlatego też rola wzoru, który każdy rodzic stanowi dla dziecka, jest w tym przypadku kluczowa.
• Aktywizacja zachowań. To klasyczna strategia wykorzystywana podczas leczenia depresji. Jej cel to zwiększenie wzmocnień pozytywnych obecnych w środowisku pacjenta.

Rozwój badań

Naukowcy przeprowadzili badania na grupie złożonej z 22 dzieci w wieku od 7 do 12 roku życia. Każde dziecko miało postawioną wstępną diagnozę zaburzeń lękowych, zaś wtórny problem stanowiła depresja.

Uczestnicy badania raz na tydzień brali udział w trwającej 15 tygodni terapii grupowej poprawiającej dobre samopoczucie emocjonalne. Wyniki wskazują, że 14 z 18 dzieci, które ukończyły cały program, nie spełnia już kryteriów diagnostycznych zaburzeń lękowych.

Oprócz tego kryteria zaburzeń depresyjnych u niektórych dzieci występujące przed rozpoczęciem terapii utrzymały się po jej zakończeniu jedynie u 1 na 5 uczestników.

Jedno z najbardziej zaskakujących odkryć to poprawa współistniejącej depresji i zaburzeń lękowych. Jeżeli depresja występuje razem z innym zaburzeniem psychologicznym, zazwyczaj spowalnia terapię lub ją utrudnia. To spory problem, ponieważ większość stosowanych obecnie terapii nie leczy kilku problemów emocjonalnych na raz.

W swojej hipotezie bazującej na wynikach otrzymanych przez Petera Nortona naukowcy stwierdzili, że gdy pochodzili do danego problemu z szerszej perspektywy, włączając odpowiednie strategie postępowania w przypadku depresji, udawało się zmniejszyć natężenie zarówno jej, jak i pierwotnego problemu.

Jak wskazuje Norton, klucz stanowi znalezienie przyczyny wszystkich problemów oraz odcięcie się od “sztucznych rozróżnień”.