Czym jest powstanie?
Wiele osób jest zdezorientowanych terminem „powstanie”. Na przykład, czy P aństwo I slamskie jest grupą powstańczą czy grupą terrorystyczną? Odpowiedź na to pytanie nie jest łatwa ze względu na wszystkie zmiany, jakie organizacja ta przeszła na przestrzeni lat. Niemniej jednak, aby móc określić coś jako „powstanie”, najpierw musisz dokładnie wiedzieć, co to znaczy.
Przed omówieniem definicji pomocne może być wyszczególnienie niektórych grup, które eksperci uważają za „powstańcze”. Niektóre z najbardziej znanych nazw w tej kategorii to Państwo Islamskie, Al-Kaida i Boko Haram. Inne to FARC, tabilowie, Hezbollah, Hamas, ETA i IRA.
Chociaż niektóre z nich są już nieco zapomniane, wszystkie powyższe w pewnym momencie były uznane za powstańcze.
Definiowanie powstania
Znalezienie prostej i precyzyjnej definicji rebelii jest trudnym zadaniem. Niemniej jednak możemy podkreślić pewne punkty wspólne, które zawierają różne definicje tego słowa.
Zasadniczo można powiedzieć, że „powstanie” to działania, które grupa mniejszościowa w danym państwie podejmuje w celu wymuszenia zmian politycznych. Ma więc pewne wizje polityczne.
Z tego samego powodu powstańcy wykorzystują propagandę lub naciski wojskowe, aby przekonać lub zastraszyć ludzi. Ich celem jest zdobycie popularności i wsparcia. W związku z tym uznanie ich i zaakceptowanie przez ogół społeczeństwa ma ogromne znaczenie dla ich sukcesu lub porażki.
Powstanie wiąże się także z nierównością pod względem sił. Biorąc pod uwagę, że państwo ma zwykle znacznie większą władzę, grupy powstańcze preferują asymetryczne i długotrwałe spotkania z rządem. Ich głównym narzędziem staje się wojna psychologiczna.
„Tak jak dzikie zwierzę, prawda jest zbyt potężna, aby pozostać w klatce.”
– Veronica Roth –
Jak ludzie rozpoczynają i umacniają powstanie
Aby powstanie mogło zaistnieć, muszą być obecne następujące czynniki:
- Polityczna tożsamość. Rebelianci muszą wyróżnić się pod względem swojej tożsamości. Chodzi o to, że muszą być na tyle silni, aby ludzie chcieli z nimi walczyć i bronić ich.
- Atrakcyjna przyczyna. Musi istnieć jakiś błąd, aby większość populacji była zainteresowana naprawieniem go.
- Wsparcie i popularność. Jeśli rebelianci mogą na nie liczyć, jest bardziej prawdopodobne, że osiągną sukces.
- Silne przywództwo. Nadaje ono grupie spójność, koordynację i wiarygodność.
- Siła przewyższająca moc rywali. Rebelianci muszą być silniejsi od innych grup, a czasami współpracować z nimi, co może być decydującym czynnikiem, aby powstanie zyskało rację bytu.
- Miejsce schronienia. Sanktuaria lub schroniska mogą zapewnić rebelii przetrwanie.
- Możliwość zabezpieczenia wsparcia zewnętrznego. Wsparcie państw trzecich może być niezbędne.
- Umiejętność dostrzegania błędów, które mogą popełniać władze polityczne. Zły ruch dokonany przez państwo może przynieść grupie większe poparcie ludności wobec powstania.
Klasyfikacja powstań
Ogólnie rzecz biorąc, eksperci dzielą powstania na dwie grupy: powstania narodowe i powstania walczące o wolność. W powstaniach narodowych rebelianci są przeciwni rządowi z przyczyn ideologicznych, etnicznych, ekonomicznych lub innych. Podczas rebelii wyzwoleńczych, stoją oni przed reżimem lub są kontrolowani przez wpływy obcokrajowców.
Oprócz tego istnieją inne możliwe klasyfikacje. Niektórzy dzielą powstania również ze względu na ich cele.
Klasyfikację powstańczą ze względu na cel można podzielić na trzy typy:
- Władza i projekcja polityczna. Grupy z tym celem próbują przejąć kontrolę nad stanem, aby wdrożyć nowy system.
- Władza polityczna i terytorium. W tym przypadku grupy starają się pokonać zagranicznego okupanta lub, innymi słowy, uzyskać niezależność narodową.
- Lokalna lub plemienna autonomia w celu utrzymania lub uzyskania wolności od kontroli państwa. Grupy te starają się podważyć rządzącą władzę, która częściowo lub całkowicie je zawiodła. Ich ostatecznym celem jest przejęcie kontroli nad rządem.
Pięć filarów działalności powstańczej
Powstańcy mogą wykorzystywać pięć strategicznych instrumentów, aby osiągnąć swoje cele. Lista jest następująca: walka zbrojna, propaganda, pomoc społeczna, aktywizm społeczny i polityczny oraz kultywacja stosunków zewnętrznych.
- Walka zbrojna. Używanie przemocy jest powszechne w powstaniach. Taktyki, których najczęściej używają powstańcy, to wojna partyzancka i, w roli wspierającej, terroryzm.
- Propaganda. Dzięki propagandzie grupy powstańcze starają się zdobyć serca ludzi. Za pomocą tej taktyki atakują zarówno ludność swojego kraju, jak i z zagranicy.
- Pomoc społeczna. Ma ona na celu zdobycie wsparcia od ludności i mobilizację jej.
- Aktywizm społeczny i polityczny. Powstańcy tworzą lub infiltrują stowarzyszenia obywatelskie, związki, a nawet partie polityczne.
- Stosunki zewnętrzne – wsparcie ze strony społeczności międzynarodowej jest wielką zaletą. Wiele powstań stara się to zabezpieczyć.
Jak można wywnioskować z naszego zarysu, rebelie przypominają działania innych brutalnych grup, które wykorzystują terroryzm i wojnę partyzancką. Rozróżnienie tych dwóch zjawisk nie jest łatwe. Niemniej jednak czynniki, które je charakteryzują i prowadzą do ich sukcesu, są jasne.
Wszystkie cytowane źródła zostały gruntownie przeanalizowane przez nasz zespół w celu zapewnienia ich jakości, wiarygodności, aktualności i ważności. Bibliografia tego artykułu została uznana za wiarygodną i dokładną pod względem naukowym lub akademickim.
- Guindo, M. G. (2013). Insurgencia y contrainsurgencia. In J. Jordán (Ed.), Manual de Estudios Estratégicos y Seguridad Internacional (pp. 15–43). Madrid: Plaza y Valdés.