Co zrobić, jeśli Twój partner ciągle gra w gry wideo
„Mój partner cały czas gra w gry wideo”. W dzisiejszych czasach te słowa słyszy się niezwykle często. Co więcej, mogą one skrywać poważniejszy problem, niż mogłoby się początkowo wydawać. Gry wideo to potężne źródło rozrywki. W niektórych przypadkach mogą nawet zapewnić korzyści psychologiczne.
Istnieje wiele par, które dzielą pasję do gier. Jednak zwykle jeden z partnerów wykazuje bardziej intensywne upodobanie do spędzania czasu przed ekranem z kontrolerem w dłoni. Może to powodować nieporozumienia, kłótnie, krytykę, a nawet prowadzić do ultimatum.
Dynamika, która pojawia się w związku, gdy jeden z partnerów spędza większość czasu na jakiejkolwiek czynności, zaniedbując w ten sposób ukochaną osobę, zbiera swoje żniwo. Dlatego niekoniecznie jest to problem tylko dla milenialsów – to częsta rzeczywistość, którą warto przeanalizować.
Co zrobić, jeśli Twój partner ciągle gra w gry wideo?
Kiedy ktoś wspomina, że jego partner nie przestaje grać w gry wideo, często natychmiast wyobrażamy sobie młodego mężczyznę z konsolą. Jednak tak naprawdę kobiety często mają tę samą pasję.
Interesującym faktem jest to, że spędzanie godzin na graniu w gry wideo nie jest społecznie postrzegane jako niepokojące. Nie brakuje osób, którzy zwracają uwagę, że „Mogło być gorzej, mój mąż mógł przecież pić” lub „Przynajmniej siedzi w domu”. Te wyrażenia nie dostarczają rozwiązań, są obraźliwe i nieprzydatne. Jednym z najważniejszych aspektów związku jest czas, który partnerzy spędzają razem. Ale powinien on być jakościowy i znaczący. Nie chodzi o siedzenie na jednej samej kanapie z partnerem, który myślami tak naprawdę jest gdzie indziej.
Kiedy taka sytuacja staje się długotrwała i partner nie wykazuje chęci zmiany, cierpi na tym związek. To rodzaj problemu, który wymaga większego zainteresowania i zrozumienia.
Może zechcesz przeczytać Znaczenie przestrzeni osobistej w związku
Co możesz zrobić?
Brak kontroli nad graniem w gry wideo i zaniedbywanie innych sfer życia osobistego: to główne objawy uzależnienia. Dlatego jeśli Twój partner wykazuje którykolwiek z tych symptomów, ważne jest, aby poprosił o pomoc psychologiczną.
Nie jest to zachowanie, które występuje tylko u nastolatków w wieku od 11 do 18 lat. Uzależnienia od gier wideo występują również w populacji dorosłych i mają duży wpływ na relacje rodzinne i małżeńskie. W takich przypadkach najbardziej odpowiednie są podejścia takie jak terapia poznawczo-behawioralna.
Jeśli Twój partner nie przestaje grać w gry wideo i zaniedbuje Cię, musisz z nim porozmawiać i poprosić go o zmianę. Musicie dojść do porozumienia odnośnie czasu gry. Twój ukochany musi go przestrzegać, zwracać uwagę na Ciebie i Wasz związek oraz pokazać, że jest w stanie prowadzić normalne życie, w którym poświęca czas na czynności niezwiązane z ekranem.
Z drugiej strony, jeśli Twój partner nie spełnia tych wymagań i nie jest chętny do wprowadzenia jakichkolwiek ulepszeń, powinieneś ocenić, czy chcesz kontynuować związek. Tego rodzaju sytuacje zdarzają się dziś zbyt często i należy się nimi zająć.
Wszystkie cytowane źródła zostały gruntownie przeanalizowane przez nasz zespół w celu zapewnienia ich jakości, wiarygodności, aktualności i ważności. Bibliografia tego artykułu została uznana za wiarygodną i dokładną pod względem naukowym lub akademickim.
- Sarah M. Coyne, Laura A. Stockdale, Wayne Warburton, Douglas A. Gentile, Chongming Yang, Brett M. Merrill. Pathological video game symptoms from adolescence to emerging adulthood: A 6-year longitudinal study of trajectories, predictors, and outcomes.. Developmental Psychology, 2020; DOI: 10.1037/dev0000939
- Pontes, Halley. (2018). Making the Case for Video Game Addiction: Does It Exist or Not?. 10.1007/978-3-319-95495-0_4.
- Pontes, H. M. (2018). Making the case for video game addiction: Does it exist or not?. Video game influences on aggression, cognition, and attention, 41-57.
- De Muro, G. E. (2020). Nuevos Paradigmas en Salud Mental: Adicciones Comportamentales Mediadas por Nuevas Tecnologías Como Prevalencia de Patología Dual (Bachelor’s thesis).