Amelia: film dla prawdziwych marzycieli

Amelia trzymająca łyżeczkę

Czuły, a zarazem złośliwy uśmiech, który prezentuje nam Amelia Poulain, zapisał się w pamięci wielu widzów. W dzisiejszym artykule zajmiemy się tym francuskim filmem, który stanowił zaproszenie do ujrzenia fantazji i marzeń w taki sposób, jak za naszych dziecięcych lat.

Od momentu premiery w 2001 r. Amelia wpisała się do kanonu klasyki kina francuskiego. To swego rodzaju mit we francuskiej stolicy. Fani filmu wybierają się tam rok do roku, aby ujrzeć miejsca, w których się rozgrywał.

Jean-Pierre Jeunet dał światu niespotykaną komedię romantyczną. Jest urocza i ma wyjątkową osobowość. Kto z nas był w stanie zapomnieć muzykę autorstwa Yanna Tiersena? Albo ogrodowe gnomy, kanał Saint-Martin i kawiarnię, w której pracowała Amelia? Na zawsze wpisały się w pamięć widzów.

Ten film przedstawia uroczą i przedziwną postać, która na samym początku wieku skradła nasze serca. To bohaterka, która, jak twierdzą plakaty promocyjne filmu, pojawiła się, aby odmienić nasze życie.

Piękno zdjęć i uwaga poświęcona detalom zaprasza Cię do nowoczesnej bajki. Każdy dzień wydaje się w niej magiczny. Radośnie łączy ze sobą dziwy i pospolitość. A przede wszystkim przedstawia dość dziwną, a zarazem chwytającą za serce historię miłosną. Amelia jest kreatywna i oryginalna, więc film ustanowił swego rodzaju precedens.

Samotne dzieciństwo

Jak to zazwyczaj dzieje się w opowieściach i większości archetypowych konstrukcji bohaterów, Amelię poznajemy już na samym początku filmu. Widzimy jej dzieciństwo. Widzowie oglądają dość mroczną przeszłość i samotne dzieciństwo, chociaż z komicznymi elementami, jak zresztą u większości bohaterów.

Jeunet przedstawia bohaterkę jako jedyną córkę małżeństwa, które nie poświęcało jej zbyt wiele uwagi.

Oprócz niej pojawia się wszechwiedzący narrator. To głos, który zna życia bohaterów i zaprasza nas do ich odkrycia poprzez ich osobliwości.

Taki narrator prowadzi widza przez samotne dzieciństwo dziewczynki. Jest zmuszona zostać w domu ze względu na złą diagnozę. Następnie w sposób tragiczny traci matę. W obliczu takich ilości smutku, mała Amelia znajduje schronienie w osobliwym świecie wyobraźni.n

Ta prezentacja pomaga nam lepiej zrozumieć dorosłą Amelię. To młoda kobieta, która chociaż żyje w Paryżu i pracuje jako kelnerka, zachowała charakterystyczne cechy z dzieciństwa. To introwertyczka i niesamowita marzycielka, której życie zmienia się, gdy słyszy o tragicznej śmierci Lady Di.

Taka wiadomość pojawia się jako źródło ironii, aby pokazać jak Amelia, ku swojemu zadziwieniu, odnajduje skarb z dzieciństwa w swoim mieszkaniu na Montmartre.

Znalezisko inspiruje Amelię do realizowania swojego celu: niesienia pomocy innym. Podczas prób wykonania postawionego sobie zadania związanego z odnalezieniem właściciela metalowego pudełka kryjącego się przez 40 lat w jej mieszkaniu odkrywa, że najlepszy sposób na odnalezienie szczęścia to polepszanie życia żyjących wokół niej ludzi.

Obecność miłości

Ten film opowiada nie tylko o altruizmie, ale również o miłości. Dzięki temu widz może oglądać go na różne sposoby. Jedno z głównych pytań, jakie przychodzi na myśl podczas ponownego seansu to fakt jak przetrwał próbę czasu. Opowieści w większości nie są ponadczasowe.

Tym samym Amelia, jak większość komedii romantycznych z wczesnych lat 2000, pokazuje absolutnie mityczną ideę romantycznej miłości. To idealizacja, która cały czas jest obecna w kinie. W rzeczywistości można pokusić się o stwierdzenie, że ten przemysł przyłożył się znacząco to stworzenia obrazu, który napędza wiele fantazji.

Miłość objawia się w całej krasie w związku Amelii z Nino, młodym mężczyzną, którego przypadkiem spotyka. Widownia stopniowo dowiaduje się o nim coraz więcej. Jej miłość wobec niego to swego rodzaju fantazja, która przypomina bajkę.

Można karcić ją za jej irracjonalne zauroczenia, a nawet dostrzegać w niej postać, która jest odrobinę niepokojąca. Jednak zapewne zignorujesz te szczegóły i dasz ponieść się jej magicznej historii.

Koniec końców to film z mnóstwem uroku i szczegółów. Krótko mówiąc, nawet jeśli jej romantyczna historia nie jest prawdziwa, najlepiej jest się nią rozkoszować. Dlatego też zapomnij o obecnym kontekście i postaraj się zrozumieć ten film taki, jaki jest: jako nowoczesną bajkę.

Joseph

Jednak istnieje historia, którą możesz kwestionować. Dotyczy bohatera o imieniu Joseph, który zaczyna mieć obsesję na punkcie jednej z koleżanek z pracy Amelii.

Kadr z filmu Amelia

Film sprawia, że wydaje się stalkerem, a Amelia, aby pomóc swojej przyjaciółce, postanawia się zemścić. Jednak nie jest to zła zemsta. Zamiast tego knuje, aby zbliżyć ich do siebie. Problem rozwiązuje się w humorystyczny sposób i, chociaż czasy się zmieniły, oglądanie tego jest tak zabawne jak w czasach premiery.

Poza tymi historiami, w których pojawia się miłość, Amelia dość szybko orientuje się, że żadna miłość nie jest ważniejsza niż miłość własna. Dzięki temu główna bohaterka staje się świadoma, że jej pragnienie niesienia pomocy innym nie ma znaczenia, jeśli nie pomoże sobie samej. To może być największy akt miłości, jaki zobaczysz w całym filmie.

Amelia, starannie zaprojektowana scena

W Amelii wszystko wydaje się słodkie, ale młoda kobieta nie waha się wykorzystywać swojej siły, gdy staje się to konieczne. Za nieśmiałym uśmiechem kryje się młoda kobieta, która, stając twarzą w twarz z niesprawiedliwością, będzie działać w mściwy, a czasem nawet dziecinny sposób.

Nie zapominaj, że Amelia to marzycielka, która wydaje się żyć w świecie fantazji. To młoda kobieta, która ma głęboki związek ze swoim wewnętrznym dzieckiem.

Wszystko to jest widoczne w inscenizacji filmu, jak zauważono już w kilku pierwszy linijkach. Ścieżka dźwiękowa stanowi klucz do tej fantazji. Sprawia, że postrzegasz świat oczami głównej bohaterki. Masz uczucie, znajdujesz się w jakimś magicznym i wymyślonym miejscu, chociaż w rzeczywistości cała akcja rozgrywa się w rzeczywistym świecie, w Paryżu.

Wykorzystanie koloru, dekoracji, a nawet kostiumów ujawnia detale całej konstrukcji. Możesz przewidzieć osobowość każdego z bohaterów przyglądając się ich domom, ubraniom i gestom. Zdjęcia są dobrze wykonane, a ujęcia są naprawdę przepiękne.

Widzisz więc, że ten film to nietypowa komedia romantyczna. Jej główna bohaterka żyje w swoim fantastycznym świecie i pomaga innym, gdy jej nie widzą. Scenografia stanowi klucz do zrozumienia całego świata wyśnionego przez Amelię.

Poza tym głos narratora pojawia się w kluczowych momentach, aby ujawnić niektóre nietypowe cechy bohaterów filmu.

Końcowe uwagi na temat Amelii

Amelia stała się prawdziwym hitem, ponieważ jest niesamowicie kreatywna i oryginalna. To drugi najlepiej zarabiający film w historii francuskiego kina, który przebili jedynie Nietylkalni (Nakache, 2011).

Oprócz tego zdobył praktycznie każdą nagrodę podczas 27e cérémonie des César (27. ceremonii wręczenia Cezarów), otrzymał dwie nagrody BAFTA oraz zdobył kilka nominacji do Nagród Akademii Filmowej.

To bez wątpienia jedna z najlepszych komedii romantycznych z fantastycznymi elementami. To jeden z najpopularniejszych francuskich filmów wszech czasów. Amelia podbiła serca widowni ze względu na swoją słodycz oraz jej zemstę.

Film dostarczył to, co obiecywały plakaty: zmienił życia niektórych ludzi. Wszystko dlatego, że zaprasza widownię do spojrzenia na świat z innej perspektywy.

Bibliografia

Wszystkie cytowane źródła zostały dokładnie sprawdzone przez nasz zespół, aby zapewnić ich jakość, wiarygodność, trafność i ważność. Bibliografia tego artykułu została uznana za wiarygodną i posiadającą dokładność naukową lub akademicką.

  • Andrew, D. (2004). Amélie, or le fabuleux destin du cinema Francais. Film Quarterly57(3), 34-46. https://online.ucpress.edu/fq/article-abstract/57/3/34/41607/Amelie-or-Le-Fabuleux-Destin-du-Cinema-Francais
  • Bonnaud, F. (2001). The Amélie Effect. Film Comment37(6), 36. https://www.proquest.com/openview/bdac2f162a6384a28d0bd5ddc5909245/1?pq-origsite=gscholar&cbl=24820
  • Durham, C. A. (2008). Finding France on Film: Chocolat, Amélie and Le Divorce. French Cultural Studies19(2), 173-197. https://journals.sagepub.com/doi/abs/10.1177/0957155808089664
  • Jean-Pierre, J. (2001). Le Fabuleux destin d’Amélie Poulain [película]. Claudie Ossard Productions.
  • Scatton, M. (2004). Le Petisme: Flirting with the Sordid in Le Fabuleux Destin d’Amélie Poulain. Studies in French Cinema, 4(3), 197-208. https://www.tandfonline.com/doi/abs/10.1386/sfci.4.3.197/0?journalCode=rsfc20
  • Vicente, M. T. (2013). Tras los pasos de Amélie: de Montmartre al resto de París. Arte y Ciudad – Revista de Investigación, 3, 117-151.   https://arteyciudad.com/revista/index.php/num1/article/view/92
  • Vanderschelden, I. (2007). Amélie: French Film Guide. Bloomsbury Publishing.
Scroll to Top