Hipochondria i nozofobia: dwa przejawy lęku przed chorobą

Czy zauważyłeś kiedyś małą zmianę na swojej skórze i byłeś prawie pewien, że to guz? Czy poczułeś lekki ból w klatce piersiowej i przygotowałeś się na atak serca? Tego typu interpretacje składają się na codzienne życie wielu ludzi, którzy nieustannie martwią się i cierpią z powodu różnych potencjalnych chorób. Nie są to jednak jedyne przejawy tego szczególnego strachu. Dzisiaj chcemy porozmawiać o tym, czym jest hipochondria i nozofobia.

Hipochondria to dość dobrze znane zaburzenie. Termin ten, mimo że jest techniczny, jest często używany potocznie. Wiemy, że odnosi się to do przekonania (praktycznie wiary), że ktoś ma lub cierpi na niezdiagnozowaną chorobę.

W innych przypadkach ten lęk przed chorobą objawia się jako oczekiwanie. Chorzy obawiają się rozwoju choroby w przyszłości, co powoduje u nich duży dyskomfort. Jeśli chcesz dowiedzieć się więcej o tych dwóch zaburzeniach, czytaj dalej.

Hipochondria: strach przed chorobą

W najnowszej wersji Podręcznika diagnostyczno-statystycznego zaburzeń psychicznych (DSM-5) termin hipochondria został zastąpiony i objęty dwoma nowymi kategoriami: zaburzenia objawów somatycznych i zaburzenia lękowe. Hipochondria oznacza silne przekonanie lub wiarę, że dana osoba cierpi na poważną chorobę, zwykle w towarzystwie łagodnych objawów.Jest to błędna i przesadzona interpretacja fizycznego sygnału w ciele.

Istnieje kilka charakterystycznych zachowań osób cierpiących na hipochondrię:

• Ich uwaga skupia się na konkretnej części ciała. Często zdarza się, że patrzą na nią lub wielokrotnie ją dotykają, aby potwierdzić swoją hipotezę lub wykryć jakąkolwiek zmianę.
• Spędzają dużo czasu na poszukiwaniu informacji w Internecie, czasopismach lub książkach na temat choroby, na którą myślą, że cierpią, jej objawów i wszelkich testów diagnostycznych.
• Ciągle pytają rodzinę i przyjaciół, czy uważają, że są zdrowi. Jednak kiedy ktoś próbuje ich uspokoić i zracjonalizować te objawy, to tylko sprawia, że czują się odizolowani, niezrozumiani, a nawet bardziej zaniepokojeni.
• Chodzą od lekarza do lekarza w poszukiwaniu diagnozy. Potwierdzenie od lekarza o braku choroby uspokaja hipochondryka tylko na krótką chwilę. Później ich wątpliwości powrócą. Osoba ta pomyśli, że lekarz się mylił, że badania, które wykonała, nie były odpowiednie, albo że zostały wykonane w złym czasie.
• Przekonanie, że jest się chorym, generuje wielkie cierpienie i poziom niepokoju, co z kolei może nasilać fizyczne objawy, których doświadczają i które błędnie interpretują. Co więcej, w miarę postępu domniemanej choroby często wpływa to na ich wydajność w pracy, finanse i relacje społeczne.

Nozofobia: lęk antycypacyjny

W przypadku nozofobii istnieje również lęk przed chorobą, ale w tym przypadku jest to lęk przed zachorowaniem w przyszłości. Poszkodowany doświadcza intensywnego, irracjonalnego i niekontrolowanego strachu przed zarażeniem się chorobą, ale jego sposób radzenia sobie z lękiem jest inny:

• Unika chodzenia do lekarza lub wykonywania badań, nawet jeśli ich potrzebuje. Ma to na celu uniknięcie potwierdzenia choroby.
• Stara się nie rozmawiać o objawach lub chorobach. Nie ogląda filmów ani seriali na ten temat, unika szpitali czy spędzania czasu z chorymi ludźmi. W takich sytuacjach jej niepokój może gwałtownie wzrosnąć.
• Bardzo boi się śmierci własnej i swoich bliskich.
• Bardzo boi się starzenia i odrzuca starość. Z tego samego powodu stara się pozostać i wyglądać młodo.

Hipochondria i nozofobia: główne różnice

Jak widać, mimo że lęk przed chorobą jest kluczowy dla obu zaburzeń, hipochondria i nozofobia wykazują znaczne różnice. Hipochondryk obawia się, że jest obecnie chory, podczas gdy cierpiący na nozofobię boi się zachorować w przyszłości. W pierwszym przypadku chory zwraca uwagę na objawy cielesne i szuka informacji i odpowiedzi. W drugim ludzie starają się unikać wszystkiego, co jest związane z chorobą i nie chcą nic o tym wiedzieć.

Często zdarza się, że hipochondrycy w dzieciństwie byli nadmiernie chronieni przed chorobami lub naznaczeni chorobą, własną lub bliskich. Często musieli żyć z chorymi lub opiekować się nimi. Postrzegają przez to chorobę jako coś, co jest stale w tle.

Nozofobia pojawia się zwykle po 40 roku życia i wiąże lękiem przed starzeniem się i śmiercią. W wyniku pandemii Covid-19 liczba przypadków gwałtownie wzrosła.

Pomimo różnic, te dwa zaburzenia powodują ogromne cierpienie i zawsze należy szukać leczenia. W obu sytuacjach najbardziej zalecanym leczeniem jest terapia poznawczo-behawioralna. Poprzez techniki relaksacyjne, ekspozycję i restrukturyzację przekonań, cierpiący może złagodzić swój niepokój, dostosować swoje postrzeganie i zmniejszyć wpływ strachu przed chorobą.