Erich Fromm: biografia założyciela psychoanalizy humanistycznej

Jeśli nie jesteś specjalistą od psychologii, kiedy jest mowa o psychoanalizie, prawdopodobnie pomyślisz tylko o postaci Zygmunta Freuda. Jednak dzisiaj osobą, na której się skupimy, będzie Erich Fromm (Frankfurt, 1900 – Muralto, 1980). Był twórcą psychoanalizy humanistycznej.

Kiedy psychoanaliza ostatecznie ugruntowała się w Europie, stopniowo pojawiały się kolejne propozycje oparte na tym nurcie, ale z różnymi perspektywami. Jeśli chcesz dowiedzieć się więcej o twórcy psychoanalizy humanistycznej, czytaj dalej.

Erich Fromm – biografia

Erich Fromm pochodził z ortodoksyjnej rodziny żydowskiej. Z tego powodu w młodości zaczął kształcić się na studiach talmudycznych. Niemniej jednak nie był do końca przekonany do tego tematu i poszedł inną drogą. Zainspirowały go teorie psychoanalizy Zygmunta Freuda i myśli Karola Marksa. Były to dwie postaci, które zbliżyły go do socjalizmu. Ponadto wpłynęły na niego do tego stopnia, że uzyskał doktorat z socjologii.

Ponadto Fromm studiował także prawo. Kształcił się na uniwersytetach w Heidelbergu i Monachium. W latach 30., kiedy naziści przejęli kontrolę nad Niemcami, przeniósł się do Nowego Jorku. Tam otworzył praktykę kliniczną opartą na psychoanalizie. Zaczął nauczać na Uniwersytecie Columbia.

Od tego momentu rozwijał psychoanalizę z silnymi wpływami filozofii humanistycznej. Opierał się na zdolności istot ludzkich do stopniowego stawania się bardziej wolnymi i autonomicznymi poprzez własny rozwój osobisty.

Osobiste zainteresowania i inspiracje

Zainteresowania Ericha Fromma skupiały się szczególnie na tworzeniu nowej „nauki o człowieku”, zdolnej do kierowania zrównoważoną jednostką pośród kulturowego chaosu, przemocy i samotności. Jego pomysły były rozwijane przez:

• Pracę Marksa.
• Teorie Freuda.
• Buddyzm zen i jego pojęcie dotyczące oświecenia. Było to rozumiane jako rozwój intuicyjnych cech człowieka.

Pierwsze kroki w kierunku psychoanalizy humanistycznej

Jak wyjaśnili Milagros i Dolores Sáiz, gdy w drugiej połowie XIX wieku pojawiła się psychologia, pierwsze pokolenie badaczy podjęło wysiłek zrozumienia funkcjonowania procesów psychicznych. Jednak dopiero po konsolidacji psychoanalizy w Europie psychologowie odłożyli na bok problemy związane z trajektorią życia, przeszłością i przyszłością.

W ten sposób psychoanaliza otworzyła bardziej filozoficzne podejście do praktyki psychoterapeutycznej. Stosując takie podejście, Fromm zaczął rozwijać bardziej humanistyczną wizję.

Psychoanaliza humanistyczna

Dla Fromma ludzka psychika nie mogła być wytłumaczona tylko kulturowymi lub środowiskowymi obrazami, które zdradzają nieświadome pragnienia. Zresztą, zgodnie z jego myśleniem, które pod pewnymi względami pokrywało się z egzystencjalistami, aby je zrozumieć, trzeba też wiedzieć, w jaki sposób człowiek dąży do znalezienia sensu życia. Twierdził, że:

• Życie niekoniecznie jest polem pełnym cierpienia. Optymizm jego humanistycznej wizji nie wyrażał się w zaprzeczeniu bólu, ale w idei przetrwania go poprzez nadanie mu znaczenia.
• Umiejętność kochania jest podstawowa. Każda osoba jest wyjątkowa w swoich błędach, tak samo jak w tym, co może wnieść do świata.

Te myśli mogą wydawać się trudne do osiągnięcia w praktyce. Niemniej jednak, jak opisano w jego książce The Art of Love: An Inquiry into the Nature of Love (1982), celem tych dwóch misji jest rozwinięcie miłości do samego życia. Również w stosunku do siebie.

Znaczenie potrzeb

Fromm oparł swoją analizę społeczeństwa na koncepcji nieświadomości społecznej (część wyparta według Freuda). Dlatego według jego myśli urzeczywistnienie miłości, sprawiedliwości i wolności zostanie osiągnięte, gdy potrzeby człowieka zostaną zaspokojone.

Z tego powodu każdy musi dążyć do zaspokojenia własnych pragnień. Musimy jednak uważać, aby nie zostać robotami. W przeciwnym razie, prowadząc bezsensowne i bezcelowe życie, skończymy zniszczeniem siebie.