Izolowanie partnera to powszechna forma wykorzystywania

Izolowanie partnera i usuwanie go z otoczenia społecznego i rodzinnego jest oczywistą formą nadużycia. Jest to jednak tak cicha rzeczywistość, że ofiary często nie zdają sobie z tego sprawy na wczesnym etapie. Jednak w końcu nadchodzi dzień, kiedy stają się w pełni świadomi swojej samotności i niewidzialnych krat więzienia, w którym są uwięzieni.

“Naprawdę wychodzisz ze znajomymi?” „Po takim dniu, jaki miałem, zostawiasz mnie samego?” „Dlaczego musisz iść zobaczyć się z rodzicami? Nie bądź tak od nich zależny, masz teraz własne życie”. „Nie podoba mi się, że wychodzisz na kolację z kolegami z pracy, zostań w domu i zjemy razem”.

Istnieje wiele przykładów tego rodzaju obraźliwych narracji. Jednak wszystkie dotyczą zerwania więzi partnera ze światem zewnętrznym. Najbardziej zaskakujące jest to, że partner często się poddaje i akceptuje tę sytuację z miłości. Związki oparte na zależności często trafiają do tego rodzaju więzienia psychologicznego.

Miłość nie jest wyłączną emocją, którą powinniśmy dawać i otrzymywać tylko od naszych partnerów. Jesteśmy istotami społecznymi i emocjonalnymi. Potrzebujemy kontaktu i uczucia naszych przyjaciół, rodziny i współpracowników. Bez tej codziennej bliskości poza domem stopniowo więdniemy.

Izolowanie partnera

Przemoc psychiczna i emocjonalna są dość powszechnymi zjawiskami w związkach romantycznych. Jednak często pozostają niezauważone. University of Nottingham w Wielkiej Brytanii przeprowadził badanie, które twierdzi, że większą uwagę zwraca się na przemoc fizyczną niż przemoc psychiczną.

Badanie to ujawnia, że rodzaje osobowości, które zwykle stosują przemoc psychiczną, mają cechy osobowości psychopatycznej i makiawelicznej. Ci ludzie są niezwykle wykwalifikowani w zachowaniach takich jak pogarda, kontrola, manipulacja i tendencja do izolowania swoich partnerów. Co więcej, ich partnerom nie jest łatwo przyznać, że osoba, którą kochają, osacza ich i oddziela od ich kręgu społecznego.

Najbardziej zaskakujące jest to, że te agresywne zachowania stają się coraz częstsze wśród młodych ludzi. Wielu nastolatków, którzy są uwarunkowani ideałami romantycznej miłości, uważa, że kontrolowanie ich przez partnerów jest całkowicie akceptowalne.

W 2015 roku Centrum Badań Socjologicznych (CIS) przeprowadziło badanie na zlecenie hiszpańskiego Ministerstwa Zdrowia. Okazało się, że 33 procent osób w wieku poniżej 30 lat uważa za dopuszczalne, aby ich partnerzy uniemożliwiali im widywanie się z rodziną lub przyjaciółmi.

Izolacja jest najwcześniejszą formą nadużycia

Kiedy mówimy o wykorzystywaniu, większość ludzi wyobraża sobie posiniaczoną twarz ofiary. Jednak większość sprawców nie osiąga tego punktu. Najczęstsze nadużycia przejawiają się w języku i stylu komunikacji. Ironia, sarkazm i poniżanie innych stają się codziennymi zjawiskami w tego rodzaju związkach.

Jednak izolacja partnera jest pierwszym krokiem nadużycia psychicznego. Co więcej, zwykle nie jest rozpoznawany, ponieważ jest zamaskowany (lub interpretowany) jako przejaw miłości. Dzieje się tak, gdy sprawca prosi partnera, aby został przy nim, zamiast spędzać czas z rodziną lub przyjaciółmi. Na początku jest to zwykle postrzegane jako gest sympatii, a nie jako oczywista potrzeba dominacji.

Jednak stopniowo ofiara będzie świadkiem, jak jej partner stopniowo bojkotuje wszystkie jej więzi społeczne. Oto sztuczki, których zwykle używają:

• Próbują zniechęcić partnera, aby nie spotykał się z ludźmi lub po prostu nie wychodził z domu.
• Krytykują i spoglądają z góry na rodzinę i przyjaciół swojego partnera. Starają się ich przekonać, że nie są dla nich dobrzy.
• Starają się, aby ich partner czuł się winny za każdym razem, gdy jest poza domem.
• Mogą okazywać nadmierną zazdrość.

W końcu pojawiają się zachowania pasywno-agresywne. Osoby te nie będą otwarcie mówić, że są zdenerwowani tym, że ich partner spotyka się ze znajomymi, ale dadzą o tym znać poprzez inne zachowania. Na przykład przestaną rozmawiać ze swoim partnerem, będą trzaskać drzwiami lub po prostu będą bardzo drażliwe.

Ofiary często nie postrzegają zachowania izolującego jako formy nadużycia. Dzieje się tak zwłaszcza na początku związku, kiedy inne aspekty wydają się układać dobrze. Jednak prosty akt utraty kontaktu społecznego jest druzgocący dla zdrowia psychicznego.

Izolowanie partnera, wspólna rzeczywistość w związkach zależnych

Wiele par buduje swoje relacje na fundamencie zależności. Są to chore i obsesyjne miłości, które powracają poprzez dominację, zazdrość i emocjonalną niepewność. Ten rodzaj przywiązania to niewiele więcej niż emocjonalne samobójstwo. Partner stopniowo traci swoją tożsamość oraz wsparcie przyjaciół i rodziny. W efekcie wydaje się, że utknął na bezludnej wyspie, mając tylko zatrute uczucie do towarzystwa.

W tego typu relacjach powszechnym zjawiskiem jest wzajemna izolacja. Oznacza to, że czasami pragnienie izolacji jest promowane przez obu partnerów. W takich przypadkach wzajemnie oddalają się w równym stopniu od swojego bliskiego otoczenia.

Jak uciec z więzienia izolacji

Pierwszym i najbardziej oczywistym krokiem jest uświadomienie partnerowi pełnej sytuacji izolacji. Jednak nie zawsze jest to łatwe. Przyczyn może być wiele. Pierwszą z nich jest psychiczne zużycie. Utrzymywane w czasie koszty przemocy psychicznej pociągają za sobą konsekwencje dla ofiar.

Dr Tyrone C. Cheng z University of Alabama (Stany Zjednoczone) przeprowadził badania, które wykazały, że ten rodzaj izolacji często prowadzi do zaburzeń paniki, stresu, depresji i fobii społecznych. Dlatego ważne jest, aby dana osoba zdawała sobie sprawę z tego, co się dzieje, ale jej środowisko także musi reagować.

Z tego powodu, jeśli masz przyjaciela lub członka rodziny, którego nie widujesz często i podejrzewasz, że jest w agresywnym związku, musisz działać. Ofiary wykorzystywania potrzebują wsparcia społecznego, zrozumienia i poczucia, że nie są same. Dlatego pierwszym krokiem jest odciągnięcie ich od tego toksycznego i wyczerpującego środowiska.

Później następuje proces odbudowy ich życia. Obejmuje to delikatny proces poprawy zdrowia psychicznego i emocjonalnego, kiedy udaje im się odzyskać poczucie własnej wartości i tożsamość oraz mogą zacząć myśleć w kategoriach przyszłych celów.