Dzieci które nie kochają swoich rodziców – jaki jest powód?

Wzajemna miłość między dziećmi i rodzicami wydaje się być prawdą, która jest oczywista. Tak jednak nie jest. Są dzieci, które nie kochają swoich rodziców i nie stanowi to patologii ani nie oznacza, że ​​to coś typowego dla „istot wynaturzonych”. Jest to rzeczywistość, która się tworzy w pewnych okolicznościach.

Jeśli chodzi o dzieci, które nie kochają swoich rodziców, nie należy brać tego dosłownie. O ile nie ma ograniczeń lub braków, dzieci zawsze łączy z rodzicami pewna więź emocjonalna. To jednak, co nie zawsze się zdarza, to to, że uczucia te są pozytywne. Mogą bowiem dominować uczucia nienawiści, urazy i oczywiście również obojętności.

Czasami zdarza się też, że to tylko pozory, że dzieci nie kochają swoich rodziców. A tak naprawdę chodzi o to, że ich uczucie jest tłumione lub hamowane. Oznacza to, że dziecko nie wyraża lub manifestuje je w niewłaściwy sposób, ale je odczuwa. Dlaczego tak się dzieje i jak do tego dochodzi?

„Każdego dnia naszego życia składamy depozyty w bankach pamięci naszych dzieci”.

-Charles R. Swindoll-

Dzieci, które nie kochają swoich rodziców przez efekt lustra

Jednym z powodów, dla których są dzieci, które nie kochają swoich rodziców, jest tzw. efekt lustra. Występuje, gdy rodzice nie okazywali dzieciom uczucia. Często zdarza się, że dzieci uczą się odnosić się do rodziców w ten sam sposób: chłodno.

W takich przypadkach istnieje niedobór, który blokuje lub ogranicza rozwój uczuć. Rodzic świadomie lub nieświadomie dokonuje cięcia w relacji z dzieckiem: „tej granicy nie przekraczaj”. W ten sposób przekazuje ideę, że więź nie powinna obejmować uczuć, ale powinna być ograniczona do funkcjonalnej i praktycznej relacji.

W tych warunkach dziecko najprawdopodobniej nie nauczy się odnosić się do świata poprzez uczucia. Daje to, co samo otrzymało: obojętność. To odcina jednak ważny wymiar jego istoty. Można powiedzieć, że jest to jedna z okoliczności, w których miłość jest hamowana, ale nie jest ona nieistniejąca.

Porzucenie i jego poziomy

Innym powodem, dla którego są dzieci, które nie kochają swoich rodziców, jest porzucenie. Kiedy jest absolutne, nie ma nawet możliwości poznania tej więzi. Powszechną rzeczą w takich przypadkach jest to, że dziecko idealizuje lub odrzuca nieobecnego rodzica w odpowiedzi na otrzymane odrzucenie.

Jednak porzucenie dotyczy nie tylko przypadków, w których jedno lub oboje rodziców nie są obecni. Mówimy również o porzuceniu, gdy nawet mieszkając z dzieckiem, rodzice nie interesują się nim i zrzucają jego wychowanie na osoby trzecie. Podobnie, gdy nie oferują wsparcia w kluczowych momentach.

W takich przypadkach dzieci czują, że rodzice zawiedli je w czymś fundamentalnym. Generuje to myśl, że nie może na nich liczyć, a także nieufność i dystans. Bardzo często z czasem przeradza się to w złamane serce, zwłaszcza jeśli takie porzucenie zdarza się systematycznie.

Dzieci, które nie kochają swoich rodziców, bo są ich ofiarami

W niektórych przypadkach są też dzieci, które nie kochają swoich rodziców, ponieważ są ich ofiarami. Zwykle ma to związek z nadużyciami, czy to emocjonalnymi, fizycznymi czy seksualnymi. Takie sytuacje spowodowały ogromne szkody i pozostawiły blizny, które uniemożliwiają rozwój zdrowej więzi emocjonalnej z rodzicami.

Kiedy dziecko uczy się postrzegać rodzica jako agresora, zasiewa się nienawiść. Może to być stłumione lub wyraźne uczucie. Zazwyczaj u dzieci pojawia się zamieszanie i gniew. W miarę dorastania emocje te zamieniają się w silne odrzucenie, za które na dodatek niejednokrotnie czują się winne.

Człowiek uczy się kochać siebie i innych w oparciu o tę pierwotną więź z rodzicami. Miłości, jaką można obdarzyć dziecko, nigdy nie jest za dużo, ponieważ z każdym uśmiechem, każdym uściskiem, każdym przejawem zainteresowania, toruje sobie drogę do postępu w życiu. Milczenie, dystans i złe traktowanie zdecydowanie utrudniają ten rozwój.