Kino to sposób na zaprezentowanie różnych kwestii, które od zawsze nas dotyczyły. Ten wybór filmów bez wątpienia nie pozostawi nikogo obojętnym.
Dramaty psychologiczne stanowią wyzwanie dla widza i zmuszają go do przemyślenia ważnych kwestii. W zależności od głównego wątku mogą wywołać serię egzystencjalnych pytań, a nawet mogą wpłynąć na nasz nastrój. Kino może nami wstrząsnąć i pozostawić mocny ślad emocjonalny.
Dobre dramaty psychologiczne na ekranie działają jak prawdziwe klejnoty Sokratesa, prezentując różne kwestie o ogromnym znaczeniu w naszym świecie. W tym artykule sugerujemy obejrzenie kilku dramatów psychologicznych dotyczących różnych tematów.
Najlepsze kino psychologiczne opisujące nasze społeczeństwo
W tej części proponujemy dwa dramaty psychologiczne, które pokazują, co społeczeństwo może zrobić ze swoimi obywatelami.
Joker w reżyserii Todda Phillipsa
To była sensacja roku 2019, która przyniosła ze sobą nadejście dziwnego świata, w którym będziemy żyć raptem miesiące później. Świat, w którym nierówności, brak dostępu do leczenia i zaniedbanie zdrowia psychicznego doprowadzają obywateli do granic wytrzymałości.
Postać Arthura Flecka tak bardzo nas połączyła, że poczuliśmy dziwność. W jego szaleństwie rozpoznaliśmy wiele z tego, co codziennie czujemy w tym kapitalistycznym społeczeństwie, które poluje na najsłabszych i w którym jesteś „nikim”, jeśli nie masz „czegoś”.
Dlatego Joker Todda Philippsa to dramat psychologiczny z najwyższej półki. W swoim wykładzie przechodzi przez naszą świadomość świata od ogółu do szczegółu.
W rocznicę premiery poruszane przez niego kwestie są bardzo aktualne, a świat przypomina nieco to Gotham City, pełne chaosu i smutku.
Truman Show Petera Weira
Film dokumentalny na platformie Netflix „The Social Media Dilemma” obudził w nas niepokój. Przede wszystkim dlatego, że umieszcza nas na celowniku.
Pozwala nam zrozumieć, że nie jesteśmy niczym więcej niż produktem stojącym za technologią, której psychologia użyła do kontrolowania nas i sprawiania, że jesteśmy po części bardziej nieszczęśliwi. Dlatego ważne jest, aby pamiętać o wpływie, jaki Truman Show wywołał po swojej premierze.
Teraz wydaje się, że nie jest to już opowieść science fiction. Film, który zmusza nas do przemyślenia granic prywatności. I tego, czy jako ludzie staliśmy się, poprzez wykorzystanie różnych sieci społecznościowych, pokazem siebie samych ku uciesze innych, którzy tak naprawdę nie wiedzą, kim jesteśmy.
Kino i psychologiczne dramaty: dylematy moralne
W kinie są dramaty psychologiczne, które dotyczą dylematów moralnych, które dotykają nas wszystkich. Ich wątki zasmucają nas i wzbudzają oburzenie.
Vera Drake autorstwa Mike’a Leigha
Imponująca kreacja Imeldy Staunton dała jej Oscara dla najlepszej aktorki. Do tej statuetki dołączyły inne nagrody w kategorii Najlepszy reżyser i Najlepszy Scenariusz Oryginalny.
Vera Drake jest kobietą w średnim wieku oddaną rodzinie i chorującej matce. Uwielbia ją otoczenie, ponieważ jest uważana za szlachetną kobietę oddaną innym. Vera zajmuje się sprzątaniem domów, a chociaż jest osobą z niższej klasy ekonomicznej jest kobietą pełnią życia i tryskającą szczęściem.
Jej rodzina jest zjednoczona, a małżeństwo pobłogosławione czystą i trwałą miłością.
Jednak ani jej rodzina (ani widz) nie spodziewa się, że Vera poświęci się wykonywaniu potajemnych aborcji, nie otrzymując za to żadnego wynagrodzenia. Vera czuje, że jej obowiązkiem jest pomaganie kobietom w korygowaniu tych małych „opóźnień” w okresie. Nawet ona sama nie przyznaje się do wykonywania aborcji.
W filmie widać, jak kobiety w każdych warunkach i na wszystkich poziomach społeczno-ekonomicznych przychodzą do Very i ufają jej umiejętnościom i łagodnemu podejściu podczas zabiegu. Jednak jeden incydent sprawi, że wszystko wyjdzie na jaw.
Zobaczymy, jak hipokryzja społeczeństwa potępi Verę, kiedy w rzeczywistości powinni jej podziękować za to, co i jak to robiła.
W stronę morza w reżyserii Alejandro Amenábara
To jeden z klasyków hiszpańskiego kina oparty na prawdziwej historii, która poruszyła wszystkich Hiszpanów. Javier Barden gra Ramóna Sampedro. Mężczyznę, który po skoku do morza i uderzeniu w skałę staje się całkowicie sparaliżowany na całe życie.
Nie mogąc dłużej znieść tej sytuacji prosi swoją sąsiadkę Rosę (Lola Dueñas) o pomoc w uzyskaniu eutanazji oraz znajduje prawnika, który wspiera jego sprawę (Belén Rueda). Film nieuchronnie sprawia, że przeżywamy niekończące się kwestie moralne.
Należy szanować autonomię i prawo każdego człowieka do własnego losu, ale nie ma wątpliwości, że eutanazja pociąga za sobą dylemat etyczny w zależności od tego, jak i na jakich warunkach się jej dokonuje.
Kino psychologiczne: maltretowanie i znęcanie się
Bez wątpienia dramaty psychologiczne, które mogą mieć na nas największy emocjonalny wpływ, to te związane z maltretowaniem i znęcaniem się nad ludźmi. To filmy, które pokazują nam najbardziej przerażające oblicze człowieka, w których nigdy nie chcielibyśmy się zobaczyć.
Uśpieni Barry’ego Levinsona
Uśpieni to część tej grupy filmów z lat 90., która nie będąc arcydziełem, jest jednym z tytułów, które są obowiązkowe do obejrzenia. Chociaż zajmuje się bardzo trudnym tematem, jego niesamowita obsada aktorska i unikanie ckliwych scen sprawiają, że jest on „łatwy” do oglądania.
John, Lorenzo, Michael i Tommy to czterej przyjaciele ze slumsów w Nowym Jorku. Ich jedynym wsparciem i przewodnikiem duchowym jest proboszcz Robert Carrillo (Robert de Niro). Robert jest pracownikiem socjalnym i jest dla tych chłopców, którzy mają problemy w domu, prawie jak ojciec.
Pewnego popołudnia chłopcy kradną ciężki wózek z lodami. Wydaje się, że nie mają szczęścia, ponieważ nie są w stanie utrzymać ciężaru wózka. W końcu zrzucają go ze schodów metra. Pewien mężczyzna zostaje zmiażdżony przez wózek, a czwórka dzieci jest w stanie tylko się przyglądać.
W tej chwili ich przeznaczenie zmieni się na zawsze. Czterej chłopcy zostaną wysłani do ośrodka dla nieletnich, gdzie przeżyją doświadczenia, których żadne dziecko nigdy nie powinno mieć. Wiele lat później morderstwo i spisek sądowy ponownie zjednoczy czwórkę przyjaciół.
Tańcząc w ciemnościach w reżyserii Larsa von Trier
Bardzo trudno jest pozostać obojętnym wobec tego filmu Larsa Von Triera. Ten miłośnik dramaturgii próbuje prześcignąć samego siebie w sposobie nagrywania i w fabule.
Biorąc pod uwagę, że piosenkarka Björk nigdy wcześniej nie występowała w roli aktorki, publiczność mogła mieć wątpliwości co do filmu. Ponieważ jego ciężar spoczywał prawie w 90% na jej umiejętnościach aktorskich.
Na szczęście piosenkarka pokazała, że ma nie tylko szczególnie utalentowany głos, ale także świetnie gra. Tańcząc w ciemnościach to opowieść o niewinności, złu i chciwości w równym stopniu, która na pewno nas nie zawiedzie.
Kino psychologiczne o treści egzystencjalnej
Dramaty psychologiczne mogą dotyczyć wielu wątków jednocześnie, ale czasami to utrata sensu istnienia nadaje sztuce życie.
Pianista Romana Polańskiego
Władysław Szpilman (Adrien Brody) jest pianistą w polskiej rozgłośni radiowej, który widzi, jak Warszawa stopniowo zmienia się wraz z wybuchem II wojny światowej. Szpilman zostaje zmuszony do zamieszkania w getcie warszawskim, ale później zostaje oddzielony od rodziny podczas akcji Reinhard.
Od tego momentu aż do uwolnienia więźniów obozów koncentracyjnych Szpilman chowa się w różnych miejscach wśród ruin Warszawy. W tym czasie zobaczymy człowieka pozbawionego wszystkiego, co charakteryzowało go jako człowieka.
Pianista jest refleksją nad tym, jak ludzkość jest w stanie popełnić najgorsze zbrodnie, aby się bronić. Jednocześnie opowiada o tym, jak człowiek pozbawiony nadziei, który stracił wszystko może ożywić się dzięki dźwiękom fortepianu.
Tego typu wątki pozwalają nam poznać różne perspektywy na dany temat i odkryć bogactwo niuansów opowieści. Bo kino to nie tylko sztuka czy rozrywka, ale także emocjonalny warsztat uczenia się.