Ucieczka z Alcatraz to jeden z najbardziej pamiętnych filmów o tematyce więziennej. Jest to hołd dla wolności w najwyższej formie. Jest to duszące i klaustrofobiczne dzieło, któremu udaje się nas uwięzić i otoczyć atmosferą, w której napięcie trwa do samego końca. W dzisiejszym artykule zabierzemy Cię za kraty tego więzienia.
Ucieczka z Alcatraz rozgrywa się w jednym z najbardziej odizolowanych i niegościnnych miejsc na świecie. Jednym z miejsc, w których najgroźniejsi przestępcy odbywali swoje wyroki. Film jest luźno oparty na prawdziwej historii i został wyreżyserowany przez Dona Siegela w 1979 roku.
Większość ludzi nie jest w stanie obejrzeć jakiegokolwiek filmu osadzonego w tematyce więziennej, nie wspominając przy tym “Ucieczki z Alcatraz”.
Zimne, wrogie środowisko; stan uwięzienia, a przede wszystkim duszące wręcz napięcie sprawiają, że jest to fascynujący film. Oglądając go, przez cały czas będziesz przyklejony do fotela i nie oderwiesz oczu od ekranu. Enigmatyczna twarz Clinta Eastwooda jest kluczem do sukcesu filmu, podobnie jak wyjątkowa lokalizacja i prawdziwa historia w tle. Z jakiegoś powodu fabuły oparte na prawdziwych wydarzeniach zawsze budzą większe zainteresowanie odbiorców.
Więzienie o maksymalnych zabezpieczeniach, umieszczone na wyspie, miało zapewniać izolację więźniów. A jednak niektórym z nich udało się uciec. Nikt nie wie, czy przeżyli, czy nie – i właśnie dlatego Alcatraz jest znane na całym świecie. Film zmienił to więzienie w niemal mityczne zjawisko i pozwolił zbiorowej wyobraźni poczynić własne założenia.
Don Siegel wręczył nam film więzienny par excellence. Przeniósł dramat i udrękę do kin i zmusił nas do odczuwania empatii wobec więźniów, których widzieliśmy na ekranie. Pozwolił nam zrozumieć, że jedyną rzeczą, dla której żyli, była wolność.
Ucieczka z Alcatraz a życie za kratami
Wyspa Alcatraz znajduje się w pobliżu zatoki San Francisco w Kalifornii. W przeszłości byłą to fortyfikacja wojskowa, choć najbardziej znana jest ze swoich sławnych więźniów, takich jak Al Capone. Więzienie zostało zamknięte po 29 latach działalności, a następnie zostało zasiedlone przez kilka plemion indiańskich. Obecnie Alcatraz jest parkiem narodowym.
W latach, kiedy obiekt ten miał funkcję więzienia federalnego, zapewniał również miejsca zamieszkania swoim pracownikom i ich rodzinom. Główną funkcją Alcatraz było odizolowanie wyjątkowo niebezpiecznych przestępców. Znajdowały się tam również osoby, które przebywały w innych więzieniach federalnych i których ponowne włączenie do społeczeństwa władze uznały za niemożliwe.
Miejsce to było praktycznie niedostępne i gwarantowało maksymalne bezpieczeństwo. Więźniom nie wolno było nawet ze sobą rozmawiać.
W pewien sposób wokół więzienia powstała aureola tajemnicy i terroru. Z jednej strony znajdowali się w nim najgroźniejsi więźniowie. Z drugiej strony – pojawiały się pogłoski o niezliczonych aktach okrucieństwa dokonywanych w Alcatraz. Wzrosła liczba samobójstw wśród więźniów, podczas gdy niektórzy z nich, tacy jak Rufe Persful, okaleczali sobie palce itp.
Alcatraz miało przez długi czas złą reputację, a to, co się działo za jego murami, pozostało tajemnicą. Mimo to, pogłoski stały się jeszcze bardziej intensywne. Byli jednak ludzie, którzy chcieli pokazać, że warunki w Alcatraz nie były tak złe, jak mogło się wydawać. Co więcej, niektórzy więźniowie prosili o przeniesienie do Alcatraz, twierdząc, że jedzenie tam było dużo lepsze niż w innych więzieniach.
W każdym razie, kontrowersje dotyczące tego miejsca nigdy się nie skończyły. Wszystko wskazywało na to, że Alcatraz było miejscem, gdzie panowała wrogość.
Prawdziwa historia
W ostatnich latach działalności wiele surowych zasad więzienia zostało wyeliminowanych lub złagodzonych. Było kilka prób ucieczki z Alcatraz, ale tylko dwa zdarzenia przeszły do historii.
- „Bitwa pod Alcatraz” jest pierwszym z tych zdarzeń. W sumie zginęło wtedy pięć osób: dwóch strażników i trzech więźniów. Kilka osób zostało rannych.
- Drugie wydarzenie jest jedyną udaną, faktyczną ucieczką z Alcatraz, która miała miejsce 11 czerwca 1962 roku. Na jej podstawie powstał film Ucieczka z Alcatraz.
Pomysłodawcą planu ucieczki był Frank Morris, złodziej oskarżony o posiadanie narkotyków i rozbój – mężczyzna o ilorazie inteligencji znacznie wyższym niż średnia. John i Clarence Anglin zdołali uciec razem z nim. Współpracował z nimi Allen West, który również był gotowy na ucieczkę, ale nie udało mu się to z powodu problemu z przewodem wentylacyjnym. Plan był absolutnie doskonały, a więźniom udało się zniknąć bez śladu. FBI ogłosiło, że wszyscy uciekinierzy nie żyją, ale tak naprawdę wciąż pozostaje to tajemnicą.
Niektórzy twierdzą, że matka braci Anglin każdego roku otrzymywała dwa bukiety kwiatów na Dzień Matki. Istnieje również zdjęcie, które ma wskazywać, że uciekinierzy żyją. W 2013 roku FBI ponownie otworzyło tę sprawę, po otrzymaniu listu podpisanego przez Johna Anglina, w którym twierdził, że ucieczka powiodła się, a on zapadł na pewną chorobę. Nigdy nie dowiemy się, co się stało, ale tajemnica sprawia, że historia ta jest jeszcze bardziej atrakcyjna.
Dlaczego tak bardzo lubimy te historie?
Jest tak, ponieważ pobudzają naszą wyobraźnię i możemy odnieść się do ich wspólnego celu: pragnienia wolności. Ten film umieszcza obrazy w naszym umyśle i pozwala nam wyobrażać sobie, jak wyjątkowo cudowna była ucieczka. Zdecydowanie zmieniła ona domniemanych przestępców w bohaterów, którzy rzucili wyzwanie hermetycznemu systemowi i osiągnęli to, czego wszyscy chcą: wolność.
Ucieczka z Alcatraz: klaustrofobiczna droga ku wolności
Film zaczyna się od upiornej sceny na wyspie Alcatraz w środku nocy. Deszcz i muzyka sprawiają, że zaczynamy być bardziej uważni. Następnie pojawia się Frank Morris, idący w ciemności pod opieką strażników, którzy prowadzą go do więzienia. W oddali widać latarnię morską, a my powoli zbliżamy się do wyspy. To świetne wprowadzenie – wszystkie elementy są w doskonałej harmonii i skutecznie przedstawiają widzom historię.
Film przedstawia Franka Morrisa jako cichą postać, która rzadko coś mówi. Jego twarz jest zimna, zdystansowana i prawie pozbawiona wyrazu. Clint Eastwood wcielił się w tego bohatera perfekcyjnie. Siegel dobrze wykorzystał jego enigmatyczną twarz, gesty i mimikę.
Poznajemy Franka stopniowo, odkrywając, że jest niezwykle inteligentny (znacznie bardziej niż przeciętny mężczyzna). Nadal go nie znamy do końca. Aura tajemnicy stworzona wokół jego postaci jest fascynująca. Reszta więźniów i pracowników również została świetnie przedstawiona w fabule.
Ucieczka z Alcatraz zanurza nas w ciemnościach więzienia i trudach życia więźniów. Pokazuje nam, jak wyjątkowo bystry jest Morris. Tępy realizm i detale, dzięki który widzowie mogą doświadczyć wszystkich etapów planu i jego wykonania, sprawiają, że film ten jest arcydziełem. Napięcie wzrasta od początku do końca.
Niepewność
Nie ma znaczenia, czy wcześniej znałeś tę historię. Nie ma znaczenia, czy szczegółowo znałeś cały plan ucieczki. Prawdą jest, że napięcie zaczyna się w pierwszych minutach filmu i utrzymuje się do samego końca. Pozostajemy w napięciu, ponieważ coś wiemy, a nie na odwrót.
Znamy, na przykład, zakończenie, ale chcemy zobaczyć, jak bohaterowie do niego dochodzą. Dostrzegamy udrękę bohaterów oraz ich lęki i obawy. Pragnienie wolności jest tak silne, że nawet strach przed odkryciem ich planu lub śmiercią ich nie powstrzyma.
Następnie zbliżamy się do końca filmu, po czym następuje przerwa. Morskie fale wywołują w nas ulgę. Mały promyk nadziei, który jest przeciwieństwem mrocznej, dusznej atmosfery, którą czuliśmy na początku.
Podsumowanie
Ucieczka z Alcatraz daje nam możliwość zagłębienia się w jedną z wielkich tajemnic XX wieku. Pozostawia otwarte zakończenie – tak, jak w prawdziwej historii. Film bawi się subtelnością; niewerbalnym językiem oraz udręką i klaustrofobią, które są spowodowane zamknięciem. Ale przede wszystkim ukazuje pragnienie wolności. Staje się więc prawdziwą lekcją napięcia i prawdziwej kinematografii.
Na koniec mamy tylko jedno pytanie: czym jest wolność? Być może bohaterowie nie przeżyli. Może im się udało, ale nawet jeśli nie, odzyskali wolność. Śmierć jest zawsze bardziej wyzwalająca niż samo życie. Głównym powodem, dla którego tak bardzo lubimy tę historię, jest to, że łączy nas z uczuciem, którego pragną wszyscy. Z wolnością.