Depresja poadopcyjna jest powszechną odpowiedzią na wszystkie zmiany wynikające z adopcji. Nowe doświadczenia oraz brak znajomości niektórych potrzeb adoptowanego dziecka, czasami sprawiają, że rodzice adopcyjni czują się przytłoczeni nową sytuacją.
Adopcja to wyzwanie powodujące stres zarówno na tle fizycznym, jak i emocjonalnym. Niektórzy dorośli potrzebują ogromnej pomocy, kiedy adoptują dziecko. Mimo to depresja poadopcyjna nadal pozostaje tematem tabu.
Pojawienie się nowego dziecka sprawia, że większość rodziców odczuwa radość, szczęście, a nawet euforię. Jednak niektórzy rodzice mogą czuć się smutni lub sfrustrowani – zarówno po narodzinach ich dziecka biologicznego, jak i po adopcji dziecka.
Depresja poadopcyjna to ogromne wyzwanie
W przeciwieństwie do depresji poadopcyjnej depresja poporodowa objawia się zwykle po ciąży, która przebiegała bez komplikacji. W rzeczywistości jest to temat, który wreszcie został otwarcie omówiony przez matki i specjalistów w dziedzinie medycyny i psychologii.
Blisko 50-80% kobiet, które rodzą, może cierpieć na łagodną depresję poporodową, podczas gdy 10% kobiet może cierpieć na cięższą depresję poporodową. Przyczyną tego stanu wydają się zmiany hormonalne.
Jednak depresja poadopcyjna, chociaż cierpi na nią wielu rodziców, nie jest tak akceptowana ani rozumiana jak depresja poporodowa.
Depresja poadopcyjna: kiedy brakuje zrozumienia i wsparcia
Rodzice adopcyjni zaczynają zacieśniać relację ze swoim adoptowanym dzieckiem między 2 a 6 miesiącem po adopcji. W tych trudnych miesiącach, zanim zaczną się do siebie zbliżać, nowe adopcyjne matki zazwyczaj nie proszą o pomoc. Obawiają się, że ludzie pomyślą, że nie są gotowe na bycie matką.
To wyjaśnia, dlaczego wiele nowych adopcyjnych matek boi się mówić, zwłaszcza psychologom i pracownikom socjalnym, jak trudno im było przystosować się do nowego życia. Myślą, że jeśli przyznają to na głos i zaczną mówić, ludzie będą wątpić w ich zdolności do opieki nad adoptowanym dzieckiem.
Nie ma wątpliwości, że depresja poadopcyjna jest trudnym doświadczeniem. Jednak może się jeszcze bardziej skomplikować, ponieważ biologiczni rodzice mają większe wsparcie i zrozumienie w swoim kręgu społecznym niż rodzice adopcyjni.
Krewni przybranej matki mogą nie rozumieć, dlaczego nie czuje się ona całkowicie szczęśliwa, kiedy wreszcie dostała to, czego chciała. W końcu trzyma dziecko w ramionach, więc dlaczego nie jest podekscytowana?
W konsekwencji rodzice adopcyjni, którzy przechodzą depresję poadopcyjną, cierpią w milczeniu i odczuwają wstyd. Nie chcą zawieść swoich rodzin. W rzeczywistości często zadają sobie te same pytania, które mogą stawiać ich krewni. Kiedy nie potrafią znaleźć odpowiedzi na te pytania, czują się nieodpowiedzialni i winni.
Depresja poadopcyjna i jej przyczyny
Co kryje się za wysokim odsetkiem rodziców cierpiących na depresję poadopcyjną? Większość rodziców adopcyjnych spędza lata, próbując zaadoptować dziecko, człowieka, którym mogą się zająć do końca życia. Zatem ich nadzieje, marzenia i pragnienia mogą prowadzić do nierealistycznych oczekiwań wobec tego, jak to będzie być rodzicami.
Przede wszystkim rodzice mogą czuć się winni za swoje ambiwalentne emocje. Z jednej strony kochają swoje nowe dziecko, ale z drugiej mogą czuć się urażeni lub źli, jeśli sytuacja nie mija się z ich oczekiwaniami.
Nierealistyczne jest przekonanie, że rodzice natychmiast nawiążą więź ze swoim adoptowanym dzieckiem. Zakochanie się w adoptowanym dziecku jest jak zakochanie się w partnerze.
Początkowa pasja i euforia powoli, ale stanowczo zanikają. Potem następuje powolny i trudny proces dostosowywania się do nowej osoby i jej codziennej obecności.
Jak radzić sobie z depresją po adopcji
Nie zawsze będzie łatwo dostosować się do zmian wynikających z adopcji dziecka. Istnieje jednak kilka kwestii, które mogą pomóc:
- Upewnij się, że masz wystarczająco dużo wolnego czasu, aby przebywać ze swoim nowym dzieckiem.
- Nie obwiniaj się za to, że nie chcesz żadnych wizyt. Zaakceptuj fakt, że może być Ci potrzebna pomoc. Fakt, że potrzebujesz pomocy, nie oznacza to, że jesteś złą matką lub ojcem. Ważne jest, aby uświadomić sobie, że robienie wszystkiego samodzielnie jest trudne.
- Spróbuj przedłużyć swój urlop macierzyński, na ile to możliwe.
- Wysypiaj się i uprawiaj ulubioną aktywność sportową. Udowodniono, że ćwiczenia fizyczne poprawiają nastrój.
- Zabierz swoje dziecko na spacer, aby spędzić czas razem, dobrze się bawić i wzmocnić więź.
- Nie bój się dzielić swoimi uczuciami. Zwróć się o pomoc do grup adopcyjnych lub zajrzyj na fora adopcyjne.
- Znajdź ludzi o podobnych doświadczeniach i pozwól im sobie służyć radą.
- Poproś rodzinę i przyjaciół, aby zrozumieli Cię i uszanowali Twoje nowe decyzje. Powiedz im, że masz swoje własne kryteria i że to Ty masz ostatnie słowo, jeśli chodzi o Twoje dziecko.
- Spędzaj czas ze swoim partnerem, jeśli go masz. Jeśli masz więcej dzieci, nie zaniedbuj ich i spędzaj z nimi czas.
- Zaakceptuj swoje błędy i nie bój się zawieść. Wszyscy jesteśmy tylko ludźmi. Nie jesteśmy idealni, co oznacza, że popełnianie błędów jako rodzicie jest całkowicie normalne.
Kilka słów na koniec
Jak widać, depresja poadopcyjna jest problemem, który w wielu przypadkach wynika z braku zrozumienia (zarówno od ludzi, którzy na nią cierpią, jak i od ich otoczenia). Rodzice adopcyjni mogą obawiać się, że ich nowe dziecko nie spełni ich oczekiwań, co może wywoływać smutek i poczucie beznadziejności.
Jeśli znajdziesz się w takiej sytuacji, najlepszą rzeczą, jaką możesz zrobić, jest zwrócenie się o pomoc do specjalisty. Nie wahaj się mówić o swoich problemach. Specjaliści zajmujący się zdrowiem psychicznym zrozumieją Twoją sytuację i pomogą Ci w każdy możliwy sposób.