Upór czy nieustępliwość: jaka jest różnica między nimi?

Upór i stanowczość są jak węgiel i diament. Pierwszy z tych terminów oznacza po prostu sztywne, całkowicie nieelastyczne przekonania, bez względu na okoliczności. Drugi to z kolei coś o wiele bardziej wartościowego.

Główna różnica między nimi polega na tym, że upór oznacza, że zrobisz wszystko po swojemu i nie będziesz przy tym słuchać nikogo innego. Z kolei stanowczość oznacza, że jesteś w pełni gotów stawić czoła przeciwnościom losu, ale jednocześnie jesteś otwarty na argumenty innych.

Jednak w niektórych przypadkach upór może być zaletą, a nie tylko wadą. Może działać jako doskonały dodatkowy składnik potrzebny do osiągnięcia trudnych celów. Jest to również ważne, jeśli chodzi o obronę wyznawanych przez siebie zasad lub pokonywanie trudności czekających na Ciebie po drodze do celu.

Problem polega na tym, że upór może jednak sprawić, że staniesz się głuchy i ślepy na fakty, idee i rzeczywistość, które są sprzeczne z tym, w co wierzysz. To właśnie tutaj znajdziesz prawdziwą różnicę między byciem upartym a stanowczym.

Nieustępliwość jest raczej wynikiem refleksji nad swoimi przekonaniami. Oczywiście nie oznacza to, że tracisz jakąś swoją pasję lub energię na coś. Jednak chodzi tutaj o to, że Twoje dążenia nie wygrywają jednak z logiką i rozumem. Ta otwartość umysłu jest istotną częścią tego, czym stanowczość odróżnia się od ślepego uporu.

Mimo tego istnieją jeszcze inne czynniki, które należy wziąć pod uwagę. Dowiedz się więcej na ten temat czytając dalszą część naszego dzisiejszego artykułu!

„Upór niszczy dobre rady”.
–Ali ibn Abi Talib–

Upór i jego podstawowe cechy

Upór nie jest pojęciem jednorodnym, istnieje bowiem wiele jego poziomów. Najniższym z nich są zwykłe kaprysy. Występują one bardzo powszechnie u dzieci, ponieważ wszystko, na czym im zależy, to jedynie ich własne pragnienia.

Tego rodzaju upór może być bardziej powszechnym zjawiskiem na tym wczesnym jeszcze etapie życia. Jednak każdy z nas może bez problemu zapewne wskazać wiele osób w o wiele starszym wieku, które działają w ten sam sposób. Innymi słowy, dorośli także miewają napady złości i zwykłe kaprysy.

Następny poziom to coś, co moglibyśmy nazwać „betonowym umysłem”. Dzieje się tak wtedy, gdy ktoś wpada na jakiś pomysł lub intencję. A następnie tkwi w nim na tyle mocno, że nic i nikt na tym świecie nie może tego zmienić. Zamiast próbować bronić swojej pozycji, po prostu odmawiają słuchania czegokolwiek, co jest sprzeczne z ich opinią lub celem.

Najwyższy poziom, na jaki może wkroczyć upór ma miejsce wtedy, gdy w umyśle danej osoby pojawia się obsesja. Następuje to wtedy, gdy ktoś czuje się niesamowicie wręcz pochłonięty przez jakąś ideę lub cel.

Może to prowadzić do fanatyzmu, a w niektórych przypadkach nawet do zaburzeń psychicznych. Jeśli chodzi o to, zdrowy rozsądek staje się wtedy całkowicie nieistotny, to swego rodzaju terra incognita. Takie osoby odmawiają słuchania czegokolwiek i kogokolwiek innego. W efekcie pozwalają temu swojemu przekonaniu całkowicie przejąć kontrolę nad jej myślami i czynami.

Charakterystyczne cechy nieustępliwości

Nieustępliwość lub inaczej rzecz ujmując stanowczość polega ogólnie rzecz biorąc na postępowaniu zgodnym z określoną opinią, celem lub uczuciem. Wywodzi się ona z intencjonalnego procesu refleksji, rozumowania, oceny i wyciągniętych dzięki temu wniosków. Ludzie są stanowczy, gdy po ocenie faktów oraz dowodów czują, że mogą takimi być i mieć rację.

Jedną z największych różnic dzielących upór od stanowczości jest to, że bycie nieustępliwym oznacza jednocześnie bycie jednak otwartym. Podjęcie określonej decyzji lub wybór określonej ścieżki nie oznacza jednak, że nie możesz z niej wrócić. Stanowczość polega na tym, że w razie potrzeby możesz zawsze zmienić jeszcze wybrany przez siebie kierunek.

Takie postępowanie wymaga siły woli, przekonania i wytrwałości. W grę wchodzi oczywiście pragnienie, ale idzie ono w parze z refleksją i intencją. Oznacza to także bycie odpowiedzialnym za swoje przekonania, a nie odwrotnie.

Bycie upartym oraz bycie stanowczym: dwie strony tej samej monety

Nieustępliwość to cnota, natomiast upór to problem. Ale granica między nimi nie zawsze jest jasna i klarowna. Co więcej, ludzie często są dumni z tego, że są zwyczajnie uparci. Uważają to za znak determinacji lub silnego charakteru. W rzeczywistości jest jednak zupełnie odwrotnie.

Upór oznacza ogólnie rzecz biorąc, że ludzie nim ogarnięciu odmawiają słuchania. A wszystko dlatego, że tak naprawdę w głębi duszy nie są pewni swoich przekonań. Nie analizują opinii swoich, ani też innych ludzi, ponieważ boją się odkryć, że się mogą mylić.

Z kolei nieustępliwość wiąże się z logiką i rozumem. Z kolei upór dotyczy odrzucania wszelkich opinii innych osób. Uparci ludzie nie będą analizować żadnych danych, ani faktów, ponieważ tak naprawdę nawet tego nie chcą.

Upór odcina Cię i blokuje wszelką komunikację. To cecha ludzi słabych, a nie silnych. Uparci ludzie chowają się za swoimi stałymi i niezmiennymi opiniami, ponieważ boją się niepewności i zmian. Ostatecznie upór i stanowczość są dwiema stronami tej samej monety, a główną różnicą jest tylko ogólna perspektywa.

Upór i stanowczość to dwie strony tej samej monety. Bycie upartym oznacza niezwruszone tkwienie przy swoim i niesłuchanie przy tym rozumu. Z kolei  stanowczość oznacza również trwanie przy własnych przekonaniach, ale z jednoczesną gotowością do słuchania argumentów i zmiany wybranego kierunku działania.