Znaczenie uzdrowienia siebie przed urodzeniem dzieci

Uzdrowienie siebie przed urodzeniem dzieci jest niezbędne dla ich pełnego dobrostanu. Dlatego najlepszą rzeczą, jaką możesz zrobić, to dbać o siebie, chronić się przed krzywdą i szanować siebie oraz innych. Jednak może to nie być tak proste, jak mogłoby się wydawać na pierwszy rzut oka. Jakie jest znaczenie uzdrowienia siebie przed urodzeniem dzieci?

Większość z nas chce dla swoich dzieci jak najlepiej, ale samo pragnienie nie wystarczy. Na przykład do zbudowania kosza potrzebna jest wiklina. Możesz jednak nie zdawać sobie sprawy z braku tego materiału, zwanego inaczej stylem przywiązania, i tego, w jaki sposób przekażesz go swoim dzieciom.

To druzgocące widzieć, jak dorośli cierpią emocjonalnie z powodu stylu przywiązania rodziców lub innych zaistniałych problemów. Co więcej, nasze zdrowie psychiczne zaczyna się na długo przed poczęciem. Biorąc pod uwagę ten fakt, zbadajmy głębiej ten temat.

Zmiany psychiczne zachodzące w czasie ciąży

Na poziomie psychicznym w czasie ciąży zaczynasz stwarzać przestrzeń dla dziecka. Dinora Pines, brytyjska lekarka, przeanalizowała ten proces. Zdefiniowała trzy różne etapy ciąży:

• Pierwszy etap. Od poczęcia do pierwszych ruchów płodu (18 tygodni). Matka na tym etapie odczuwa sprzeczne uczucia, oceniając, czy to dobry moment na zostanie mamą, czy sobie poradzi itp. Tego typu wątpliwości są normalne, o ile nie kolidują z jej codziennym życiem.
• W drugim etapie, który również jest kluczowy, znacznie bardziej rozwija się u kobiety poczucie macierzyństwa. Etap ten występuje między pierwszymi ruchami płodu, aż do około 34. tygodnia. Na tym etapie kobieta zauważa w sobie obecność dziecka. Zaczyna także przypominać sobie swoją relację z własną matką i to, jak te role zmieniały się przez całe jej życie. Sama zaczyna budować rolę matki i zastanawia się, czy będzie ona podobna, czy też przeciwna do tej, jaką miała jej matka. Dzieje się to stopniowo, w miarę jak rozwija się jej kompletna wizja relacji z matką.
• W trzecim etapie, od 34. tygodnia aż do porodu, pojawiają się myśli związane z czasem porodu. W tym czasie kobieta może odczuwać większy niepokój. Jej mentalna reprezentacja tego, jakie będzie dziecko i jak będzie wyglądało życie z nim, zaczyna być bardziej stabilna.

Znaczenie uzdrowienia siebie dla zdrowia psychicznego dziecka

Badacze Zeanah i Benoit twierdzą, że to, co dzieje się na tym ostatnim etapie, jest kluczowe. W swoim badaniu zaobserwowali, że gdy poród był traumatyczny lub oczekiwania matki nie zostały spełnione, jej reprezentacje mentalne załamały się. W rezultacie musiała nastąpić złożona psychologiczna readaptacja.

Z drugiej strony, gdy reprezentacje mentalne były zrównoważone (nie były aż tak wyidealizowane lub wszystko poszło zgodnie z oczekiwaniami), dzieci w pierwszym roku życia rozwijały się pewniej i bezpieczniej. Dlatego też, jeśli matka jest bardziej świadoma rozwoju swojego dziecka, jest bardziej prawdopodobne, że od samego początku lepiej wcieli się w swoją rolę.

Ciąża to kluczowy moment, aby dokonać przeglądu historii naszych więzi międzyludzkich. Dlatego też czas przed poczęciem dziecka jest idealnym momentem dla przyszłych rodziców, aby przyjrzeć się własnej historii i rozwiązać wszystko, co wymaga uwagi, a także zdecydować, czy chcą utrwalić role, których sami doświadczyli, czy też nie.

Style przywiązania są kluczem do uzdrowienia

Styl przywiązania decyduje o poczuciu bezpieczeństwa lub jego braku we wczesnych latach życia człowieka. Proces ten pierwotnie zachodzi w dzieciństwie. Twoimi postaciami przywiązania byli Twoi rodzice lub główni opiekunowie.

W rezultacie Twój sposób nawiązywania relacji i okazywania miłości opiera się na Twoich relacjach z rodzicami. Będziesz kochać w taki czy inny sposób, w zależności od tego, jak oni Cię kochali. To całkowicie kształtuje historię Twoich relacji, a co za tym idzie – historię Twoich dzieci.

Istnieją cztery style przywiązania: przywiązanie bezpieczne, przywiązanie lękowe, przywiązanie unikające i przywiązanie zdezorganizowane. Jeden styl jest bezpieczny, a pozostałe trzy są niepewne.

Jeśli masz niepewny styl przywiązania i nie pracujesz nad nim terapeutycznie, przekażesz go swoim dzieciom poprzez sposób, w jaki zapewniasz im ochronę i autonomię. Rzeczywiście, to właśnie połączenie tych dwóch elementów sprzyja rozwojowi bezpiecznej lub niepewnej więzi u dzieci.

Chociaż większość rodziców pragnie zachęcać swoje dzieci do bezpiecznego przywiązania, tylko około 50–60 procent populacji sama je posiada. Styl unikający posiada 20 procent populacji, styl lękowy – 15 procent, a styl zdezorganizowany – od pięciu do dziesięciu procent.

Style przywiązania, a znaczenie uzdrowienia siebie

• Bezpieczny styl przywiązania jest dostępny, dostosowany i dostrojony do potrzeb dziecka. Jest tam miejsce na emocje i samodzielność dziecka.
• Osoby o unikającym stylu przywiązania czują się niekomfortowo w relacjach ze swoimi emocjami. W rzeczywistości mają tendencję do odłączania się od swojego świata emocjonalnego i niewielkiej więzi z dziećmi. W takich sytuacjach prywatność, uczucia i poczucie bezpieczeństwa są poważnie zagrożone.
• Rodzic o lękowym stylu przywiązania nie jest konsekwentny w sposobie reagowania na potrzeby dziecka. Z reguły jest on niezwykle zaangażowany i chce dobrze wywiązywać się ze swojej roli, ale nie zawsze zapewnia dziecku tyle uwagi emocjonalnej, ile wymaga dana sytuacja. W rezultacie dzieci dorastają w środowisku niepewności. Powoduje to, że zarówno dzieciom, jak i dorosłym brakuje stabilności.
• Wreszcie, w przypadku zdezorganizowanego przywiązania, główny opiekun powoduje u dziecka wielkie zamieszanie i przerażenie. Zwykle dziecko nie otrzymuje niezbędnej ochrony i czuje się wyjątkowo bezbronne. Rodzice często popadają w uzależnienia lub mają poważne problemy psychiczne. Generują u dziecka ciągłe uczucie strachu.

Jak widać, ważne jest, aby właściwie określić swój styl przywiązania i pracować nad dziedzinami, które wymagają uwagi. Znaczenie uzdrowienia siebie przed narodzinami dziecka to coś, co należy stale podkreślać. Tylko w ten sposób możesz mieć pewność, że nie powielisz nieprzystosowawczych wzorców w swoich relacjach jako partner, przyjaciel lub krewny. Co więcej, nie przekażesz swoim dzieciom emocjonalnego dziedzictwa, które obciąży je na całe życie.