Zadania żałobne Williama Wordena - 4 kroki do uzdrowienia

Żałoba to dobrze zbadane zjawisko. William Worden, specjalista w tej dziedzinie, proponuje model zadaniowy, a nie etapowy. Czyni on osobę w żałobie odpowiedzialną za własny proces i spycha na drugie miejsce efekty płynące z upływu czasu.

Zadania żałobne Williama Wordena ustanowiły nowe podejście do procesu żałoby. Żałoba został pomyślany jako proces podzielony na etapy, przez które musiała przejść osoba dotknięta jakąś stratą. Koncepcja żałoby etapowej nadaje jednak żałobnikom rolę bierną. Ma to potem istotne konsekwencje i prowadzi do rozwoju żałobnych komplikacji.

Często proces straty wiąże się z okresem żałoby. Postrzeganie żałoby jako procesu składającego się z etapów, a nie zadań, zmniejsza zaangażowanie dotkniętej osoby. W takim podejściu niejako rozumie ona, że wyniki tego procesu są w dużej mierze wynikiem samego upływu czasu.

W opozycji do takiego podejścia William Worden, jeden z najbardziej uznanych specjalistów w procesach żałoby i straty, proponuje coś całkiem innego. Opracowuje serię etapów, przez które poszczególne osoby przechodzą jako aktywni uczestnicy własnego procesu. Prowadzi to do rozwoju zdrowej żałoby i zapobiega przejściu tego procesu w stan przewlekły.

Co to jest strata?

Nawet najbardziej pozytywne zmiany w życiu nie są wolne od strat. Weźmy za przykład choćby awans zawodowy, który wiąże się z utratą poprzedniej pracy. Albo zostanie rodzicem, kiedy trzeba się pożegnać z życiem wolnym od dużej liczby obowiązków.

Ogólnie rzecz biorąc, straty ludzkie w dzisiejszym społeczeństwie można sklasyfikować w następujący sposób:

• Straty osobiste powodu śmierci ukochanej osoby.
• Zmniejszona funkcjonalność. Chodzi tu o straty związane ze zdrowiem fizycznym i / lub psychicznym.
• Straty związane z pracą, a tym samym straty związane z jedną z ról pełnionych w życiu codziennym.
• Szkody spowodowane wojnami i / lub klęskami żywiołowymi.
• Kradzież cennych przedmiotów.
• Rozłąki w związkach, rozwody.
• Itp.

Co to jest żałoba?

Żałoba lub żal to nieodłączny proces, który polega na przejściu do nowego etapu już bez przedmiotu straty (w tym przypadku będziemy się odnosić do utraty ukochanej osoby). Żałoba generuje cały szereg reakcji biologicznych, emocjonalnych i behawioralnych. Ułatwiają one adaptację do środowiska i rozwój nowych ról w życiu pozbawionym obecności zmarłego.

Kilku autorów skupiło się na badaniu żałoby i jej organizacji według etapów lub faz. W tym przypadku William Worden opracowuje szereg zadań dla osób, które muszą przejść przez ten okres. Taka aktywna rola osoby nie zaprzecza jednak faktowi, że żałoba jest procesem czasochłonnym.

4 żałobne zadania Williama Wordena

Zadania żałobne Williama Wordena obejmują akceptację rzeczywistości straty, przystosowanie się do środowiska bez tego, co straciliśmy. Ponieważ żałoba jest procesem, a nie stanem, zadania żalu obejmują przetwarzanie poznawcze tej nowej rzeczywistości.

To przygotowuje do radzenia sobie z określonymi okolicznościami i akceptacji doświadczenia straty. Pomaga w przystosowaniu się do innego i mniej pożądanego świata niż poprzedni.

Zadania żałobne: zaakceptowanie rzeczywistości straty

Kiedy ktoś umiera, nawet z przyczyn naturalnych, pojawia się poczucie nierealności. Pierwszym zadaniem żałobnym byłoby zmierzenie się z rzeczywistością śmierci danej osoby. Również z faktem, że jej ponowne spotkanie jest niemożliwe, przynajmniej w tym życiu.

To ostatnie zadanie odnosi się do faktu, że po stracie często zdarza się, że mylimy zmarłego z innymi ludźmi na ulicy, a nawet rezerwujemy dla niego miejsce przy stole na uroczystości rodzinnej.

Podobnie niektórym osobom trudno jest wykonać to pierwsze zadanie z powodu nierealnych myśli o odwracalności śmierci.

Zadania związane z żałobą: przepracowanie bólu po stracie

Fizyczny, emocjonalny i behawioralny ból w procesie żałoby jest rzeczywisty. Jeśli ten ból nie zostanie rozpoznany, przejawi się w inny sposób, powodując nieprawidłowe zachowanie i problemy fizyczne i psychiczne. Nie każdy odczuwa ból z taką samą intensywnością, ale można też stracić kogoś, z kim byłeś bardzo blisko i nie odczuwać bólu.

Człowiek jest zwykle nieprzygotowany na wir emocji, który go wciąga w tym procesie. I dotyczy to nawet tych osób, które spodziewały się straty.

Jednak trwanie w zaprzeczeniu straty przegranej w dłuższej perspektywie uniemożliwia wyjście z żałoby. Ludzie, którzy świadomie unikają bólu, również go nie odpuszczają. Wsparcie psychologiczne jest niezwykle ważne w przypadkach, gdy ktoś utknie na tym zadaniu.

Zadania żałobne: przystosowanie się do otoczenia bez ukochanej osoby

Przystosowanie się do otoczenia bez ukochanej osoby wiąże się zarówno z zadaniami zewnętrznymi, jak i wewnętrznymi. Chodzi tu o przystosowanie dotyczące tego, w jaki sposób śmierć bliskiej osoby wpływa na nasz wizerunek, wartości, przekonania itp. Oraz przystosowanie zewnętrzne związane z zadaniami codziennego życia zmarłej osoby.

Jeśli chodzi o przystosowanie wewnętrzne, żałobnicy muszą dostosować w procesie żałoby swoją osobistą tożsamość. Odnosi się nie tylko do postrzegania siebie jako wdowców, rodziców, którzy stracili dziecko itp. Raczej odnosi się do tego, jak strata wpłynęła na twoje duchowe przekonania i system wartości.

Ważne są również osobiste umiejętności i obowiązki po stracie bliskiej osoby. Na przykład obowiązki realizowane wcześniej przez osobę, która odeszła, muszą teraz zostać przejęte przez osobę w procesie żałoby.

Zadania żałobne: znajdź więź ze zmarłą osobą i kontynuuj życie

Jest to ostatnie z zadań żałobnych zaproponowanych przez Williama Wordena. Opisuje ono i zaspokaja potrzebę znalezienia trwałej więzi z ukochaną osobą, która odeszła. A jednocześnie pozwala na ustalenie nowych wzorców zachowań dostosowanych do rzeczywistości życia bez tej osoby.

Mogą istnieć różne sposoby na zachowanie więzi z ukochaną osobą. Wśród nich wyróżniają się następujące:

• Część garderoby ukochanej osoby, która czyni ją wyjątkową.
• Szczególna fotografia.
• Album rodzinny ze zdjęciami.
• Krótki film.
• Itp.

Jest to jedno z najtrudniejszych zadań. Konsekwencje niewykonania tego zadania przełożyłyby się bowiem na zatrzymanie się w czasie, kiedy ta osoba jeszcze żyła. Takie zakotwiczenie w przeszłości powodowałoby również nie dostrzeganie wymagań stawianych przez otoczenie w chwili obecnej.

Dzieje się tak, gdy ktoś tak bardzo przywiązuje się do relacji, którą miał z ukochaną osobą, że nie pozwala mu to na nawiązanie innych, nowych relacji. W takiej sytuacji konieczna jest interwencja psychologiczna.

Żałoba jest w istocie potrzebą adaptacji, więc napotkanie pewnych trudności w nawiązywaniu więzi z otoczeniem jest normalne. Problem pojawia się wtedy, gdy procesy te stają się przewlekłe i nie pozwalają jednostce na rozwój osobisty, co prowadzi do różnych problemów psychologicznych.