Techniki psychologiczne dla uspokajania nerwowego dziecka

Płaczące dziecko - techniki

Rodzicielstwo jest czasem skomplikowanym zadaniem, szczególnie kiedy emocje twojego dziecka wymykają się spod kontroli. Mając nerwowe dziecko dostrzegasz jego cierpienie i starasz się robić co w twojej mocy, by je uspokoić. Dzisiaj prezentujemy Ci 3 skuteczne techniki psychologiczne pomocne podczas uspokajania rozdrażnionego i zdenerwowanego dziecka.

Techniki te mogą się okazać bardzo pomocne w życiu codziennym oraz w sytuacjach kryzysowych.

Techniki psychologiczne w uspokajaniu dziecka: co warto rozważyć

  • Niektóre techniki będą bardziej użyteczne niż inne. Dużo zależy od osobowości Twojej i Twojego dziecka oraz od relacji między Wami. Dlatego warto jest spróbować różnych technik, aby znaleźć tę, która najlepiej działa dla Ciebie.
  • Zachowanie spokoju podczas tego procesu jest absolutnie niezbędne. Jeśli Twoje dziecko jest wyprowadzone z równowagi albo niespokojne to potrzebuje od Ciebie sygnałów o tym, że wszystko będzie dobrze. Aby zachować spokój możesz spróbować głębokich oddechów lub medytacji, nim zaczniesz uspokajać swoje dziecko.
  • Pamiętaj o tym, że każda technika, nieważne jak dobra, do skutecznego działania wymaga naszej cierpliwości. Techniki, które redukują stres, czy uspokajają Twoje dziecko to żadna magia. Czasem napływ emocji będzie zbyt intensywny. W takich sytuacjach twoim zadaniem jest przeczekanie burzy i wspieranie dziecka.

Płacząca mała dziewczynka

Technika nr 1: nadaj imię emocjom

Radzenie sobie z niekontrolowanymi emocjami to powszechny problem wielu dzieci. Postrzegają te odczucia jako bardzo potężne, a nawet przerażające. Nasza pierwsza psychologiczna sztuczka polega na rozbrojeniu niepokoju dziecka.

Metoda działania tej techniki jest dość prosta. Zasugeruj swojemu dziecku, aby nadało śmieszne imię odczuwanym przez nie nieprzyjemnym emocjom. Ważne, aby to imię było tak nieszkodliwe, jak tylko to możliwe.

Kiedy już twoje dziecko znajdzie imię, które je zadowala w kolejnym kroku jest przegonienie emocji. Jeśli twoje dziecko nazwie swoje emocje “Henio”, mogą używać następujących zwrotów:

  • Henio daj mi spokój!
  • Henio przestań mnie męczyć!

Nadając swoim uczuciom zabawne imię oraz bezpośrednio go używając, Twoje dziecko odbiera władzę odczuwanym emocjom. Wówczas będzie mogło uspokoić się znacznie szybciej.

Technika nr 2: słuchaj swojego dziecka

Kiedy ktoś mówi Ci o swoich problemach, naturalnym odruchem jest pomoc w ich rozwiązaniu. Ten impuls nie jest jednak przydatny, kiedy mamy do czynienia z dziećmi. Postępują one mniej racjonalnie niż dorośli, więc używanie logiki do wyjaśnienia im, że wszystko będzie dobrze, nie zawsze działa tak, jakbyśmy się tego spodziewali.

Próba pokazania, czy wyjaśnienia dziecku, że nic złego się nie dzieje, może w efekcie spowodować, że stanie się ono jeszcze bardziej nerwowe. Zamiast tego, postaraj się aktywnie wysłuchać jego żalów okazując przy tym uczucie. Możesz wówczas tulić je do siebie, lub całować. Na ogół, jeśli Twoje dziecko będzie miało poczucie, że zostało wysłuchane i jest bezpieczne, jego obawy rozpłyną się niemal natychmiast.

Ojciec i syn

Technika nr 3: daj dziecku coś na pocieszenie

Różne badania dowodzą, że możliwe jest powiązanie przedmiotu z konkretnymi emocjami. Jeśli więc Twoje dziecko ma ulubionego pluszaka, albo na przykład kocyk to możesz wykorzystać je w uspokajaniu pociechy.

Najnowsze badania wykazały, że sypianie z pluszakiem pomaga zwalczać koszmary u dzieci. Ta sama zasada ma zastosowanie w różnych innych sytuacjach. Jeśli twoje dziecko boi się pierwszego dnia w szkole, być może warto pozwolić mu zabrać ze sobą coś, co je rozweseli? Jeśli przedmiot ten jest dostatecznie mały, inne dzieci nawet nie zauważą, że ma go ze sobą.

Ta technika działa jeszcze lepiej, kiedy wytłumaczysz swojemu dziecku dlaczego tak robicie. Zaproponuj mu, by wybrało sobie zabawkę, czy przedmiot, który pomoże mu w trudnych chwilach. Dzięki temu Twoje dziecko bardziej zaangażuje się w ten proces tym samym zwiększając jego skuteczność.

Bibliografia

Wszystkie cytowane źródła zostały dokładnie sprawdzone przez nasz zespół, aby zapewnić ich jakość, wiarygodność, trafność i ważność. Bibliografia tego artykułu została uznana za wiarygodną i posiadającą dokładność naukową lub akademicką.

  • Aldana, M. (2009). Los trastornos de ansiedad en niños y adolescentes: particularidades de su presentación clínica. PSIMONART: Revista Cientifica, Instituto Colombiano del Sistema Nervioso2(1), 93-101.
  • Céspedes, A. (2007). Niños con pataleta, adolescentes desafiantes. Como manejar los trastornos de conducta en los hijos. Ed Vergara, Chile.
  • Shapiro, L. E. (2002). La salud emocional de los niños (Vol. 16). Edaf.
Scroll to Top