Søren Kierkegaard - opowieść o egzystencjalistycznym filozofie i pisarzu
Søren Kierkegaard był duńskim filozofem, teologiem, pisarzem i krytykiem kultury. Urodził się w 1813 w Danii, zmarł w 1855. Wywarł duży wpływ na egzystencjalizm i teologię protestancką w XX wieku. Był pisarzem ugruntowanym w działalności intelektualnej i artystycznej. Jego twórczość przekraczała granice filozofii, teologii, psychologii, krytyki literackiej, literatury dewocyjnej i beletrystyki.
Mocne przemówienia Sørena Kierkegaarda społecznie krytykowały i odnawiały wiarę chrześcijańską w chrześcijaństwie. W tym samym czasie wniósł wiele oryginalnych myśli koncepcyjnych. Jego wkład w rozwój modernizmu jest równie ważny jak jego stylistyczne eksperymenty. Poza tym jego żywe przedstawienie postaci biblijnych podkreśla ich współczesne znaczenie.
Co najważniejsze, kluczowe koncepcje, które wymyślił, zostały zbadane przez myślicieli na całym świecie. Od tego czasu jego interwencje we współczesną politykę duńskiego Kościoła i jego żarliwe próby ożywiły wiarę chrześcijańską. Czy wiesz, że Søren Kierkegaard był outsiderem w historii filozoficznej? Świat obecnie uważa tego autora religijnego za pierwszego egzystencjalistę.
Pisał teksty krytyczne o religii, chrześcijaństwie, moralności, etyce, psychologii i filozofii religijnej. Oczywiście w nowatorskich pracach Kierkegaarda widać zamiłowanie do metafory, ironii i przypowieści. Co więcej, znaczna część jego pracy filozoficznej dotyczy kwestii życia jako „pojedyncza jednostka”.
Przede wszystkim stawia konkretną ludzką rzeczywistość nad abstrakcyjnym myśleniem i podkreśla wagę osobistego wyboru i zaangażowania. Był całkowicie przeciwny krytykom literackim definiującym idealistycznych intelektualistów i filozofów swoich czasów.
Co najważniejsze, zaatakował literackie, filozoficzne i kościelne instytucje swoich czasów za błędne przedstawianie najwyższego zadania ludzkiej egzystencji. Mianowicie stawanie się sobą w sensie etycznym i religijnym jako coś tak łatwego, pozornie osiągniętego. Sedno pracy Sørena Kierkegaarda tkwi w nieskończonych wymaganiach i uciążliwych trudnościach egzystencji religijnej.
Czym właściwie jest egzystencjalizm?
Egzystencjalizm odnosi się do różnych filozofii, najbardziej wpływowych w Europie kontynentalnej od około 1930 do połowy XX wieku. Søren Kierkegaard jako pierwszy wspomniał o takich teoriach sto lat temu. Nic dziwnego, że świat zna go jako „ojca egzystencjalizmu”.
Filozofie te omawiają interpretację ludzkiej egzystencji w świecie, podkreślając jej konkretność i problematykę. Według egzystencjalizmu istnienie jest zawsze jednostkowe i indywidualne. Istnienie jest zawsze moim istnieniem, Twoim istnieniem. Co najważniejsze, istnienie jest przede wszystkim problemem istnienia lub jego sposobu istnienia.
Dlatego jest to także badanie znaczenia Bycia. Nieustannie styka się to z różnymi możliwościami, wśród których jest istnienie. Na przykład jednostka ludzka musi wybrać, do czego musi się zobowiązać. Ponieważ te możliwości są konstytuowane przez relacje jednostki z rzeczami i z innymi, istnienie jest byciem-w-świecie.
Na przykład byciem w konkretnej i historycznie zdeterminowanej sytuacji, która ogranicza lub warunkuje wybór. Tak więc, według Martina Heideggera, definiujemy ten „byt”, ponieważ istniejmy lub jesteśmy w świecie, zamieszkując go. Podobnie, wychodząc od takich podstaw, egzystencjalizm obiera różne i przeciwstawne kierunki. Nalega na transcendencję Bycia w odniesieniu do istnienia.
Zresztą czyniąc transcendencję początkiem lub fundamentem istnienia, przybiera formę teistyczną. Z drugiej strony egzystencjalizm utrzymuje, że ludzka egzystencja stanowi główny problem. W konsekwencji projektuje się z absolutną wolnością, tworząc się sam.
Istnienie uznaje się samo jako funkcję Boga. W związku z tym teoria Kierkegaarda przedstawia się jako radykalny ateizm. Albo może nalegać na skończoność ludzkiej egzystencji. Na przykład mówi o ograniczeniach związanych z możliwościami projekcji i wyboru. Jako taki egzystencjalizm przedstawia się jako humanizm.
Polemiczne życie religijne Sørena Kierkegaarda
Za życia Sørena Kierkegaarda istniał prosty schemat religijny składający się z dwóch etapów. Fundamentalne rozróżnienie dotyczy teraz obiektywności i subiektywności, z dwoma przykładami każdego z nich. Po pierwsze, obiektywność to termin określający zajmowanie się tym, co jest wokół nas. Zwalnia się z mozolnego wewnętrznego zadania bycia jaźnią w sensie etniczno-religijnym.
Na przykład postawa estetyczna i projekt filozofii spekulatywnej. Celem jest filozofia heglowska, która za najwyższe ludzkie zadanie uważa osiągnięcie wszechstronnej, absolutnej wiedzy. Twierdzi jednak, że filozofia spekulatywna nie może nawet dotrzymać swoich obietnic. Jednak sama idea, że myśl powinna być bez założeń, jest założeniem samym w sobie.
W ten sposób system nigdy nie jest w stanie sam się uzupełnić. Cel wiedzy obiektywnej jest uzasadniony, ale nigdy nie może być bardziej przybliżony. Rzeczywistość jest systemem dla Boga, ale nie dla każdego poznającego człowieka. Po drugie, filozofia spekulatywna zapewnia to, co obiecuje. Stawanie się w ten sposób jaźnią nazywane jest egzystencją, wnętrzem i podmiotowością. To wykorzystanie istnienia dla skończonej, ludzkiej jaźni, która zawsze się rozwija.
Później stało się to narodzinami ruchu egzystencjalnego Sørena Kierkegaarda . Te tryby podmiotowości nie są etapami etycznymi i religijnymi. Nie staje się jaźnią po prostu poprzez udaną socjalizację. Poza tym duński filozof traktuje etykę jako już zrekontekstualizowaną w kontekście religijnym, a nie społecznym.
Dlatego dwa tryby podmiotowości etniczno-religijnej to „Religijność A” i „Religijność B”. Ta ostatnia okazuje się być chrześcijaństwem. To nie dowodzi, że ta pierwsza to jakaś inna światowa religia. Jest to raczej ogólny warunek konieczny dla każdej konkretnej religii. Jako taka jest dostępna niezależnie od objawienia, które można znaleźć w świętych pismach każdej religii.
Kontrowersje stojące za jego pismami
„Chrześcijaństwo domaga się ukrzyżowania intelektu . ”
-Søren Kierkegaard-
Søren Kierkegaard był nie tylko filozofem, ale także teologiem. Poza tym był egzystencjalistą, wariacją zarówno ateistyczną, jak i teistyczną. Kierkegaard był krytykiem literackim, teoretykiem społecznym i humorystą. Wreszcie był psychologiem, poetą i pisarzem. Napisał wiele utworów w swoim życiu, w tym powieść z 1846 roku pod tytułem: Dwa wieki: przegląd literacki.
Osobliwy styl Sørena Kierkegaarda obejmuje zaskakujący wachlarz różnych punktów widzenia narracji i dyscyplinarnych tematów. Należą do nich powieści estetyczne, prace psychologiczne, polemiki chrześcijańskie i przedmowy satyryczne. Wreszcie recenzje literackie, przemówienia i notatki filozoficzne.
Søren Kierkegaard powiedział, że jego pisma jako całość są religijne, należą do tradycji prorockich. Przekonania religijne są obecnie podstawą krytyki wyznających je wspólnot religijnych. Dlatego teologie, na które miał wpływ Kierkegaard, wykraczają poza afirmację metafizyczną i instrukcje etyczne do krytyki pobożności z samozadowolenia.
W filozofiach egzystencjalnych zachowany jest element krytyki. Ale jest to sprzeczne z formami życia społecznego, które nie traktują ludzkiej egzystencji wystarczająco poważnie. Dlatego Nietzsche skarży się, że współcześni nie traktują śmierci Boga wystarczająco poważnie. Podobnie Kierkegaard narzeka, że chrześcijanie nie traktują Boga poważnie.
Podobnie niemiecki fenomenolog Heidegger krytykuje ludzi, którzy ułatwiają sobie życie, robiąc to, co „oni” chcą. Poza tym Jean-Paul Sartre , przywódca ateistycznego egzystencjalizmu, również atakuje ich za oddawanie się „złej wierze”.
Mamy nadzieję, że kontrowersyjne życie, filozofie i pisma egzystencjalne Sørena Kierkegaarda naprawdę Cię zainspirują. Krótko mówiąc, Kierkegaard był najbardziej płodnym pisarzem duńskiego Złotego Wieku.