Samookaleczanie - jak sobie z nim radzić?

Samookaleczanie jest czasami dla niektórych osób jedynym sposobem na radzenie sobie ze swoimi problemami. Próbują one wyrazić swoje uczucia, których nie potrafią ująć w słowa oraz dać ujście emocjonalnemu bólowi. Jednak dla ludzi, którzy ranią samych siebie, ten ból zawsze powraca, podobnie jak samookaleczanie. Dlatego tak ważne jest znaleźć inne drogi do lepszego samopoczucia.

Jest to zachowanie, mechanizm ucieczki, które służy wyrażaniu siebie i prowadzi do lepszego samopoczucia. Rany na swoim ciele to jedyny sposób na radzenie sobie z uczuciem smutku, nienawiścią, poczuciem winy czy gniewem. Jednakże ta ulga nie trwa długo. Co więcej, skrytość oraz samookaleczanie naznaczone poczuciem winy wpływa również na rodzinę danej osoby oraz na relacje międzyludzkie.

Samookaleczanie i jego rodzaje

Ten impuls zadawania sobie ran może być spełniony na różne sposoby. Te z najpowszechniejszych to: przypalanie, cięcie lub drapanie skóry, uderzanie głową lub inną częścią ciała, przekłuwanie skóry lub wbijanie w nią różnych przedmiotów, uniemożliwianie ranom gojenie się, zażywanie substancji toksycznych. Inne, mniej popularne sposoby na samookaleczanie to upijanie się, niebezpieczne prowadzenie samochodu czy nieodpowiednie zażywanie leków.

Samookaleczanie i jego objawy

Objawy ostrzegające członków rodziny czy przyjaciół mogą włączać:

Niewyjaśnione zranienia, blizny, przypalenia, szczególnie w okolicach nadgarstków, klatki piersiowej, ramion i ud. Ponadto plamy krwi na ubraniu czy łóżku, ukryte noże, igły, szkło czy inne ostre przedmioty. Osoby praktykujące samookaleczanie często ulegają wypadkom, co zawsze tłumaczą swoją niezdarnością.   Poza tym noszą ubiór z długim rękawem i długimi nogawkami, nawet kiedy jest gorąco. Zwykle wolą spędzać czas w samotności, zamknięci w łazience czy sypialni, cierpią na izolację i są bardzo drażliwi.

Samookaleczanie – co robić?

• Pierwszym krokiem jest zwierzenie się komuś i porozmawianie o tym, co się dzieje. Z początku taka osoba może obawiać się mówić, jednak to też często ulga, podzielenie się swoimi problemami. Aby rozmawiać o samookaleczaniu, dana osoba musi skoncentrować się na swoich uczuciach oraz wyrażać się w sposób, który jest dla niej najwygodniejszy.
• Następnym posunięciem jest udanie się do profesjonalnej pomocy oraz zaprzestanie samookaleczania. Z pomocą terapeuty dana osoba może zrozumieć dlaczego zadaje sobie rany. Dlatego też tak ważne jest zrozumienie przyczyn samookaleczania i aby tego dokonać, należy popracować nad świadomością emocjonalną.
• Trzecim krokiem jest znalezienie nowych metod radzenia sobie z problemami, takimi jak wyrażanie bólu czy intensywnych emocji. Należy znaleźć techniki, która będą nas uspokajać i uwalniać napięcie.

Profesjonalne leczenie

Znalezienie właściwego terapeuty może zabrać trochę czasu. To, co jest istotne, to znalezienie specjalisty, który leczył już wcześniej samookaleczanie, a przede wszystkim takiego, który wzbudza nasze zaufanie.