Rozgłaśnianie myśli: dlaczego możesz czytać w mojej głowie?

Rozgłaśnianie myśli to zmiana, na którą cierpią osoby ze schizofrenią. Jej cechą charakterystyczną jest przekonanie, że inni mogą czytać wszystko, co myślą i czują. To jest problem, który powoduje wielkie cierpienie.

Napisane i zweryfikowane przez psycholog Valeria Sabater.

Ostatnia aktualizacja: 10 grudnia, 2021

Rozgłaśnianie myśli określa rodzaj zaburzenia i bardzo powszechną osobliwość u pacjentów cierpiących na schizofrenię. Są to sytuacje, w których człowiek myśli, że inni czytają w jego myślach. Pacjent przeżywa to doświadczenie w sposób niepokojący i desperacki. Czuje się tak, jakby każdy mógł nagle wejść do jego umysłu kiedy zechce.

Zaburzenia myśli budują podłoże zaawansowanej patologii u osoby ze schizofrenią. Ta trudność w jasnym, logicznym i elastycznym rozumowaniu nie występuje jednak w większości przypadków.

Aby lepiej to zrozumieć, wyobraźmy sobie przez chwilę ludzki umysł jako skończoną układankę, w której każdy element idealnie pasuje. Osoba ze schizofrenią cierpi na chorobę mózgu, w której ta układanka ulega rozerwaniu. I wszystkie elementy się rozsypują i są nie na miejscu. Rozgłaśnianie myśli należy do objawów, które odzwierciedlają ten brak uporządkowania.

Pacjent traci zdolność logicznego myślenia. Dlatego jego myśli załamują się, popadają w niespójność, w delirium. A nawet w niemożność wyrażenia słowami tego chaosu, jaki panuje w jego wewnętrznym wszechświecie.

Czym jest rozgłaśnianie myśli ?

Rozgłaśnianie myśli jest nawracającym zaburzeniem u pacjentów ze schizofrenią lub innymi poważnymi problemami zdrowia psychicznego. Kiedy ktoś wykazuje tę zmianę, często wypowiada takie zdania: „Nie muszę z tobą rozmawiać, ponieważ już wiesz, o czym myślę. Wszystko, co przechodzi przez moją głowę, może zobaczyć każdy ”.

Zjawisko wchodzi w zakres tak zwanych zaburzeń doświadczania myśli (doświadczaniem siebie) lub zmianami właściwości myśli (Higueras i in., 2005). Są to bardzo wyczerpujące sytuacje, w których pacjent czuje, że jego świat wewnętrzny jest całkowicie poza jego kontrolą.

Przestać być właścicielem samego siebie jest jednym z najbardziej niszczycielskich doświadczeń, jakie mogą odczuwać ludzie. Pozwala to zrozumieć powagę i ciężkość tej choroby.

Podobnie, nie możemy zignorować innego faktu. Osoby ze schizofrenią wykazują znacznie więcej zaburzeń oprócz rozgłaśniania myśli. Mogą cierpieć na halucynacje, urojenia, zaburzenia językowe, problemy poznawcze i zdezorganizowane zachowania.

Nie tylko słyszą głosy, ale mogą też codziennie zmagać się z chaotycznym myśleniem i przekonaniem, że cały świat jest przeciwko nim.

Z drugiej strony należy pamiętać, że rozgłaśnianie myśli należy do tak zwanych pozytywnych objawów schizofrenii. Obejmują one również same halucynacje, urojenia i wszelkie zmiany myślenia. Tymczasem objawy negatywne obejmują zarówno problemy behawioralne, jak i objawy psychofizyczne (przytłumiony głos, brak wyrazistości, apatia itp.).

Skąd się bierze rozgłaśnianie myśli?

Aby wyjaśnić pochodzenie rozgłaśniania myśli musimy zagłębić się w przyczynę schizofrenii. Dziś tę przewlekłą i upośledzającą chorobę mózgu prawie zawsze wyjaśnia się z neurologicznego i biologicznego punktu widzenia. Wiemy, że zmiany biochemiczne występują w układach dopaminy, GABA i glutaminianu oraz w receptorach NMDA i nikotynowych.

Co więcej, prace badawcze przeprowadzone na Uniwersytecie Johna Hopkinsa w Baltimore, wskazują na coś istotnego. Obrazowanie strukturalne i funkcjonalne mózgu wykazuje kilka nieprawidłowości.

Jednym z nich jest rozłączenie różnych specyficznych obwodów mózgowych. Wydaje się to generować dezorganizację myślenia, urojenia, słyszenie głosów tam, gdzie ich nie ma, zaburzenia emocjonalne lub uporczywą potrzebę wycofania się i unikania kontaktów społecznych.

Inne zaburzenia myślenia w schizofrenii

Pacjent ze schizofrenią nie tylko będzie się skarżył, że potrafimy czytać w myślach (rozgłaśnianie myśli). Będzie też cierpieć, ponieważ według niego ktoś wstawia mu myśli, które nie są jego.

Co więcej, możesz nawet uwierzyć, że wszystko, co pamięta, myśli, czuje, śni lub pragnie, wymyka się z jego umysłu, jak dym wydobywający się z ognia. Wszystko to składa się na zaburzenia doświadczania siebie, niezwykle intrygujące stany psychopatologiczne.

Poniżej analizujemy niektóre z nich:

Kradzież myśli

Osoba wierzy, że jakaś zewnętrzna siła wkracza do jej głowy, aby wykraść jej myśli.

Wstawianie myśli

W tym przypadku dzieje się to, o czym wspomnieliśmy wcześniej. Pacjent uważa, że porwała go jakaś konkretna istota (kosmici, komputery lub niewidzialni wrogowie), aby wprowadzić mu do umysłu idee, które nie są ich.

Rozpowszechnianie myśli

Pacjent ma przekonanie, że wszystko, o czym myśli, roznosi się wokół niego. Bez względu na to, jak bardzo się stara, wszystko, co dzieje się w jego umyśle, ucieka, gdziekolwiek jest.

Co więcej, uderzające w tym jest to, że schizofrenicy bardzo często deklarują, jakoby ich własny głos rozbrzmiewał w ich umysłach i dostrzegają, jak im umyka. Halucynacje słuchowe są również powszechne w schizofrenii.

Jak leczy się rozgłaśnianie myśli i inne zaburzenia w schizofrenii?

Obecnie nie mamy żadnego skutecznego leczenia, które mogłoby rozwiązać tę chorobę. Jaki jest zatem sposób, by radzić sobie zarówno z rozgłaśnianiem myśli, jak i urojeniami, halucynacjami lub zdezorganizowanymi zachowaniami?

Zawsze dąży się do opanowania objawów, aby zagwarantować poprawę jakości życia pacjenta. Stosuje się do tego dwa podejścia: psychoterapię i leki.

Zwykle stosuje się typowe lub atypowe leki przeciwpsychotyczne. Te pierwsze leczą objawy pozytywne, te drugie mogą redukować objawy pozytywne i negatywne. Czyli zarówno objawy psychiatryczne jak i związane z wycofaniem społecznym, zaburzeniami emocjonalnymi itp.

Podobnie, w przypadku terapii psychologicznej stosowanej w schizofrenii zawsze przydatne są podejścia ukierunkowane na dążenie do osiągnięcia psycho-emocjonalnego dobrostanu pacjentów. Nauka rozwiązywania problemów, poprawiania uwagi lub komunikacji to zazwyczaj zawsze najskuteczniejsze zasoby.

Najważniejszą rzeczą we wszystkich przypadkach jest starać się zapewnić tak bliskie wsparcie, aby osoba nie zrezygnowała z leczenia. Są to bardzo ciężkie stany, co więcej, oddziałują zarówno na samego pacjenta, jak i na jego otoczenie.